Miasteczko Verden

Miasto budziło się do życia. Bijące dzwony obwieszczały wschód słońca. Szczekały już psy, gdzieś piał kogut, na podgrodziu głośno ryczała krowa, słychać było krzyki. Otwierano bramy miejskie. Gościńcem wędrował jakiś orszaczek.
Reynevan westchnął.
Trzeba to szybko załatwić, pomyślał, obserwując jak wieży kościelnej wzbija się chmara ptaków. Szybko załatwić i raz na zawsze zakończyć dawne sprawy. Zamknąć ten rozdział życia...
Odwrócił się.
- Reinmarze - ziewnął Szarlej, który wstał już i właśnie zabierał się za rozpalanie ogniska - zjesz coś? Chyba nigdzie się nam nie śpieszy, a małe śniadanko nie zaszkodzi? A Blażena tu nam takich pyszności napakowała, że żal byłoby pozwolić im się zmarnować... Są nawet jajka z selerem, hehe.
- Nie jestem głodny. - mruknał Reynevan.
- O ile w ogóle istnieje jakiś grób. - mruknął Horn. - Mogli ją do rynsztoka wrzucić... Albo i spalić ciało. Różne rzeczy robi się z samobójcami.
- Miejmy nadzieję, że zachowali odrobinę przyzwoitości. - mruknął Reynevan.

***

Wmieszali się w tłum wieśniaków wchodzących do miasta przez otwartą niedawno bramę Paczkowską.
Kiedy tylko znaleźli się w obrębie murów, podążyli w stronę ziębickiego zamku. Zamku, na którym nie rządził już żaden Piast.
Na myśl o niezbyt przyjemnych, turniejowych wydarzeniach lata roku 1425, Reynevan poczuł, że robi mu się zimno. Ale szybko ochłonął i podążył za resztą kompanii.
Główne wrota zamku były strzeżone. Kilku żołdaków z gizarmami usilnie starało się sprawiać wrażenie groźnych i czujnych. Starania nie na wiele się zdały. Na widok zbliżającej się grupki, dość niezwykłej grupki, ludzi, cała ich odwaga zupełnie się załamała. Zerkali na przybyszów z lekkim niepokojem.
Oj, pomyślał Reynevan, mamy szczęście. Nie wyglądają oni na takich, których ciężko będzie przekupić.
- Dzielni wojacy! - okrzyknął ich Szarlej. - Czy chcielibyście podjąć z nami współpracę?
- W...w..współpracę? - przełknął ślinę najniższy z knechtów.
- Owszem. - wyszczerzył zęby demeryt. - Wy wyświadczycie nam małą przysługę, a raczej podacie informację, a my...
Reynevan sięgnął za połę płaszcza. Zbrojni pobledli, ale, ku ich uldze, okazało się, że w ręku przybysza pojawiła się nie broń, tylko sakiewka. Reynevan wyciągnął mieszek w ich stronę, uśmiechając się zachęcająco.
- To jak? Zechcecie pomóc? - zapytał.
Niski, najwyraźniej przywódca, znów przełknął ślinę. W oczach pojawił się błysk. I oblizał się.
- A więc... Jakiej konkretnie informacji... panowie sobie życzą? - spytał ochrypłym głosem, spoglądając znacząco na sakiewkę.
- A więc... Życzymy sobie wiedzieć... - zaczął Szarlej, przejmując sprawę w swoje ręce, oraz naśladując ton i słowa przedmówcy. - Dość dawno temu... Będzie kilka lat... Pan na owym zamku, Jan, więził w lochach pewną piękną damę.
Knechci za plecami swojego przywódcy zarechotali.
- O, widzę, że panowie w lot zrozumieli, o kogo chodzi. - powiedział Szarlej. - Pani Adela de Stercza. A my potrzebujemy koniecznie wiedzieć, gdzie... owa pani została pochowana?
- A na cóż to? - zdziwił się jeden z nich.
- Nie ważne! - szturchnął go inny. - popatrz, oto i godziwa nasza zapłata będzie...
- Dosyć, panowie - uciszył ich ten największy. - Zaraz, zaraz... Ach, już pamiętam. Tak, tak. Nieprawdaż, druhowie? Pamiętacie? Zakopali ją zaraz koło kościoła św. Jana...
- Świetnie - ucieszył się Reynevan - Dalej sobie poradzimy. Dziękujemy panom. - rzucił sakiewkę najniższemu z typków. Ten zaś, najwidoczniej nie grzesząc zręcznością, nie zdażył chwycić mieszka, który upadł, a monety wysypały się na ziemię. Strażnicy rzucili się na kolana i w pośpiechu poczęli zbierać rozsypane pieniądze.
- Aha, jeszcze jedno - odwrócił się Horn. - Nas tutaj nie było, rozumiecie? Nigdy nie wiedziliście nas na oczy, jasne?
- Ano, czegoż mielibyśmy nie rozumieć! - uniósł głowę i wyszczerzył poczerniałe zęby dryblas z kuszą na plecach - Hehe, myśmy są zwykłe, proste chłopy, nam się nie mieszać do waszych spraw, panie dobry.O niczym żeśmy nie wiedzieli...
- I tak trzymać.
Oddalili się szybkim krokiem, a knechci zaczęli krzyczeć i głośno się sprzeczać.
- Za dużo wziąłeś! Złodziej! Oszust! Chcesz mnie, ku*wa, zdenerwować, stary ćwoku?! Dawaj to! Podzielmy się po równo! To moje!!! Oddawaj, skur*ysynu!
Jako że miasto wszyscy znali bardzo dobrze, nie było problemu z odnalezieniem kościoła św. Jana, którego wieża wzbijała się ponad dachy domów.
Dojście do celu nie zajęło im dużo czasu. W 10 minut byli na miejscu. Tam Reynevan poprosił przyjaciół, żeby zostawili go samego. Jak można się domyślić, Szarlej miał pewne wątpliwości, czy to aby dobry pomysł, ale w końcu wszyscy odeszli kawałek dalej.
Reinmar poszedł szukać grobu Adeli. Krążył wokół kościoła szukając jakiegokolwiek śladu, poszlaki i czegokolwiek innego. Bezskutecznie. W jego głowie zrodziła się myśl, czy aby strażnik, z czystej chciwości, nie wpuścili go w maliny. W tym momencie potknął się o coś... Coś dużego i twardego... Coś jakby... Kamień nagrobny!!! O mało nie krzyknął. Napis na nagrobku głosił bowiem:

