Miasteczko Verden

Czy czytał już ktoś może którąś z jej książek? W prawdzie ja przeczytałam tylko jedną - "Tkacza Iluzji" - ale już myślę, jak zdobyć kolejną. Styl Białołęckiej bardzo mi się podoba, również pomysły, które choć z pozoru są błahe lub niezbyt oryginalne potrafią wciągnąć i przekształcić się w największe przygody. Cały świat i wszystkie nazwy tych profesji i ich pomysły - Mówcy, Obserwatorzy, Wędrowcy, Tkacze, Iskry itd. uważam za genialne. Chociaż niektóe nazwy traciły mi Pratchettem, a to ze względu na ich złożoność. Wszakże to Pratchett używa takich imion jak "Motyl", "Dwukwiat", "Wnętrzności Sobie Wypruwam Honorowo" (tego nigdy nie zapomnę ^^) itp.
Najbardziej spodobało mi się opowiadanie "Drugi krąg". Pamiętam, jak moim pierwszym skojarzeniem z Wiatrem Na Szczycie było "nawet pedofila wprowadziła do książki" ^^ Chociaż niejako to się wyjaśniło, ale to była moja pierwsza myśl, właśnie jak zobaczyłam jedno ze stwierdzeń Nocnego Śpiewaka. Niezła była też akcja, jak wszystkie "kwiatki" (około 30 prostytutek) chciały za zapłatę Kamyka. Biedak, zawału by dostał. Rozwaliło mnie "ciekawe, czy dadzą mi odpocząć chodźby po pięciu." XDDD Oczywiście, później wyjaśnia się po co wzywały tkacza ^^
Teraz poluję na kontynuację - "Naznaczonych błękitem"

A [link widoczny dla zalogowanych] jak ktoś chce, pierwsze opowiadanie noszące taki sam tytuł, jak książka - "Tkacz Iluzji".

szkoda, że nikt się nie wypowiada. Dodam jednak niedawno znaleziony obrazek, który przypomina (nawet bardzo) Jagodę.
[link widoczny dla zalogowanych]

A [link widoczny dla zalogowanych], jak ktoś chce Promień. Mi tam się najbardziej podoba Miętówka za nim^^ Bo Promienia wyobrażałam sobie całkowicie inaczej...

Do serii dodam [link widoczny dla zalogowanych], chociaż wyobrażałam go sobie o wiele inaczej.

I gratis [link widoczny dla zalogowanych]

Było mnie walnąć czymś ciężkim w ciemię, to bym się wypowiedziała :P
Uwielbiam "Kroniki Drugiego Kręgu" i doczekać się nie mogę "Czasu Złych Baśni", który ma się ukazać 30 maja T.T Czemu, na Czarny Szkwał, tak późno!? Ech...
Ale po kolei. Pierwsza część "Naznaczonych Błękitem" wpadła w moje łapki rok temu. Później nie mogłam jednak znaleźć drugiej części i kupiłam ją sobie dopiero w wakacje. Wzięłam ze sobą do Anglii i musiałam się ostro powstrzymywać, by nie przeczytać całej od razu, i żeby cośómi zostało na drogę powrotną ;P Mogłam wziąć pozostałe części, nie byłoby problemu. Po powrocie przeczytałam "Kamień na Szczycie" (cóż za sprośny tytuł, no na prawdę... :> *mały zboczeniec*) i "Piołun i Miód".
Oczywiście moim ulubionym bohaterem jest Promień ^^ Mam jakieś takie skrzywienie w kierunku "Złych chłopców". Kamyka też lubię, ale mógłby trochę wyluzować w niektórych sytuacjach. Za Jagodą nie przepadam.
Te obrazki to są właśnie ilustracje z "Kronik Drugiego Kręgu", chociaż mnie się za bardzo nie podobają... tzn., inaczej sobie ich wyobrażałam ^^" Chociaż Miętówka jest super ^^

Skończyłam wczoraj "Naznaczonych błękitem". Nie jest to jak napisała Feaś, kontynuacja zbioru "Tkacz iluzji", lecz jego wersja w formie powieści. Co tu dużo gadać, spodobało mi się:) Na początku trochę nie mogłam się przyzwyczaić do stylu, trochę mi zgrzytał, ale nadaje powieściom nieco oryginalności, autorka ma talent do budowania takich kwiecistych zdań. Powieść bardzo mnie wciągnęła, choć byłam nastawiona sceptycznie. Bohaterowie Białołęckiej są kalekami, i również dzięki temu książka się wyróżnia. Rzadko kto ładuje niepełnosprawnych do powieści fantasy, a Białołęcka pokazała, że oni również moga wiele osiągnąć.

Ogólnie na plus. Jak będę miałą czas i pieniądze, to zabieram się za "Kamień na szczycie", ale raczej postoi trochę w kolejce...
Promienia na razie nie poznałam, w której części się pojawia? Kamyk jest fajny, ale większą sympatię mam chyba do Nocnego Śpiewaka, mimo że wyglądał tak a nie inaczej.

