Miasteczko Verden

Słucham sobie płyty Loreeny Mc Kennitt na zimowe dni. Poezja po prostu. Plus Anúna i te chórki... :)

U mnie The Dead Stare na gitarze wystrojonej na około C#. Bardzo przyjemnie :#

Ostatnio znów powróciła mi faza na Jelonka. Mojego ulubionego utworku, Akka, mogłabym słuchać bez końca *.* Lubię też Funeral of provincial Vampire, Steppe, Miserere Mei Deus, a także Lorr. Ach *.*
Ostatnio wzięło mnie coś na klasyczną. Jedną z moich ulubionych jest Sonata Ksieżycowa Beethovena, lubię też Appassionatę.
Przesłuchuję też ostatnio utwory Vanessa Mae. Lubię m.in. jej skrzypcową wersję Phantom of the Opera.

Therion - Theli, Secret of the Runes

Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf, Rated R
Opeth - Orchid

A ja słucham Opeth i trylogii "Reality Dream" Riverside, zajadając się czekoladą :mrgreen:

Też mam czasem takie odczucie, Silve. I nie zależy to pewnie od zespołów i faktycznej jakości tekstów, tylko różnicy między językami. Starając się patrzeć obiektywnie, wydaje mi się, że po polsku trudniej jest się wyrazić niż po angielsku. Angielski stał sie językiem dla mas :P Tę samą treść można zazwyczaj wyrazić krócej niż po polsku, i przez to wygląda zgrabniej.
Niektóre zdania czy piosenki tak ładnie wyglądają i brzmią po angielsku, a po polsku czar pryska, i nie mam tu na myśli jakości tłumaczenia. Po prostu fraza wygląda inaczej ze względu na budowę gramatyczną, która w polskim jest zupełnie inna.
Można też przytoczyć taki przykład: łacińskie zdanie które ma np trzy-cztery słowa, przełożone na polski rozciąga się na co najmniej linijkę^^
A poza tym polski wydaje nam się bardziej oklepany, skoro mówimy nim na co dzień :P Może punkt widzenia zmieniłby się po kilku latach mieszkania np w Anglii.

Na marginesie, może nie bardzo związane, ale jakoś mi się przypomniało: spotkałam w Anglii całkiem sporo osób, które były w Polsce i kilka razy słyszałam od nich, że polski "brzmi jak muzyka":)

Therion - Lepaca Kliffoth - oj dawno jej nie było w głośnikach :) Świetna płyta, tak spójna i tak różna, od Skrzydeł Hydry przez Melez, Piękność w Czerni po Smutki Księżyca i Wezwanie Smoka... Tego mi brakowało...

obecnie:

Jacob's Dream - self titled - wesoło i dynamicznie z ciekawymi solówkami, jedna z niewielu ciekawych kapel z USA.

Od wczoraj ścieżka dźwiękowa do Zaczarowanej. Zdobyłam obie wersje (oryginalną i polską). Mrrr. Nawet w polskiej wersji nie przeszkadza mi głos Flinty, której szczerze nie lubie!
Nie ma to, jak urocza bajka Disney'a;3

U mnie Darzamat - Transkarpatia (od Mietka :*) i In The Opium of Black Veil z peb.pl
I trochę muzyki francuskiej: Celine Dion, Joe Dassin, Catherine Deneuve i cudowna piosenka Ilony Mitrecey Un monde parfait (może tylko trochę za dużo "rąbania" ma w tle...)

Od kilku dni słucham płyty My Dying Bride - "Like Gods Of The Sun" i psuję sobie dobry humor. Nie ma to jak doom xD

Nie dziwię się, muzyka MDB jest cholernie dobijająca^^

Sting - Fields of Gold ; Alla francesca - Llibre vermell de Montserrat .
Och, ach, podskokami przmierzać alejki nad brzegiem Odry, mając przed oczami Ostrów Tumski a w słuchawkach takie miłe, sympatyczne rzeczy, och, ach.

Jelonek - Jelonek :
BaRock
B.East
Vendome 1212
Akka
Steppe
A Funeral of a Provincial Vampire
Lorr
Beech Forest
War in the Kids Room
Miserere Mei Deus
Mosquito Flight
MachineHat
Elephant's Ballet
Pizzicato - Ascetism

Polski zespół grający coś podobnego do Apocaliptyci, ale zarazem jakże innego. Rewelacyjne, zjawiskowe, genialne...

O, widzę, że coraz więcej osób wsiąka w muzykę Jelonka :D I bardzo dobrze, Michał to bardzo utalentowany rockowy skrzypek.

A ja próbuję zaznajomić się z muzyką Ayreon, a dokładnie z płytą The Human Equation. Zainteresował mnie sam koncept - album opowiada o człowieku, który przeżył wypadek samochody i zapada w śpiączkę. Będąc nieprzytomnym, przywołuje wspomnienia, przez które przeprowadzają go Emocje (Miłość, Duma, Strach, Namiętność, Ból, Gniew...). W Emocje wcielili się różni wokaliści. Na razie najlepsze wrażenie zrobili na mnie Mikael Akerfeldt z Opeth (to on sprawił, że w ogóle się tym zainteresowałam:) Mikael, ach, Mikael...) czyli Strach i Irene Jansen (siostra Floor z AF - łudząco podobny głos!) czyli Namiętność (świetna rola!). Śliczny głos ma także Marcela Bovio jako Żona. W roli ofiary wypadku wystąpił James LaBrie z Dream Theater (nie przepadam za jego głosem...).
Sama muzyka to taki rock z naleciałościami progresywnymi. Dopiero zaczynam przesłuchiwać, zobaczymy czy się spodoba:)