ADELA DE STERCZA

Bielawa, zaskoczony, bo kto w ogóle stawia nagrobki samobójcom(?!), rozłożył swoje 'narzędzia' i uklęknął.
- Kişinin katıldığı büyük bir miting yapıldı! - wymruczał zaklęcie, rozsypując dokoła niezbędne zioła i insze ingrediencje. - Yhdysvaltalainen näyttelijä !!!
Powiało, zaszumiało, nad grobem pojawiła się chmura jaskraworóżowego dymu. Zaczęła jarzyć się różnymi kolorami. Już to odcieniami bieli, srebra, już to fioletu i brązu.
Reynevan westchnął z niedowierzaniem, gdy z chmury wyleciało stadko kolorowych ptaszków i motylków.
Obłok rozpłynął się, ukazując kobietę w długiej czarnej szacie.
Adela de Stercza uniosła głowę.
Reynevan głośno przełknął ślinę. Długie, ciemne włosy, rozczochrane i potargane, osłaniały jej twarz. Długą, szczupłą, białą dłonią odsunęła je, ukazując śmiertelnie blade lico. Oczy, niegdyś piękne, błękitne i błyszczące, stały się martwe i prawie czarne. Usta, niegdyś karminowe, teraz blade. Widać było, jak strasznie wychudła. Mimo wszystko, nadal pozostawała piękną kobietą.
Reynevan gapił się na nią, jak osłupiały i nie był w stanie wykrztusić słowa.
- Reinmarze - wyszeptała Adela, wyciągając wychudłe ręce w jego stronę. - Mon magicien... Przybyłeś, tak jak cię wzywałam... Wybacz mi...
- Adelo - Reynevan odsunął się lekko . - Adelo, ja już ci dawno wybaczyłem. Powiedz, dlaczego mnie tu ściągnęłaś, czego sobie życzysz?
- Pragnę... byś... byś... ukoił mój ból...
- Ale jak mogę to zrobić?
Po policzku Francuzki potoczyła się łza.
- Reinmarze... Chcę, aby moje imię nie zostało zapomniane... Nadaj je swojej córce...
- Ale... Ja nie mam córki. - jęknął Reynevan, spoglądając na Adelę ze współczuciem i żalem.
- Że jak?! - Omal nie krzyknął. - Ooonnna jessstt w ciąąży? Chwila. Która jest w ciąży?
Adela spojrzała na niego wymownym wzrokiem.
- Chwila. Tak: ty odpadasz, te dwie Czeszki odpadają, Pani Pospichalova też, jedna Węgierka... A, to było już dawno. Te trzy Polki to być nie może... O matko, córko i teściowo! Eliszka, Jutta czy jej napalona matka? Może ja nie pamiętam jak mnie...
- Widzę, że moja pomoc Ci już niee jst potrzebna. Ale nazwij ją Adelą. Pamiętaj. Pamiętaj, Reinmarze. Pamięęęętaaaj! - Powiedziało widmo, po czym zniknęło zupełnie.
Reynevan nawet nie zauważył, kiedy przyszedł Szarlej. Nadal zajęty był wyliczaniem, czy jeszcze jakiejś przechędożonej nie pominął.
- Reinmarze - pochylił się nad nim Szarlej. - Ty źle wyglądasz...
- Jezu, a tamta ruda Maryśka, co żem się z nią jakiś czas temu widział? Chryste, albo tamta węgierka... Jak jej tam... Viktoria? A może to była Erzsebet? A tamte dwie Polki... I ta śliczna, długonoga Niemka... O Boże - chwycił się za głowę.
- Reinmarze! - upomniał go Szarlej. - Ty znowu o babach?
- Ale to nie mogła być ona! - Reynevan obgryzał paznokcie. - Chyba że... Chyba że Hedwiśka von Kolditz, ta z tymi pięknymi oczami...
Nagle spostrzegł przyjaciela, który stał nad nim i z politowaniem kiwał głową.
- Eee, wybacz. - przełknął ślinę. - Ja... Widzisz... Mam kłopot.
- Ach, kłopot? Znowu?
- No, okazuje się... Że będę miał... - głos ugrzązł mu w gardle. - Córkę. Taak. Tak. Córkę.
- Znowu to samo. - westchnął Szarlej.
- Ale ja nie wiem z kim! Nie wiem, z którą! Może nawet... Może z... eee, kilkoma.
- I czymże się przejmujesz? Jak się córka urodzi, to jej matka sama się do ciebie zgłosi.
- Ale Jutta... Jeżeli Jutta się dowie... To... To... To chyba zabije mnie wałkiem do ciasta! - Reinmar schował twarz w dłoniach.
- Wiesz jaka ona jest... przewrażliwiona i porywcza! Ale za to ją kocham... - rozmarzył się.
- Nie przesadzaj, może nie będzie tak źle! Przypomnij sobie co Rixa zrobiła z Hornem, a właściwie nic jej się nie stało. Trzeba znaleźć dobre strony tej sytuacji! - Mówił demeryt.
- O jakich dobrych stronach ty pieprz*sz! Tu nie ma dobrych stron! Jutta mnie zabije... Boże... To na pewno z tą Węgierką, na pewno... Albo z Hedwiśką... Albo... NIE WIEM!!! Pomocy!
- Dobra. Teraz i tak nic nie wymyślisz. Wracajmy...
Odeszli od grobu Adeli. Reynevan ze spuszczoną głową i Szarlej wyraźnie rozbawiony rozpaczą przyjaciela. Za rogiem zobaczyli Agnes i Horna rzucających sobie ukradkowe spojrzenia w stylu "nie patrzcie tak na nas, tu nic nie zaszło...!".
-Mój Boże!!! Horn, coś ty zrobił?! - krzyknął Bielawa, widząc nieco zmiętą suknię Zielonej Damy i połamane gałązki w pobliskich krzaczkach. - Coś ty zrobił! A tak się zarzekałeś...!
- Hahahahahaahahahah!!! - To Szarlej wybuchnął nieopanowanym śmiechem. - Ahahahaha!!! Horn! Ja wiedziałem! Wiedziałem że tak bęęęęęę... - Niestety nie dokończył, bo Urban rzucił się na niego z impetem. Zrobiło się zamieszanie, Agnes krzyczała, demeryt i Horn bili się (no, właściwie, to tylko tak dla zabawy), a Reynevan... Reynevana nigdzie nie było... Korzystając z chwilowej nieuwagi przyjaciół wrócił na grób Adeli i tam przysiadł na skraju nagrobka, nadal intensywnie myśląc.
- Oj, Adelo, cóż za utrapienie mi przynosisz - zajęczał. - jak ja spojrzę Jutcie w oczy...
- Reinmarze, wynosimy się już stąd! - usłyszał donośny krzyk Szarleja. Podniósł się i odszedł, powłócząc nogami.
Nie zauważył niepokojących pęknięć, które pojawiły się na środku nagrobka.
I zaczęły się powiększać.
***
- To nie ja, to ona chciała mnie znów zgwałcić! - wrzeszczał do reszty rozzłoszczony Horn do Szarleja.
- Nieprawda! To ten zboczeniec i zbereźnik! - piekliła się Agnes.
Reinmar zatkał uszy, by ich nie słyszeć. Może także po to, by (bezskutecznie) próbować zagłuszyć rosnący z każdą chwilą strach. I okropne uczucie beznadziejności, ogarniające go zewsząd.
Miał wielką ochotę coś zniszczyć. Zdewastować. Zmieść z powierzchni Ziemi. Przeklinał samego siebie, że był kiedyś taki głupi i w swym życiu miał tyle panienek, które - dosadnie mówiąc - wychędożył, ot co. Nie wiedział, co zrobić.
- Dalibyście sobie spokój - powiedział głośno do Horna i Agnes. - Wiesz, na twoim miejscu wolałbym Rixę - powiedział ciszej do Urbana.
- Ja też! - warknął Horn trochę za głośno.
-Co ty też, co ty też?! - krzyknęła Zielona Dama. - Czego ja nie wiem?! Zabierzcie go ode mnieeeee!!!
- SPOKÓJ!!!! - Wrzasnął Szarlej. - MOŻECIE W KOŃCU PRZESTAĆ?!?!?! CZŁOWIEKOWI USZY PUCHNĄ OD TEGO WASZEGO JAZGOTUU!!!!
- No już dobrze, dobrze. Nie krzycz tak. - Horn próbował załagodzić sytuację, którą, jakby nie było, sam wywołał. Natomiast Agnes... O... Ona krzyczała nadal.
- Chodźmy stąd. - demeryt zwrócił się do Reynevana - Oni się muszą sami uspokoić. Może jak odejdziemy, coś się zmieni... - Reinmar obojętny na wszystko, poszedł za przyjacielem, nadal pogrążony w rozpaczy.
- Heej, nie martw się tak. Z gorszych tarapatów cię wyciągałem, na to też coś poradzimy! W końcu to tylko jakiś dzieciak, który... - Ale Reinmar już do nie słuchał. Szarlej, co prawda, kontynuował swój monolog, zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że jest kompletnie ignorowany. A Bielawa myślami był daleko, daleko... Obydwaj nie zauważyli nawet, kiedy dołączył do nich Horn i biegnąca za nim Agnes. Już w pełnym składzie doszli do granic miasta. I stanęli jak wryci. Bo Agnes jęknęła, zrobiła cierpiętniczą minę, a potem zemdlała. Reynevan odruchowo uklęknął, aby zająć się omdlałą. Nie zdążył nawet przyłożyć dłoni do jej czoła. Ujrzał tylko przed sobą otwarte oczy barwy bezchmurnego nieba.
- Mon amour! - oplotła mu szyję ramionami i pociągnęła na siebie.
Reynevan odpychał ją, bronił się, jak tylko mógł, ale nie na wiele by się ta obrona zdała, gdyby nie przyjaciele. Horn ukrył się za Samsonem i zza jego ramienia, zerkał na rozgrywające się wydarzenia.
Szarlej chwycił Reynevana za ramiona i mocno szarpnął. A Agnes usilnie starała się dotrzeć do ust Reinmara.
- Och, najdroższy, czemuż mnie nie chcesz?
Z pomocą musiał przyjść Samson. Jego interwencja i siła ramion ostatecznie rozwiązała sprawę.
Reynevan, roztrzęsiony i nieco pobladły, poszedł za przykładem Horna i ukrył się za Samsonem.
A tymczasem, wokoło zebrał się tłum gapiów, którzy z wielkim zainteresowaniem przyglądali się incydentowi.Szarlej, wyraźnie podenerwowany, zaczął rozpędzać motłoch.
-I co się gapicie, suki*syny?! Spiepr*ać mi stąd! Nic ciekawego się nie dzieje! Do domów, już!
Dla lepszego efektu rzucił na chybił-trafił kamieniem. Ktoś dostał w głowę. Ktoś inny (tym samym kamieniem) w stopę. Zrobiło się nieprzyjemnie. Ludzie rzucili się na niego, oraz, siłą rzeczy, na całą resztę. I stała się rzecz niespodziewana. Kiedy któryś z atakujących mieszczan zamierzył się na Reynevana, Agnes wstała z ziemi, obróciła, wykonała masę skomplikowanych ruchów i kopnęła chłopa prosto między nogi.
-Odczep się od mojego chłopca!!! Jak śmiesz robić mu cokolwiek? - Krzyczała Zielona Dama, z rozczochranymi włosami i w podartej sukni. Ten widok wywołał salwy śmiechu nawet u mało rozgarniętego ludu. Rozbawienie było tak wielkie, że tłum rozszedł się na wszystkie strony, dyskutując z ożywieniem. Reinmar natomiast miał problem...
-Och, mon amour, boski chłopcze... Och, ooooochh, ooooooooooch!!! -Wbrew pozorom, Zielona Dama wcale nie zaciągnęła Reynevana w krzaczki. Nagle upadła i zaczęła się zwijać w konwulsjach, przeciągle jęcząc. Dodajmy, jęcząc aż nadto znajomo.
-Adela - pomyślał Bielawa - na pewno Adela. - Nie pomylił się. Wyglądało to na zwyczajne opętanie.
-Ale dlaczego Adela miałaby opętać Agnes? O co chodzi? - zastanawiał się.
Gdy Reynevan pochłonięty był roztrząsaniem motywów, hm, 'zbrodni', reszta kompanii gapiła się na całe zajście w osłupieniu.
Zielona Dama zaczęła jęczeć, bynajmniej nie z rozkoszy. Zwijała się z bólu. Reinmar już wiedział, co się stało. Z najgłębszych zakamarków pamięci wydobył odpowiednie zaklęcia, a ze swojej bezcennej szkatułki amulet. Już miał zacząć czary, kiedy Agnes zastygła w bezruchu.
Przejmująca cisza ogarnęła ich zewsząd.
Pani de Apolda nie dała się opętać. Nie docenił jej. Była silna. Adela się poddała.
Towarzysze Reynevana nagle drgnęli, jakby wybudzili się ze snu. Przecierając oczy, Szarlej i Horn rozejrzeli się, nie wiedząc, co się dzieje...
Wtedy Reinmar też to zobaczył. Miasto zniknęło. Niebo zrobiło się różowe. Uderzył w nich porywisty wiatr.
Ktoś czarował. Ktoś chciał się ich pozbyć. Wkrótce ujrzeli, kto był sprawcą.
Pospolita, szara i nijaka twarz. Chuda, przygarbiona sylwetka. Cherlawy człowieczek wyglądał takiego, co nie potrafił odróżnić ziarna groch od jabłka. Ale pozory potrafiły mylić.
Łukasz Bożyczko, agent polskiego wywiadu, uśmiechnął się paskudnie.
Reynevan zmrużył oczy.
- Proszę, proszę. Kogoż my tu mamy - uśmiechnął się Bożyczko. - Cóż za malownicza kompania!
- Czego tym razem chcesz, Bożyczko? - warknął Reynevan. - Kogo tym razem uprowadzisz? Może mnie?
Agent zaśmiał się głośno.
- Niczego nie rozumiesz, dlaczego to robię, prawda?
- Nie, nie rozumiem!