Te obrazki, do których dałaś linki Dżu, są ilustracjami w książce:)

Promień na chwilę pojawia się w pierwszym tomie Naznaczonych Błękitem, a tak na stałę, to gdzieś w połowie tomu drugiego NB. A potem to już jest i jest, a w Piołunie to autorka skupia się bardziej na postaci Promienia niż Kamyka.

Jejku, jak ja jestem ciekawa jak się to wszystko skończy! :)

Aaaa, to Promień jest tym księciem którego Kamyk podpalił iluzją w ogrodzie?

Zaraz, zaraz... NB to 2 tomy?? Myślałam że jeden... -.-'

Tak, Promień to ten książę i tak, Naznaczeni Błękitem są w dwóch tomach ;P Też myślałam, że w jednym, ale jak zaczęłam czytać Kamień na szczycie, to coś mi się nie zgadzało i eN mnie dopiero uświadomiła, że są dwa ;P

A mnie się właściwie każdy dar podoba. Ale najbardziej to chyba Stworzyciel... Iskry też są fajne - ja od zawsze miałam w sobie jakiś pierwiastek piromana ;P I Wędrowców lubię, ale te wszystkie rzeczy, na które muszą uważać przy teleportacji mnie przerażają...

Dzięki za uświadomienie Pres ;)

Ja tam za ogniem nie przepadam, sparzyć się można :P Najbardziej bym chciała być tkaczem iluzji, takim zdolnym jak Biały Róg albo Kamyk. Chociaż... jeśli miałabym to przypałcić kalectwem, to jednak bym nie chciała. Ale byc tkaczem iluzji, nawet trochę mniej utalentowanym... Ach... Móc "tworzyć" rzeczy z własnej wyobraźni, oszukiwać innych za ich pomocą, bawić się ich strachem i zdumieniem. Bajka po prostu *-*

Niedawno skończyłam Różę Selerbergu.
Książka podzielona jest na trzy grupy tematyczne. Pierwszą z nich jest Selerbergiada, czyli opowiadania o rodzeństwie vol Selerberg. Historie dosyć "normalne" (jeśli przy tej dwójce można mówić o czymś normalnym ^^), ale powalające humorem. Ich pomysły, sytuacje w jakich się znajdują i opisy sprawiały, że czasami miałam głupawkę przez parę następnych dni xD

Następne trzy opowiadania z serii „Przyczajony rycerz, ukryty smok” przeczytałam dosyć szybko. Przyznaję szczerze, że chociaż historie nie należą do bardzo oryginalnych, to jednak podobało mi się. Przypominały mi bardzo "Kroniki", które uwielbiam. Klimat prawie jak w poprzednich książkach, do tego smoki i humor - czyli coś, co Feaśki lubią najbardziej :P

Dwa ostatnie opowiadania wchodzą w skład „Sagi o ludziach MOD-u”, czyli Miejskiego Oddziału Drakonizacyjnego. Przyznaję, że oba opowiadania zakończyły się w takim momencie, że z niedowierzaniem i pewnym rozczarowaniem odwracałam kartkę, żeby sprawdzić, czy dalej jeszcze czegoś nie ma ^^. Zdziwiona zamknęłam książkę.
I powiem szczerze, że ogarnęła mną jeszcze większa chęć zdobycia dalszych części "Kronik" i przeczytania jeszcze jakiejś książki Białołęckiej. Uwielbiam jej styl. *.*

Ach, zapomniałabym powiedzieć o wspaniałej okładce tejże książki. Bibliotekarz spoglądał na mnie trochę dziwnie, najwyraźniej myśląc, że to albo książka dla różowych nastolatek, albo jakiś niedorobiony erotyk xD

Dołączył: 04 Mar 2007 Posty: 32 Przeczytał: 0 tematów Skąd: Shire

Toroj w ogóle ma fajne książki. Tylko niech ktoś mi powie, czemu ona ostatnio pisze książki z innyymi pisarzami? Mówię o Księdze smoków. Księdze strachu vol. 1 i vol. 2 itd? Nie podobaja mi sie takie połączenia. Na falkonie mówiła, że ma zacząc pisać Czas złych baśni, czyli na kolejną cześć przyjdzie nam jeszcze trochę poczekać. Mimo to i tak powiedziała jak się potaczą losy Promyczka :(

Drugi tom "Naznaczonych" przeczytany!:) Pierwsze wrażenie: podoba mi się jeszcze bardziej od pierwszego, chyba dzięki spójności fabuły, większej dawce humoru i nagromadzeniu świetnych bohaterów. Tej ksiązki się nie czyta, ją się pochłania. Uwielbiam też styl Białołęckiej.
Kamyka lubię coraz mniej, jest po prostu irytujący z tą swoją pedantycznością i ostrożnością... Chociaż są chwile, kiedy mam dla niego sympatię. Zazwyczaj jeśli rzuca się komuś na oślep na ratunek albo zadaje głupie pytania;)
Wiatr Na Szczycie jak na razie też mnie irytuje:P A ten delikatny wątek slashowy jakoś mi tu nie pasuje. Ciekawa jestem jednak jak to się potoczy:)
Bardziej przepadam za uroczym łobuzem Nocnym Śpiewakiem i złośliwym Promieniem, bo tak się składa że reprezentują dwa z moich ulubionych typów postaci *-*
Doceniłam też nietypowość i prostotę imion - kolejny powód dla którego książka się wyróżnia, zamiast tonąć w powodzi fantastyki pełnej wymyślnego nazewnictwa.
Poza tym Białołęcka ma naprawdę ogromny dar prowadzenia fabuły i trzymania czytelnika przykutego do każdej kolejnej strony.

O ile lektury pozwolą, jak najszybciej zabieram się za "Kamień na szczycie".

"Kamień na szczycie" skończony dość dawno, ale czy to się chce na tym forum cokolwiek pisać, jak się w porywach do trzech osób w takich tematach udziela?
Niemniej jednak, dla Dżu... :D
Jej, dziękuję;*

Jak na razie, kolejne części "Kronik drugiego kręgu" są moim zdaniem coraz lepsze. Fabuła się rozkręca, postacie nabierają charakteru, humor i styl trzymają się na wysokim poziomie... Czego chcieć więcej? Już pierwsze sceny, kiedy to rządek chłopców podgląda zza krzaczka kąpiącą się Jagodę, są przezabawne, ale na głowę bije wszystkich wyczyn Myszki :D Uśmiałam się przednio. Wątek Jagody i Kamyka jest jakiś nijaki. Niby coś się między nimi wywiązuje, ale potem zanika w akcji, pojawia się wrażenie, że autorka nie ma czasu o nich pisać, tylko co jakiś czas podaje wyjaśnienia, żeby nie było, ze zapomniała... W ogóle Kamyk i Jagoda średnio do siebie pasują.
Dowiadujemy się nieco więcej o Promieniu, który z czasem zyskuje coraz więcej mojej sympatii. Chcę jeszcze o nim! Słodki jest ^_^
Święto Strzyży do złudzenia przypomina ASowe Belleteyn (a Belleteyn kojarzy mi się już głównie z WO xD), z małymi tylko różnicami. A wydarzenia końcowe są, no... ciekawe. Na pewno dodają rozmachu akcji, która w tym momencie na chwilę stanęła. Jakby autorka chciała trochę potrząsnąć czytelnikiem;) Spodziewamy się, że już nic zaskakującego nie może się wydarzyć, a tu... :) Nie sprawia to jednak sztucznego wrażenia... no, może troszkę. Ale Białołęcka ma jednak talent do lekkiego, niewymuszonego prowadzenia fabuły. Co jest ważnym elementem w fantastyce.

Ogólnie - duuży plus. Białołęcka jest na dobrej drodze na listę moich ulubionych pisarzy fantasy.

"Kamień na Szczycie" przeczytany :)
Z każdym kolejnym tomem seria o naszych młodych magach podoba mi się coraz bardziej. Nie będę się powtarzać, zwyczajnie zacytuję Ettari:

Ha, a ja skończyłam dziś "Piołun i miód"! Cóż, nie zawiodłam się. Czyta się jednym tchem, styl i humor bardzo "białołęckie", coraz to nowe, ciekawe pomysły. Nie wiem czy wcześniej wspominałam o tym, ale czytając książki tej pani, widać od razu dużą wiedzę autorki w różnych dziedzinach, przez co powieści nabierają realizmu, stają się bardziej wiarygodne. I wiedza ta jest dawkowana subtelnie, albo w ogóle mimochodem, co też liczę jako zaletę.
Ale, ale. Przejdźmy do istotnych atutów, czyli postaci.
Biję hołdy za poświęcenie tylu stron mojemu ukochanemu Promieniowi :serdeuszka: Chwilami nie mogłam się powstrzymać przed zerkaniem kilka kartek dalej żeby zobaczyć, jak daleko następny fragment o nim. Autorka bardzo rozbudowała jego postać w tej części - złośliwość (spalenie odświętnego stroju i "nie mam w czym iść" mnie powaliło xD), ciągłe robienie innym kłopotów z dodatkiem paru bardziej "ludzkich" cech:) Ciekawie rozwijają się jego relacje z królewskimi dziećmi (nie mogłam powstrzymać się od chichotu w scenach z udziałem małej królewny Janael :D).
Z początku na pierwszy plan wychodzi również Winograd i jego przyzwyczajenia żywieniowe ("gdzie wrzucasz te zwłoki? ja też mam to jeść!" xD), które wpędzają naszą grupkę w tarapaty.
Z ulgą przyjęłam brak rozwodzenia się nad związkiem Kamyka i Jagody, który wcale a wcale nie przypadł mi do gustu. Niestety nie ma też już tyle o Myszce, co w poprzednim tomie.