Miasto budziło się do życia. Bijące dzwony obwieszczały wschód słońca. Szczekały już psy, gdzieś piał kogut, na podgrodziu głośno ryczała krowa, słychać było krzyki. Otwierano bramy miejskie. Gościńcem wędrował jakiś orszaczek.
Reynevan westchnął.
Trzeba to szybko załatwić, pomyślał, obserwując jak wieży kościelnej wzbija się chmara ptaków. Szybko załatwić i raz na zawsze zakończyć dawne sprawy. Zamknąć ten rozdział życia...
Odwrócił się.
- Reinmarze - ziewnął Szarlej, który wstał już i właśnie zabierał się za rozpalanie ogniska - zjesz coś? Chyba nigdzie się nam nie śpieszy, a małe śniadanko nie zaszkodzi? A Blażena tu nam takich pyszności napakowała, że żal byłoby pozwolić im się zmarnować... Są nawet jajka z selerem, hehe.
- Nie jestem głodny. - mruknał Reynevan.
- O ile w ogóle istnieje jakiś grób. - mruknął Horn. - Mogli ją do rynsztoka wrzucić... Albo i spalić ciało. Różne rzeczy robi się z samobójcami.
- Miejmy nadzieję, że zachowali odrobinę przyzwoitości. - mruknął Reynevan.

***

Wmieszali się w tłum wieśniaków wchodzących do miasta przez otwartą niedawno bramę Paczkowską.
Kiedy tylko znaleźli się w obrębie murów, podążyli w stronę ziębickiego zamku. Zamku, na którym nie rządził już żaden Piast.
Na myśl o niezbyt przyjemnych, turniejowych wydarzeniach lata roku 1425, Reynevan poczuł, że robi mu się zimno. Ale szybko ochłonął i podążył za resztą kompanii.
Główne wrota zamku były strzeżone. Kilku żołdaków z gizarmami usilnie starało się sprawiać wrażenie groźnych i czujnych. Starania nie na wiele się zdały. Na widok zbliżającej się grupki, dość niezwykłej grupki, ludzi, cała ich odwaga zupełnie się załamała. Zerkali na przybyszów z lekkim niepokojem.
Oj, pomyślał Reynevan, mamy szczęście. Nie wyglądają oni na takich, których ciężko będzie przekupić.
- Dzielni wojacy! - okrzyknął ich Szarlej. - Czy chcielibyście podjąć z nami współpracę?
- W...w..współpracę? - przełknął ślinę najniższy z knechtów.
- Owszem. - wyszczerzył zęby demeryt. - Wy wyświadczycie nam małą przysługę, a raczej podacie informację, a my...
Reynevan sięgnął za połę płaszcza. Zbrojni pobledli, ale, ku ich uldze, okazało się, że w ręku przybysza pojawiła się nie broń, tylko sakiewka. Reynevan wyciągnął mieszek w ich stronę, uśmiechając się zachęcająco.
- To jak? Zechcecie pomóc? - zapytał.
Niski, najwyraźniej przywódca, znów przełknął ślinę. W oczach pojawił się błysk. I oblizał się.
- A więc... Jakiej konkretnie informacji... panowie sobie życzą? - spytał ochrypłym głosem, spoglądając znacząco na sakiewkę.
- A więc... Życzymy sobie wiedzieć... - zaczął Szarlej, przejmując sprawę w swoje ręce, oraz naśladując ton i słowa przedmówcy. - Dość dawno temu... Będzie kilka lat... Pan na owym zamku, Jan, więził w lochach pewną piękną damę.
Knechci za plecami swojego przywódcy zarechotali.
- O, widzę, że panowie w lot zrozumieli, o kogo chodzi. - powiedział Szarlej. - Pani Adela de Stercza. A my potrzebujemy koniecznie wiedzieć, gdzie... owa pani została pochowana?
- A na cóż to? - zdziwił się jeden z nich.
- Nie ważne! - szturchnął go inny. - popatrz, oto i godziwa nasza zapłata będzie...
- Dosyć, panowie - uciszył ich ten największy. - Zaraz, zaraz... Ach, już pamiętam. Tak, tak. Nieprawdaż, druhowie? Pamiętacie? Zakopali ją zaraz koło kościoła św. Jana...
- Świetnie - ucieszył się Reynevan - Dalej sobie poradzimy. Dziękujemy panom. - rzucił sakiewkę najniższemu z typków. Ten zaś, najwidoczniej nie grzesząc zręcznością, nie zdażył chwycić mieszka, który upadł, a monety wysypały się na ziemię. Strażnicy rzucili się na kolana i w pośpiechu poczęli zbierać rozsypane pieniądze.
- Aha, jeszcze jedno - odwrócił się Horn. - Nas tutaj nie było, rozumiecie? Nigdy nie wiedziliście nas na oczy, jasne?
- Ano, czegoż mielibyśmy nie rozumieć! - uniósł głowę i wyszczerzył poczerniałe zęby dryblas z kuszą na plecach - Hehe, myśmy są zwykłe, proste chłopy, nam się nie mieszać do waszych spraw, panie dobry.O niczym żeśmy nie wiedzieli...
- I tak trzymać.
Oddalili się szybkim krokiem, a knechci zaczęli krzyczeć i głośno się sprzeczać.
- Za dużo wziąłeś! Złodziej! Oszust! Chcesz mnie, ku*wa, zdenerwować, stary ćwoku?! Dawaj to! Podzielmy się po równo! To moje!!! Oddawaj, skur*ysynu!
Jako że miasto wszyscy znali bardzo dobrze, nie było problemu z odnalezieniem kościoła św. Jana, którego wieża wzbijała się ponad dachy domów.
Dojście do celu nie zajęło im dużo czasu. W 10 minut byli na miejscu. Tam Reynevan poprosił przyjaciół, żeby zostawili go samego. Jak można się domyślić, Szarlej miał pewne wątpliwości, czy to aby dobry pomysł, ale w końcu wszyscy odeszli kawałek dalej.
Reinmar poszedł szukać grobu Adeli. Krążył wokół kościoła szukając jakiegokolwiek śladu, poszlaki i czegokolwiek innego. Bezskutecznie. W jego głowie zrodziła się myśl, czy aby strażnik, z czystej chciwości, nie wpuścili go w maliny. W tym momencie potknął się o coś... Coś dużego i twardego... Coś jakby... Kamień nagrobny!!! O mało nie krzyknął. Napis na nagrobku głosił bowiem:

ADELA DE STERCZA

Bielawa, zaskoczony, bo kto w ogóle stawia nagrobki samobójcom(?!), rozłożył swoje 'narzędzia' i uklęknął.
- Kişinin katıldığı büyük bir miting yapıldı! - wymruczał zaklęcie, rozsypując dokoła niezbędne zioła i insze ingrediencje. - Yhdysvaltalainen näyttelijä !!!
Powiało, zaszumiało, nad grobem pojawiła się chmura jaskraworóżowego dymu. Zaczęła jarzyć się różnymi kolorami. Już to odcieniami bieli, srebra, już to fioletu i brązu.
Reynevan westchnął z niedowierzaniem, gdy z chmury wyleciało stadko kolorowych ptaszków i motylków.
Obłok rozpłynął się, ukazując kobietę w długiej czarnej szacie.
Adela de Stercza uniosła głowę.
Reynevan głośno przełknął ślinę. Długie, ciemne włosy, rozczochrane i potargane, osłaniały jej twarz. Długą, szczupłą, białą dłonią odsunęła je, ukazując śmiertelnie blade lico. Oczy, niegdyś piękne, błękitne i błyszczące, stały się martwe i prawie czarne. Usta, niegdyś karminowe, teraz blade. Widać było, jak strasznie wychudła. Mimo wszystko, nadal pozostawała piękną kobietą.
Reynevan gapił się na nią, jak osłupiały i nie był w stanie wykrztusić słowa.
- Reinmarze - wyszeptała Adela, wyciągając wychudłe ręce w jego stronę. - Mon magicien... Przybyłeś, tak jak cię wzywałam... Wybacz mi...
- Adelo - Reynevan odsunął się lekko . - Adelo, ja już ci dawno wybaczyłem. Powiedz, dlaczego mnie tu ściągnęłaś, czego sobie życzysz?
- Pragnę... byś... byś... ukoił mój ból...
- Ale jak mogę to zrobić?
Po policzku Francuzki potoczyła się łza.
- Reinmarze... Chcę, aby moje imię nie zostało zapomniane... Nadaj je swojej córce...
- Ale... Ja nie mam córki. - jęknął Reynevan, spoglądając na Adelę ze współczuciem i żalem.
- Że jak?! - Omal nie krzyknął. - Ooonnna jessstt w ciąąży? Chwila. Która jest w ciąży?
Adela spojrzała na niego wymownym wzrokiem.
- Chwila. Tak: ty odpadasz, te dwie Czeszki odpadają, Pani Pospichalova też, jedna Węgierka... A, to było już dawno. Te trzy Polki to być nie może... O matko, córko i teściowo! Eliszka, Jutta czy jej napalona matka? Może ja nie pamiętam jak mnie...
- Widzę, że moja pomoc Ci już niee jst potrzebna. Ale nazwij ją Adelą. Pamiętaj. Pamiętaj, Reinmarze. Pamięęęętaaaj! - Powiedziało widmo, po czym zniknęło zupełnie.
Reynevan nawet nie zauważył, kiedy przyszedł Szarlej. Nadal zajęty był wyliczaniem, czy jeszcze jakiejś przechędożonej nie pominął.
- Reinmarze - pochylił się nad nim Szarlej. - Ty źle wyglądasz...
- Jezu, a tamta ruda Maryśka, co żem się z nią jakiś czas temu widział? Chryste, albo tamta węgierka... Jak jej tam... Viktoria? A może to była Erzsebet? A tamte dwie Polki... I ta śliczna, długonoga Niemka... O Boże - chwycił się za głowę.
- Reinmarze! - upomniał go Szarlej. - Ty znowu o babach?
- Ale to nie mogła być ona! - Reynevan obgryzał paznokcie. - Chyba że... Chyba że Hedwiśka von Kolditz, ta z tymi pięknymi oczami...
Nagle spostrzegł przyjaciela, który stał nad nim i z politowaniem kiwał głową.
- Eee, wybacz. - przełknął ślinę. - Ja... Widzisz... Mam kłopot.
- Ach, kłopot? Znowu?
- No, okazuje się... Że będę miał... - głos ugrzązł mu w gardle. - Córkę. Taak. Tak. Córkę.
- Znowu to samo. - westchnął Szarlej.
- Ale ja nie wiem z kim! Nie wiem, z którą! Może nawet... Może z... eee, kilkoma.
- I czymże się przejmujesz? Jak się córka urodzi, to jej matka sama się do ciebie zgłosi.
- Ale Jutta... Jeżeli Jutta się dowie... To... To... To chyba zabije mnie wałkiem do ciasta! - Reinmar schował twarz w dłoniach.
- Wiesz jaka ona jest... przewrażliwiona i porywcza! Ale za to ją kocham... - rozmarzył się.
- Nie przesadzaj, może nie będzie tak źle! Przypomnij sobie co Rixa zrobiła z Hornem, a właściwie nic jej się nie stało. Trzeba znaleźć dobre strony tej sytuacji! - Mówił demeryt.
- O jakich dobrych stronach ty pieprz*sz! Tu nie ma dobrych stron! Jutta mnie zabije... Boże... To na pewno z tą Węgierką, na pewno... Albo z Hedwiśką... Albo... NIE WIEM!!! Pomocy!
- Dobra. Teraz i tak nic nie wymyślisz. Wracajmy...
Odeszli od grobu Adeli. Reynevan ze spuszczoną głową i Szarlej wyraźnie rozbawiony rozpaczą przyjaciela. Za rogiem zobaczyli Agnes i Horna rzucających sobie ukradkowe spojrzenia w stylu "nie patrzcie tak na nas, tu nic nie zaszło...!".
-Mój Boże!!! Horn, coś ty zrobił?! - krzyknął Bielawa, widząc nieco zmiętą suknię Zielonej Damy i połamane gałązki w pobliskich krzaczkach. - Coś ty zrobił! A tak się zarzekałeś...!
- Hahahahahaahahahah!!! - To Szarlej wybuchnął nieopanowanym śmiechem. - Ahahahaha!!! Horn! Ja wiedziałem! Wiedziałem że tak bęęęęęę... - Niestety nie dokończył, bo Urban rzucił się na niego z impetem. Zrobiło się zamieszanie, Agnes krzyczała, demeryt i Horn bili się (no, właściwie, to tylko tak dla zabawy), a Reynevan... Reynevana nigdzie nie było... Korzystając z chwilowej nieuwagi przyjaciół wrócił na grób Adeli i tam przysiadł na skraju nagrobka, nadal intensywnie myśląc.
- Oj, Adelo, cóż za utrapienie mi przynosisz - zajęczał. - jak ja spojrzę Jutcie w oczy...
- Reinmarze, wynosimy się już stąd! - usłyszał donośny krzyk Szarleja. Podniósł się i odszedł, powłócząc nogami.
Nie zauważył niepokojących pęknięć, które pojawiły się na środku nagrobka.
I zaczęły się powiększać.
***
- To nie ja, to ona chciała mnie znów zgwałcić! - wrzeszczał do reszty rozzłoszczony Horn do Szarleja.
- Nieprawda! To ten zboczeniec i zbereźnik! - piekliła się Agnes.
Reinmar zatkał uszy, by ich nie słyszeć. Może także po to, by (bezskutecznie) próbować zagłuszyć rosnący z każdą chwilą strach. I okropne uczucie beznadziejności, ogarniające go zewsząd.
Miał wielką ochotę coś zniszczyć. Zdewastować. Zmieść z powierzchni Ziemi. Przeklinał samego siebie, że był kiedyś taki głupi i w swym życiu miał tyle panienek, które - dosadnie mówiąc - wychędożył, ot co. Nie wiedział, co zrobić.
- Dalibyście sobie spokój - powiedział głośno do Horna i Agnes. - Wiesz, na twoim miejscu wolałbym Rixę - powiedział ciszej do Urbana.
- Ja też! - warknął Horn trochę za głośno.
-Co ty też, co ty też?! - krzyknęła Zielona Dama. - Czego ja nie wiem?! Zabierzcie go ode mnieeeee!!!
- SPOKÓJ!!!! - Wrzasnął Szarlej. - MOŻECIE W KOŃCU PRZESTAĆ?!?!?! CZŁOWIEKOWI USZY PUCHNĄ OD TEGO WASZEGO JAZGOTUU!!!!
- No już dobrze, dobrze. Nie krzycz tak. - Horn próbował załagodzić sytuację, którą, jakby nie było, sam wywołał. Natomiast Agnes... O... Ona krzyczała nadal.
- Chodźmy stąd. - demeryt zwrócił się do Reynevana - Oni się muszą sami uspokoić. Może jak odejdziemy, coś się zmieni... - Reinmar obojętny na wszystko, poszedł za przyjacielem, nadal pogrążony w rozpaczy.
- Heej, nie martw się tak. Z gorszych tarapatów cię wyciągałem, na to też coś poradzimy! W końcu to tylko jakiś dzieciak, który... - Ale Reinmar już do nie słuchał. Szarlej, co prawda, kontynuował swój monolog, zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że jest kompletnie ignorowany. A Bielawa myślami był daleko, daleko... Obydwaj nie zauważyli nawet, kiedy dołączył do nich Horn i biegnąca za nim Agnes. Już w pełnym składzie doszli do granic miasta. I stanęli jak wryci. Bo Agnes jęknęła, zrobiła cierpiętniczą minę, a potem zemdlała. Reynevan odruchowo uklęknął, aby zająć się omdlałą. Nie zdążył nawet przyłożyć dłoni do jej czoła. Ujrzał tylko przed sobą otwarte oczy barwy bezchmurnego nieba.
- Mon amour! - oplotła mu szyję ramionami i pociągnęła na siebie.
Reynevan odpychał ją, bronił się, jak tylko mógł, ale nie na wiele by się ta obrona zdała, gdyby nie przyjaciele. Horn ukrył się za Samsonem i zza jego ramienia, zerkał na rozgrywające się wydarzenia.
Szarlej chwycił Reynevana za ramiona i mocno szarpnął. A Agnes usilnie starała się dotrzeć do ust Reinmara.
- Och, najdroższy, czemuż mnie nie chcesz?
Z pomocą musiał przyjść Samson. Jego interwencja i siła ramion ostatecznie rozwiązała sprawę.
Reynevan, roztrzęsiony i nieco pobladły, poszedł za przykładem Horna i ukrył się za Samsonem.
A tymczasem, wokoło zebrał się tłum gapiów, którzy z wielkim zainteresowaniem przyglądali się incydentowi.Szarlej, wyraźnie podenerwowany, zaczął rozpędzać motłoch.
-I co się gapicie, suki*syny?! Spiepr*ać mi stąd! Nic ciekawego się nie dzieje! Do domów, już!
Dla lepszego efektu rzucił na chybił-trafił kamieniem. Ktoś dostał w głowę. Ktoś inny (tym samym kamieniem) w stopę. Zrobiło się nieprzyjemnie. Ludzie rzucili się na niego, oraz, siłą rzeczy, na całą resztę. I stała się rzecz niespodziewana. Kiedy któryś z atakujących mieszczan zamierzył się na Reynevana, Agnes wstała z ziemi, obróciła, wykonała masę skomplikowanych ruchów i kopnęła chłopa prosto między nogi.
-Odczep się od mojego chłopca!!! Jak śmiesz robić mu cokolwiek? - Krzyczała Zielona Dama, z rozczochranymi włosami i w podartej sukni. Ten widok wywołał salwy śmiechu nawet u mało rozgarniętego ludu. Rozbawienie było tak wielkie, że tłum rozszedł się na wszystkie strony, dyskutując z ożywieniem. Reinmar natomiast miał problem...
-Och, mon amour, boski chłopcze... Och, ooooochh, ooooooooooch!!! -Wbrew pozorom, Zielona Dama wcale nie zaciągnęła Reynevana w krzaczki. Nagle upadła i zaczęła się zwijać w konwulsjach, przeciągle jęcząc. Dodajmy, jęcząc aż nadto znajomo.
-Adela - pomyślał Bielawa - na pewno Adela. - Nie pomylił się. Wyglądało to na zwyczajne opętanie.
-Ale dlaczego Adela miałaby opętać Agnes? O co chodzi? - zastanawiał się.
Gdy Reynevan pochłonięty był roztrząsaniem motywów, hm, 'zbrodni', reszta kompanii gapiła się na całe zajście w osłupieniu.
Zielona Dama zaczęła jęczeć, bynajmniej nie z rozkoszy. Zwijała się z bólu. Reinmar już wiedział, co się stało. Z najgłębszych zakamarków pamięci wydobył odpowiednie zaklęcia, a ze swojej bezcennej szkatułki amulet. Już miał zacząć czary, kiedy Agnes zastygła w bezruchu.
Przejmująca cisza ogarnęła ich zewsząd.
Pani de Apolda nie dała się opętać. Nie docenił jej. Była silna. Adela się poddała.
Towarzysze Reynevana nagle drgnęli, jakby wybudzili się ze snu. Przecierając oczy, Szarlej i Horn rozejrzeli się, nie wiedząc, co się dzieje...
Wtedy Reinmar też to zobaczył. Miasto zniknęło. Niebo zrobiło się różowe. Uderzył w nich porywisty wiatr.
Ktoś czarował. Ktoś chciał się ich pozbyć. Wkrótce ujrzeli, kto był sprawcą.
Pospolita, szara i nijaka twarz. Chuda, przygarbiona sylwetka. Cherlawy człowieczek wyglądał takiego, co nie potrafił odróżnić ziarna groch od jabłka. Ale pozory potrafiły mylić.
Łukasz Bożyczko, agent polskiego wywiadu, uśmiechnął się paskudnie.
Reynevan zmrużył oczy.
- Proszę, proszę. Kogoż my tu mamy - uśmiechnął się Bożyczko. - Cóż za malownicza kompania!
- Czego tym razem chcesz, Bożyczko? - warknął Reynevan. - Kogo tym razem uprowadzisz? Może mnie?
Agent zaśmiał się głośno.
- Niczego nie rozumiesz, dlaczego to robię, prawda?
- Nie, nie rozumiem!
- To się zaraz dowiesz, Bielau - wysyczał Bożyczko.
Reynevan prychnął.
- A czegóż ty jeszcze możesz chcieć? Nie mam ci nic do zaoferowania.
- Pragnę czegoś... od twojej ukochanej - rzekł czarownik.
- Od Jutty łapy precz! - rozsierdził się Reynevan.
- Ależ to nie o nią chodzi - zarechotał Łukasz Bożyczko nienaturalnym głosem. - ale o pewną jej... znajomą.
- Znajomą? - zdziwił się Reinmar.
- Ależ tak... Potrzebuję wiedzieć, gdzie owa przebywa. Wiesz, wiesz o kogo chodzi... o niejaką Weronikę... masz się dowiedzieć, ile możesz.
- A jeśli odmówię...?
- A jeśli odmówisz, to... - Wymowne milczenie.
- Bożyczko? - wybuchł Reynevan. - Czyżbyś się zakochał? - zarechotał, a towarzysze mu zawtórowali.
- Nie pchaj nosa, gdzie nie trzeba, Bielawa. - zezłościł się Bożyczko - Masz zrobić, co każę. Rozumiesz? Czy mam użyć, ekhm, innych sposobów?

Miasto budziło się do życia. Bijące dzwony obwieszczały wschód słońca. Szczekały już psy, gdzieś piał kogut, na podgrodziu głośno ryczała krowa, słychać było krzyki. Otwierano bramy miejskie. Gościńcem wędrował jakiś orszaczek.
Reynevan westchnął.
Trzeba to szybko załatwić, pomyślał, obserwując jak wieży kościelnej wzbija się chmara ptaków. Szybko załatwić i raz na zawsze zakończyć dawne sprawy. Zamknąć ten rozdział życia...
Odwrócił się.
- Reinmarze - ziewnął Szarlej, który wstał już i właśnie zabierał się za rozpalanie ogniska - zjesz coś? Chyba nigdzie się nam nie śpieszy, a małe śniadanko nie zaszkodzi? A Blażena tu nam takich pyszności napakowała, że żal byłoby pozwolić im się zmarnować... Są nawet jajka z selerem, hehe.
- Nie jestem głodny. - mruknał Reynevan.
- O ile w ogóle istnieje jakiś grób. - mruknął Horn. - Mogli ją do rynsztoka wrzucić... Albo i spalić ciało. Różne rzeczy robi się z samobójcami.
- Miejmy nadzieję, że zachowali odrobinę przyzwoitości. - mruknął Reynevan.

***

Wmieszali się w tłum wieśniaków wchodzących do miasta przez otwartą niedawno bramę Paczkowską.
Kiedy tylko znaleźli się w obrębie murów, podążyli w stronę ziębickiego zamku. Zamku, na którym nie rządził już żaden Piast.
Na myśl o niezbyt przyjemnych, turniejowych wydarzeniach lata roku 1425, Reynevan poczuł, że robi mu się zimno. Ale szybko ochłonął i podążył za resztą kompanii.
Główne wrota zamku były strzeżone. Kilku żołdaków z gizarmami usilnie starało się sprawiać wrażenie groźnych i czujnych. Starania nie na wiele się zdały. Na widok zbliżającej się grupki, dość niezwykłej grupki, ludzi, cała ich odwaga zupełnie się załamała. Zerkali na przybyszów z lekkim niepokojem.
Oj, pomyślał Reynevan, mamy szczęście. Nie wyglądają oni na takich, których ciężko będzie przekupić.
- Dzielni wojacy! - okrzyknął ich Szarlej. - Czy chcielibyście podjąć z nami współpracę?
- W...w..współpracę? - przełknął ślinę najniższy z knechtów.
- Owszem. - wyszczerzył zęby demeryt. - Wy wyświadczycie nam małą przysługę, a raczej podacie informację, a my...
Reynevan sięgnął za połę płaszcza. Zbrojni pobledli, ale, ku ich uldze, okazało się, że w ręku przybysza pojawiła się nie broń, tylko sakiewka. Reynevan wyciągnął mieszek w ich stronę, uśmiechając się zachęcająco.
- To jak? Zechcecie pomóc? - zapytał.
Niski, najwyraźniej przywódca, znów przełknął ślinę. W oczach pojawił się błysk. I oblizał się.
- A więc... Jakiej konkretnie informacji... panowie sobie życzą? - spytał ochrypłym głosem, spoglądając znacząco na sakiewkę.
- A więc... Życzymy sobie wiedzieć... - zaczął Szarlej, przejmując sprawę w swoje ręce, oraz naśladując ton i słowa przedmówcy. - Dość dawno temu... Będzie kilka lat... Pan na owym zamku, Jan, więził w lochach pewną piękną damę.
Knechci za plecami swojego przywódcy zarechotali.
- O, widzę, że panowie w lot zrozumieli, o kogo chodzi. - powiedział Szarlej. - Pani Adela de Stercza. A my potrzebujemy koniecznie wiedzieć, gdzie... owa pani została pochowana?
- A na cóż to? - zdziwił się jeden z nich.
- Nie ważne! - szturchnął go inny. - popatrz, oto i godziwa nasza zapłata będzie...
- Dosyć, panowie - uciszył ich ten największy. - Zaraz, zaraz... Ach, już pamiętam. Tak, tak. Nieprawdaż, druhowie? Pamiętacie? Zakopali ją zaraz koło kościoła św. Jana...
- Świetnie - ucieszył się Reynevan - Dalej sobie poradzimy. Dziękujemy panom. - rzucił sakiewkę najniższemu z typków. Ten zaś, najwidoczniej nie grzesząc zręcznością, nie zdażył chwycić mieszka, który upadł, a monety wysypały się na ziemię. Strażnicy rzucili się na kolana i w pośpiechu poczęli zbierać rozsypane pieniądze.
- Aha, jeszcze jedno - odwrócił się Horn. - Nas tutaj nie było, rozumiecie? Nigdy nie wiedziliście nas na oczy, jasne?
- Ano, czegoż mielibyśmy nie rozumieć! - uniósł głowę i wyszczerzył poczerniałe zęby dryblas z kuszą na plecach - Hehe, myśmy są zwykłe, proste chłopy, nam się nie mieszać do waszych spraw, panie dobry.O niczym żeśmy nie wiedzieli...
- I tak trzymać.
Oddalili się szybkim krokiem, a knechci zaczęli krzyczeć i głośno się sprzeczać.
- Za dużo wziąłeś! Złodziej! Oszust! Chcesz mnie, ku*wa, zdenerwować, stary ćwoku?! Dawaj to! Podzielmy się po równo! To moje!!! Oddawaj, skur*ysynu!
Jako że miasto wszyscy znali bardzo dobrze, nie było problemu z odnalezieniem kościoła św. Jana, którego wieża wzbijała się ponad dachy domów.
Dojście do celu nie zajęło im dużo czasu. W 10 minut byli na miejscu. Tam Reynevan poprosił przyjaciół, żeby zostawili go samego. Jak można się domyślić, Szarlej miał pewne wątpliwości, czy to aby dobry pomysł, ale w końcu wszyscy odeszli kawałek dalej.
Reinmar poszedł szukać grobu Adeli. Krążył wokół kościoła szukając jakiegokolwiek śladu, poszlaki i czegokolwiek innego. Bezskutecznie. W jego głowie zrodziła się myśl, czy aby strażnik, z czystej chciwości, nie wpuścili go w maliny. W tym momencie potknął się o coś... Coś dużego i twardego... Coś jakby... Kamień nagrobny!!! O mało nie krzyknął. Napis na nagrobku głosił bowiem:

ADELA DE STERCZA

Bielawa, zaskoczony, bo kto w ogóle stawia nagrobki samobójcom(?!), rozłożył swoje 'narzędzia' i uklęknął.
- Kişinin katıldığı büyük bir miting yapıldı! - wymruczał zaklęcie, rozsypując dokoła niezbędne zioła i insze ingrediencje. - Yhdysvaltalainen näyttelijä !!!
Powiało, zaszumiało, nad grobem pojawiła się chmura jaskraworóżowego dymu. Zaczęła jarzyć się różnymi kolorami. Już to odcieniami bieli, srebra, już to fioletu i brązu.
Reynevan westchnął z niedowierzaniem, gdy z chmury wyleciało stadko kolorowych ptaszków i motylków.
Obłok rozpłynął się, ukazując kobietę w długiej czarnej szacie.
Adela de Stercza uniosła głowę.
Reynevan głośno przełknął ślinę. Długie, ciemne włosy, rozczochrane i potargane, osłaniały jej twarz. Długą, szczupłą, białą dłonią odsunęła je, ukazując śmiertelnie blade lico. Oczy, niegdyś piękne, błękitne i błyszczące, stały się martwe i prawie czarne. Usta, niegdyś karminowe, teraz blade. Widać było, jak strasznie wychudła. Mimo wszystko, nadal pozostawała piękną kobietą.
Reynevan gapił się na nią, jak osłupiały i nie był w stanie wykrztusić słowa.
- Reinmarze - wyszeptała Adela, wyciągając wychudłe ręce w jego stronę. - Mon magicien... Przybyłeś, tak jak cię wzywałam... Wybacz mi...
- Adelo - Reynevan odsunął się lekko . - Adelo, ja już ci dawno wybaczyłem. Powiedz, dlaczego mnie tu ściągnęłaś, czego sobie życzysz?
- Pragnę... byś... byś... ukoił mój ból...
- Ale jak mogę to zrobić?
Po policzku Francuzki potoczyła się łza.
- Reinmarze... Chcę, aby moje imię nie zostało zapomniane... Nadaj je swojej córce...
- Ale... Ja nie mam córki. - jęknął Reynevan, spoglądając na Adelę ze współczuciem i żalem.
- Że jak?! - Omal nie krzyknął. - Ooonnna jessstt w ciąąży? Chwila. Która jest w ciąży?
Adela spojrzała na niego wymownym wzrokiem.
- Chwila. Tak: ty odpadasz, te dwie Czeszki odpadają, Pani Pospichalova też, jedna Węgierka... A, to było już dawno. Te trzy Polki to być nie może... O matko, córko i teściowo! Eliszka, Jutta czy jej napalona matka? Może ja nie pamiętam jak mnie...
- Widzę, że moja pomoc Ci już niee jst potrzebna. Ale nazwij ją Adelą. Pamiętaj. Pamiętaj, Reinmarze. Pamięęęętaaaj! - Powiedziało widmo, po czym zniknęło zupełnie.
Reynevan nawet nie zauważył, kiedy przyszedł Szarlej. Nadal zajęty był wyliczaniem, czy jeszcze jakiejś przechędożonej nie pominął.
- Reinmarze - pochylił się nad nim Szarlej. - Ty źle wyglądasz...
- Jezu, a tamta ruda Maryśka, co żem się z nią jakiś czas temu widział? Chryste, albo tamta węgierka... Jak jej tam... Viktoria? A może to była Erzsebet? A tamte dwie Polki... I ta śliczna, długonoga Niemka... O Boże - chwycił się za głowę.
- Reinmarze! - upomniał go Szarlej. - Ty znowu o babach?
- Ale to nie mogła być ona! - Reynevan obgryzał paznokcie. - Chyba że... Chyba że Hedwiśka von Kolditz, ta z tymi pięknymi oczami...
Nagle spostrzegł przyjaciela, który stał nad nim i z politowaniem kiwał głową.
- Eee, wybacz. - przełknął ślinę. - Ja... Widzisz... Mam kłopot.
- Ach, kłopot? Znowu?
- No, okazuje się... Że będę miał... - głos ugrzązł mu w gardle. - Córkę. Taak. Tak. Córkę.
- Znowu to samo. - westchnął Szarlej.
- Ale ja nie wiem z kim! Nie wiem, z którą! Może nawet... Może z... eee, kilkoma.
- I czymże się przejmujesz? Jak się córka urodzi, to jej matka sama się do ciebie zgłosi.
- Ale Jutta... Jeżeli Jutta się dowie... To... To... To chyba zabije mnie wałkiem do ciasta! - Reinmar schował twarz w dłoniach.
- Wiesz jaka ona jest... przewrażliwiona i porywcza! Ale za to ją kocham... - rozmarzył się.
- Nie przesadzaj, może nie będzie tak źle! Przypomnij sobie co Rixa zrobiła z Hornem, a właściwie nic jej się nie stało. Trzeba znaleźć dobre strony tej sytuacji! - Mówił demeryt.
- O jakich dobrych stronach ty pieprz*sz! Tu nie ma dobrych stron! Jutta mnie zabije... Boże... To na pewno z tą Węgierką, na pewno... Albo z Hedwiśką... Albo... NIE WIEM!!! Pomocy!
- Dobra. Teraz i tak nic nie wymyślisz. Wracajmy...
Odeszli od grobu Adeli. Reynevan ze spuszczoną głową i Szarlej wyraźnie rozbawiony rozpaczą przyjaciela. Za rogiem zobaczyli Agnes i Horna rzucających sobie ukradkowe spojrzenia w stylu "nie patrzcie tak na nas, tu nic nie zaszło...!".
-Mój Boże!!! Horn, coś ty zrobił?! - krzyknął Bielawa, widząc nieco zmiętą suknię Zielonej Damy i połamane gałązki w pobliskich krzaczkach. - Coś ty zrobił! A tak się zarzekałeś...!
- Hahahahahaahahahah!!! - To Szarlej wybuchnął nieopanowanym śmiechem. - Ahahahaha!!! Horn! Ja wiedziałem! Wiedziałem że tak bęęęęęę... - Niestety nie dokończył, bo Urban rzucił się na niego z impetem. Zrobiło się zamieszanie, Agnes krzyczała, demeryt i Horn bili się (no, właściwie, to tylko tak dla zabawy), a Reynevan... Reynevana nigdzie nie było... Korzystając z chwilowej nieuwagi przyjaciół wrócił na grób Adeli i tam przysiadł na skraju nagrobka, nadal intensywnie myśląc.
- Oj, Adelo, cóż za utrapienie mi przynosisz - zajęczał. - jak ja spojrzę Jutcie w oczy...
- Reinmarze, wynosimy się już stąd! - usłyszał donośny krzyk Szarleja. Podniósł się i odszedł, powłócząc nogami.
Nie zauważył niepokojących pęknięć, które pojawiły się na środku nagrobka.
I zaczęły się powiększać.
***
- To nie ja, to ona chciała mnie znów zgwałcić! - wrzeszczał do reszty rozzłoszczony Horn do Szarleja.
- Nieprawda! To ten zboczeniec i zbereźnik! - piekliła się Agnes.
Reinmar zatkał uszy, by ich nie słyszeć. Może także po to, by (bezskutecznie) próbować zagłuszyć rosnący z każdą chwilą strach. I okropne uczucie beznadziejności, ogarniające go zewsząd.
Miał wielką ochotę coś zniszczyć. Zdewastować. Zmieść z powierzchni Ziemi. Przeklinał samego siebie, że był kiedyś taki głupi i w swym życiu miał tyle panienek, które - dosadnie mówiąc - wychędożył, ot co. Nie wiedział, co zrobić.
- Dalibyście sobie spokój - powiedział głośno do Horna i Agnes. - Wiesz, na twoim miejscu wolałbym Rixę - powiedział ciszej do Urbana.
- Ja też! - warknął Horn trochę za głośno.
-Co ty też, co ty też?! - krzyknęła Zielona Dama. - Czego ja nie wiem?! Zabierzcie go ode mnieeeee!!!
- SPOKÓJ!!!! - Wrzasnął Szarlej. - MOŻECIE W KOŃCU PRZESTAĆ?!?!?! CZŁOWIEKOWI USZY PUCHNĄ OD TEGO WASZEGO JAZGOTUU!!!!
- No już dobrze, dobrze. Nie krzycz tak. - Horn próbował załagodzić sytuację, którą, jakby nie było, sam wywołał. Natomiast Agnes... O... Ona krzyczała nadal.
- Chodźmy stąd. - demeryt zwrócił się do Reynevana - Oni się muszą sami uspokoić. Może jak odejdziemy, coś się zmieni... - Reinmar obojętny na wszystko, poszedł za przyjacielem, nadal pogrążony w rozpaczy.
- Heej, nie martw się tak. Z gorszych tarapatów cię wyciągałem, na to też coś poradzimy! W końcu to tylko jakiś dzieciak, który... - Ale Reinmar już do nie słuchał. Szarlej, co prawda, kontynuował swój monolog, zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że jest kompletnie ignorowany. A Bielawa myślami był daleko, daleko... Obydwaj nie zauważyli nawet, kiedy dołączył do nich Horn i biegnąca za nim Agnes. Już w pełnym składzie doszli do granic miasta. I stanęli jak wryci. Bo Agnes jęknęła, zrobiła cierpiętniczą minę, a potem zemdlała. Reynevan odruchowo uklęknął, aby zająć się omdlałą. Nie zdążył nawet przyłożyć dłoni do jej czoła. Ujrzał tylko przed sobą otwarte oczy barwy bezchmurnego nieba.
- Mon amour! - oplotła mu szyję ramionami i pociągnęła na siebie.
Reynevan odpychał ją, bronił się, jak tylko mógł, ale nie na wiele by się ta obrona zdała, gdyby nie przyjaciele. Horn ukrył się za Samsonem i zza jego ramienia, zerkał na rozgrywające się wydarzenia.
Szarlej chwycił Reynevana za ramiona i mocno szarpnął. A Agnes usilnie starała się dotrzeć do ust Reinmara.
- Och, najdroższy, czemuż mnie nie chcesz?
Z pomocą musiał przyjść Samson. Jego interwencja i siła ramion ostatecznie rozwiązała sprawę.
Reynevan, roztrzęsiony i nieco pobladły, poszedł za przykładem Horna i ukrył się za Samsonem.
A tymczasem, wokoło zebrał się tłum gapiów, którzy z wielkim zainteresowaniem przyglądali się incydentowi.Szarlej, wyraźnie podenerwowany, zaczął rozpędzać motłoch.
-I co się gapicie, suki*syny?! Spiepr*ać mi stąd! Nic ciekawego się nie dzieje! Do domów, już!
Dla lepszego efektu rzucił na chybił-trafił kamieniem. Ktoś dostał w głowę. Ktoś inny (tym samym kamieniem) w stopę. Zrobiło się nieprzyjemnie. Ludzie rzucili się na niego, oraz, siłą rzeczy, na całą resztę. I stała się rzecz niespodziewana. Kiedy któryś z atakujących mieszczan zamierzył się na Reynevana, Agnes wstała z ziemi, obróciła, wykonała masę skomplikowanych ruchów i kopnęła chłopa prosto między nogi.
-Odczep się od mojego chłopca!!! Jak śmiesz robić mu cokolwiek? - Krzyczała Zielona Dama, z rozczochranymi włosami i w podartej sukni. Ten widok wywołał salwy śmiechu nawet u mało rozgarniętego ludu. Rozbawienie było tak wielkie, że tłum rozszedł się na wszystkie strony, dyskutując z ożywieniem. Reinmar natomiast miał problem...
-Och, mon amour, boski chłopcze... Och, ooooochh, ooooooooooch!!! -Wbrew pozorom, Zielona Dama wcale nie zaciągnęła Reynevana w krzaczki. Nagle upadła i zaczęła się zwijać w konwulsjach, przeciągle jęcząc. Dodajmy, jęcząc aż nadto znajomo.
-Adela - pomyślał Bielawa - na pewno Adela. - Nie pomylił się. Wyglądało to na zwyczajne opętanie.
-Ale dlaczego Adela miałaby opętać Agnes? O co chodzi? - zastanawiał się.
Gdy Reynevan pochłonięty był roztrząsaniem motywów, hm, 'zbrodni', reszta kompanii gapiła się na całe zajście w osłupieniu.
Zielona Dama zaczęła jęczeć, bynajmniej nie z rozkoszy. Zwijała się z bólu. Reinmar już wiedział, co się stało. Z najgłębszych zakamarków pamięci wydobył odpowiednie zaklęcia, a ze swojej bezcennej szkatułki amulet. Już miał zacząć czary, kiedy Agnes zastygła w bezruchu.
Przejmująca cisza ogarnęła ich zewsząd.
Pani de Apolda nie dała się opętać. Nie docenił jej. Była silna. Adela się poddała.
Towarzysze Reynevana nagle drgnęli, jakby wybudzili się ze snu. Przecierając oczy, Szarlej i Horn rozejrzeli się, nie wiedząc, co się dzieje...
Wtedy Reinmar też to zobaczył. Miasto zniknęło. Niebo zrobiło się różowe. Uderzył w nich porywisty wiatr.
Ktoś czarował. Ktoś chciał się ich pozbyć. Wkrótce ujrzeli, kto był sprawcą.
Pospolita, szara i nijaka twarz. Chuda, przygarbiona sylwetka. Cherlawy człowieczek wyglądał takiego, co nie potrafił odróżnić ziarna groch od jabłka. Ale pozory potrafiły mylić.
Łukasz Bożyczko, agent polskiego wywiadu, uśmiechnął się paskudnie.
Reynevan zmrużył oczy.
- Proszę, proszę. Kogoż my tu mamy - uśmiechnął się Bożyczko. - Cóż za malownicza kompania!
- Czego tym razem chcesz, Bożyczko? - warknął Reynevan. - Kogo tym razem uprowadzisz? Może mnie?
Agent zaśmiał się głośno.
- Niczego nie rozumiesz, dlaczego to robię, prawda?
- Nie, nie rozumiem!
- To się zaraz dowiesz, Bielau - wysyczał Bożyczko.
Reynevan prychnął.
- A czegóż ty jeszcze możesz chcieć? Nie mam ci nic do zaoferowania.
- Pragnę czegoś... od twojej ukochanej - rzekł czarownik.
- Od Jutty łapy precz! - rozsierdził się Reynevan.
- Ależ to nie o nią chodzi - zarechotał Łukasz Bożyczko nienaturalnym głosem. - ale o pewną jej... znajomą.
- Znajomą? - zdziwił się Reinmar.
- Ależ tak... Potrzebuję wiedzieć, gdzie owa przebywa. Wiesz, wiesz o kogo chodzi... o niejaką Weronikę... masz się dowiedzieć, ile możesz.
- A jeśli odmówię...?
- A jeśli odmówisz, to... - Wymowne milczenie.
- Bożyczko? - wybuchł Reynevan. - Czyżbyś się zakochał? - zarechotał, a towarzysze mu zawtórowali.
- Nie pchaj nosa, gdzie nie trzeba, Bielawa. - zezłościł się Bożyczko - Masz zrobić, co każę. Rozumiesz? Czy mam użyć, ekhm, innych sposobów?
Reynevan zrobił wielkie oczy i udawał przerażonego.
- "Innych sposobów" mówisz? A jakichże to? Ekskomuniką mi zagrozisz? Nieee... Nie możesz, bo ja już jestem wyklęty... Juttę skrzywdzisz? Też nie możesz, bo jest bezpieczna i nawet ty nie wiesz, gdzie przebywa. Rzucisz się na mnie tu i teraz? Toż to z kompanią jestem, zatem sam będziesz miał problem. Jakieś inne propozycje? - Bielau drwił w najlepsze, a Bożyczko gotował się ze złości. Z bezsilnej złości, warto dodać. Rzeczywiście, miał dość ograniczone pole do popisu. Chociaż...
- Ty nie bądź taki pewny siebie, Bielawa! Co prawda nie wiem, gdzie jest twoja Jutta, ale, mimo wszystko, ona może się dowiedzieć, o, hmmm, jakby to ładnie ująć, twoim potomku. Żeńskim w dodatku. - Trafił w sedno. W najczulszy punkt. Widział to.
- Że cooooooooo?! Skąd wiesz takie rzeczy?! Ty... Ty... Byłeś na cmentarzu, śledzisz mnie...! Ty... Ty... Ty... - Reinmar jąkał się coraz bardziej. - Ty... Nie. Nie mogłeś tam być. Czytasz mi w myślach! Nie. To też nie... Noż psia mać! Ku*wa, Bożyczko, ja cię zatłukę!!!
I wtedy ktoś włączył się do dyskusji (no, nazwijmy to umownie dyskusją)... Rzucił się na Łukasza i krzyczał. A właściwie, krzyczała. Agnes...

Miasto budziło się do życia. Bijące dzwony obwieszczały wschód słońca. Szczekały już psy, gdzieś piał kogut, na podgrodziu głośno ryczała krowa, słychać było krzyki. Otwierano bramy miejskie. Gościńcem wędrował jakiś orszaczek.
Reynevan westchnął.
Trzeba to szybko załatwić, pomyślał, obserwując jak wieży kościelnej wzbija się chmara ptaków. Szybko załatwić i raz na zawsze zakończyć dawne sprawy. Zamknąć ten rozdział życia...
Odwrócił się.
- Reinmarze - ziewnął Szarlej, który wstał już i właśnie zabierał się za rozpalanie ogniska - zjesz coś? Chyba nigdzie się nam nie śpieszy, a małe śniadanko nie zaszkodzi? A Blażena tu nam takich pyszności napakowała, że żal byłoby pozwolić im się zmarnować... Są nawet jajka z selerem, hehe.
- Nie jestem głodny. - mruknał Reynevan.
- O ile w ogóle istnieje jakiś grób. - mruknął Horn. - Mogli ją do rynsztoka wrzucić... Albo i spalić ciało. Różne rzeczy robi się z samobójcami.
- Miejmy nadzieję, że zachowali odrobinę przyzwoitości. - mruknął Reynevan.

***

Wmieszali się w tłum wieśniaków wchodzących do miasta przez otwartą niedawno bramę Paczkowską.
Kiedy tylko znaleźli się w obrębie murów, podążyli w stronę ziębickiego zamku. Zamku, na którym nie rządził już żaden Piast.
Na myśl o niezbyt przyjemnych, turniejowych wydarzeniach lata roku 1425, Reynevan poczuł, że robi mu się zimno. Ale szybko ochłonął i podążył za resztą kompanii.
Główne wrota zamku były strzeżone. Kilku żołdaków z gizarmami usilnie starało się sprawiać wrażenie groźnych i czujnych. Starania nie na wiele się zdały. Na widok zbliżającej się grupki, dość niezwykłej grupki, ludzi, cała ich odwaga zupełnie się załamała. Zerkali na przybyszów z lekkim niepokojem.
Oj, pomyślał Reynevan, mamy szczęście. Nie wyglądają oni na takich, których ciężko będzie przekupić.
- Dzielni wojacy! - okrzyknął ich Szarlej. - Czy chcielibyście podjąć z nami współpracę?
- W...w..współpracę? - przełknął ślinę najniższy z knechtów.
- Owszem. - wyszczerzył zęby demeryt. - Wy wyświadczycie nam małą przysługę, a raczej podacie informację, a my...
Reynevan sięgnął za połę płaszcza. Zbrojni pobledli, ale, ku ich uldze, okazało się, że w ręku przybysza pojawiła się nie broń, tylko sakiewka. Reynevan wyciągnął mieszek w ich stronę, uśmiechając się zachęcająco.
- To jak? Zechcecie pomóc? - zapytał.
Niski, najwyraźniej przywódca, znów przełknął ślinę. W oczach pojawił się błysk. I oblizał się.
- A więc... Jakiej konkretnie informacji... panowie sobie życzą? - spytał ochrypłym głosem, spoglądając znacząco na sakiewkę.
- A więc... Życzymy sobie wiedzieć... - zaczął Szarlej, przejmując sprawę w swoje ręce, oraz naśladując ton i słowa przedmówcy. - Dość dawno temu... Będzie kilka lat... Pan na owym zamku, Jan, więził w lochach pewną piękną damę.
Knechci za plecami swojego przywódcy zarechotali.
- O, widzę, że panowie w lot zrozumieli, o kogo chodzi. - powiedział Szarlej. - Pani Adela de Stercza. A my potrzebujemy koniecznie wiedzieć, gdzie... owa pani została pochowana?
- A na cóż to? - zdziwił się jeden z nich.
- Nie ważne! - szturchnął go inny. - popatrz, oto i godziwa nasza zapłata będzie...
- Dosyć, panowie - uciszył ich ten największy. - Zaraz, zaraz... Ach, już pamiętam. Tak, tak. Nieprawdaż, druhowie? Pamiętacie? Zakopali ją zaraz koło kościoła św. Jana...
- Świetnie - ucieszył się Reynevan - Dalej sobie poradzimy. Dziękujemy panom. - rzucił sakiewkę najniższemu z typków. Ten zaś, najwidoczniej nie grzesząc zręcznością, nie zdażył chwycić mieszka, który upadł, a monety wysypały się na ziemię. Strażnicy rzucili się na kolana i w pośpiechu poczęli zbierać rozsypane pieniądze.
- Aha, jeszcze jedno - odwrócił się Horn. - Nas tutaj nie było, rozumiecie? Nigdy nie wiedziliście nas na oczy, jasne?
- Ano, czegoż mielibyśmy nie rozumieć! - uniósł głowę i wyszczerzył poczerniałe zęby dryblas z kuszą na plecach - Hehe, myśmy są zwykłe, proste chłopy, nam się nie mieszać do waszych spraw, panie dobry.O niczym żeśmy nie wiedzieli...
- I tak trzymać.
Oddalili się szybkim krokiem, a knechci zaczęli krzyczeć i głośno się sprzeczać.
- Za dużo wziąłeś! Złodziej! Oszust! Chcesz mnie, ku*wa, zdenerwować, stary ćwoku?! Dawaj to! Podzielmy się po równo! To moje!!! Oddawaj, skur*ysynu!
Jako że miasto wszyscy znali bardzo dobrze, nie było problemu z odnalezieniem kościoła św. Jana, którego wieża wzbijała się ponad dachy domów.
Dojście do celu nie zajęło im dużo czasu. W 10 minut byli na miejscu. Tam Reynevan poprosił przyjaciół, żeby zostawili go samego. Jak można się domyślić, Szarlej miał pewne wątpliwości, czy to aby dobry pomysł, ale w końcu wszyscy odeszli kawałek dalej.
Reinmar poszedł szukać grobu Adeli. Krążył wokół kościoła szukając jakiegokolwiek śladu, poszlaki i czegokolwiek innego. Bezskutecznie. W jego głowie zrodziła się myśl, czy aby strażnik, z czystej chciwości, nie wpuścili go w maliny. W tym momencie potknął się o coś... Coś dużego i twardego... Coś jakby... Kamień nagrobny!!! O mało nie krzyknął. Napis na nagrobku głosił bowiem:

ADELA DE STERCZA

Bielawa, zaskoczony, bo kto w ogóle stawia nagrobki samobójcom(?!), rozłożył swoje 'narzędzia' i uklęknął.
- Kişinin katıldığı büyük bir miting yapıldı! - wymruczał zaklęcie, rozsypując dokoła niezbędne zioła i insze ingrediencje. - Yhdysvaltalainen näyttelijä !!!
Powiało, zaszumiało, nad grobem pojawiła się chmura jaskraworóżowego dymu. Zaczęła jarzyć się różnymi kolorami. Już to odcieniami bieli, srebra, już to fioletu i brązu.
Reynevan westchnął z niedowierzaniem, gdy z chmury wyleciało stadko kolorowych ptaszków i motylków.
Obłok rozpłynął się, ukazując kobietę w długiej czarnej szacie.
Adela de Stercza uniosła głowę.
Reynevan głośno przełknął ślinę. Długie, ciemne włosy, rozczochrane i potargane, osłaniały jej twarz. Długą, szczupłą, białą dłonią odsunęła je, ukazując śmiertelnie blade lico. Oczy, niegdyś piękne, błękitne i błyszczące, stały się martwe i prawie czarne. Usta, niegdyś karminowe, teraz blade. Widać było, jak strasznie wychudła. Mimo wszystko, nadal pozostawała piękną kobietą.
Reynevan gapił się na nią, jak osłupiały i nie był w stanie wykrztusić słowa.
- Reinmarze - wyszeptała Adela, wyciągając wychudłe ręce w jego stronę. - Mon magicien... Przybyłeś, tak jak cię wzywałam... Wybacz mi...
- Adelo - Reynevan odsunął się lekko . - Adelo, ja już ci dawno wybaczyłem. Powiedz, dlaczego mnie tu ściągnęłaś, czego sobie życzysz?
- Pragnę... byś... byś... ukoił mój ból...
- Ale jak mogę to zrobić?
Po policzku Francuzki potoczyła się łza.
- Reinmarze... Chcę, aby moje imię nie zostało zapomniane... Nadaj je swojej córce...
- Ale... Ja nie mam córki. - jęknął Reynevan, spoglądając na Adelę ze współczuciem i żalem.
- Że jak?! - Omal nie krzyknął. - Ooonnna jessstt w ciąąży? Chwila. Która jest w ciąży?
Adela spojrzała na niego wymownym wzrokiem.
- Chwila. Tak: ty odpadasz, te dwie Czeszki odpadają, Pani Pospichalova też, jedna Węgierka... A, to było już dawno. Te trzy Polki to być nie może... O matko, córko i teściowo! Eliszka, Jutta czy jej napalona matka? Może ja nie pamiętam jak mnie...
- Widzę, że moja pomoc Ci już niee jst potrzebna. Ale nazwij ją Adelą. Pamiętaj. Pamiętaj, Reinmarze. Pamięęęętaaaj! - Powiedziało widmo, po czym zniknęło zupełnie.
Reynevan nawet nie zauważył, kiedy przyszedł Szarlej. Nadal zajęty był wyliczaniem, czy jeszcze jakiejś przechędożonej nie pominął.
- Reinmarze - pochylił się nad nim Szarlej. - Ty źle wyglądasz...
- Jezu, a tamta ruda Maryśka, co żem się z nią jakiś czas temu widział? Chryste, albo tamta węgierka... Jak jej tam... Viktoria? A może to była Erzsebet? A tamte dwie Polki... I ta śliczna, długonoga Niemka... O Boże - chwycił się za głowę.
- Reinmarze! - upomniał go Szarlej. - Ty znowu o babach?
- Ale to nie mogła być ona! - Reynevan obgryzał paznokcie. - Chyba że... Chyba że Hedwiśka von Kolditz, ta z tymi pięknymi oczami...
Nagle spostrzegł przyjaciela, który stał nad nim i z politowaniem kiwał głową.
- Eee, wybacz. - przełknął ślinę. - Ja... Widzisz... Mam kłopot.
- Ach, kłopot? Znowu?
- No, okazuje się... Że będę miał... - głos ugrzązł mu w gardle. - Córkę. Taak. Tak. Córkę.
- Znowu to samo. - westchnął Szarlej.
- Ale ja nie wiem z kim! Nie wiem, z którą! Może nawet... Może z... eee, kilkoma.
- I czymże się przejmujesz? Jak się córka urodzi, to jej matka sama się do ciebie zgłosi.
- Ale Jutta... Jeżeli Jutta się dowie... To... To... To chyba zabije mnie wałkiem do ciasta! - Reinmar schował twarz w dłoniach.
- Wiesz jaka ona jest... przewrażliwiona i porywcza! Ale za to ją kocham... - rozmarzył się.
- Nie przesadzaj, może nie będzie tak źle! Przypomnij sobie co Rixa zrobiła z Hornem, a właściwie nic jej się nie stało. Trzeba znaleźć dobre strony tej sytuacji! - Mówił demeryt.
- O jakich dobrych stronach ty pieprz*sz! Tu nie ma dobrych stron! Jutta mnie zabije... Boże... To na pewno z tą Węgierką, na pewno... Albo z Hedwiśką... Albo... NIE WIEM!!! Pomocy!
- Dobra. Teraz i tak nic nie wymyślisz. Wracajmy...
Odeszli od grobu Adeli. Reynevan ze spuszczoną głową i Szarlej wyraźnie rozbawiony rozpaczą przyjaciela. Za rogiem zobaczyli Agnes i Horna rzucających sobie ukradkowe spojrzenia w stylu "nie patrzcie tak na nas, tu nic nie zaszło...!".
-Mój Boże!!! Horn, coś ty zrobił?! - krzyknął Bielawa, widząc nieco zmiętą suknię Zielonej Damy i połamane gałązki w pobliskich krzaczkach. - Coś ty zrobił! A tak się zarzekałeś...!
- Hahahahahaahahahah!!! - To Szarlej wybuchnął nieopanowanym śmiechem. - Ahahahaha!!! Horn! Ja wiedziałem! Wiedziałem że tak bęęęęęę... - Niestety nie dokończył, bo Urban rzucił się na niego z impetem. Zrobiło się zamieszanie, Agnes krzyczała, demeryt i Horn bili się (no, właściwie, to tylko tak dla zabawy), a Reynevan... Reynevana nigdzie nie było... Korzystając z chwilowej nieuwagi przyjaciół wrócił na grób Adeli i tam przysiadł na skraju nagrobka, nadal intensywnie myśląc.
- Oj, Adelo, cóż za utrapienie mi przynosisz - zajęczał. - jak ja spojrzę Jutcie w oczy...
- Reinmarze, wynosimy się już stąd! - usłyszał donośny krzyk Szarleja. Podniósł się i odszedł, powłócząc nogami.
Nie zauważył niepokojących pęknięć, które pojawiły się na środku nagrobka.
I zaczęły się powiększać.
***
- To nie ja, to ona chciała mnie znów zgwałcić! - wrzeszczał do reszty rozzłoszczony Horn do Szarleja.
- Nieprawda! To ten zboczeniec i zbereźnik! - piekliła się Agnes.
Reinmar zatkał uszy, by ich nie słyszeć. Może także po to, by (bezskutecznie) próbować zagłuszyć rosnący z każdą chwilą strach. I okropne uczucie beznadziejności, ogarniające go zewsząd.
Miał wielką ochotę coś zniszczyć. Zdewastować. Zmieść z powierzchni Ziemi. Przeklinał samego siebie, że był kiedyś taki głupi i w swym życiu miał tyle panienek, które - dosadnie mówiąc - wychędożył, ot co. Nie wiedział, co zrobić.
- Dalibyście sobie spokój - powiedział głośno do Horna i Agnes. - Wiesz, na twoim miejscu wolałbym Rixę - powiedział ciszej do Urbana.
- Ja też! - warknął Horn trochę za głośno.
-Co ty też, co ty też?! - krzyknęła Zielona Dama. - Czego ja nie wiem?! Zabierzcie go ode mnieeeee!!!
- SPOKÓJ!!!! - Wrzasnął Szarlej. - MOŻECIE W KOŃCU PRZESTAĆ?!?!?! CZŁOWIEKOWI USZY PUCHNĄ OD TEGO WASZEGO JAZGOTUU!!!!
- No już dobrze, dobrze. Nie krzycz tak. - Horn próbował załagodzić sytuację, którą, jakby nie było, sam wywołał. Natomiast Agnes... O... Ona krzyczała nadal.
- Chodźmy stąd. - demeryt zwrócił się do Reynevana - Oni się muszą sami uspokoić. Może jak odejdziemy, coś się zmieni... - Reinmar obojętny na wszystko, poszedł za przyjacielem, nadal pogrążony w rozpaczy.
- Heej, nie martw się tak. Z gorszych tarapatów cię wyciągałem, na to też coś poradzimy! W końcu to tylko jakiś dzieciak, który... - Ale Reinmar już do nie słuchał. Szarlej, co prawda, kontynuował swój monolog, zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że jest kompletnie ignorowany. A Bielawa myślami był daleko, daleko... Obydwaj nie zauważyli nawet, kiedy dołączył do nich Horn i biegnąca za nim Agnes. Już w pełnym składzie doszli do granic miasta. I stanęli jak wryci. Bo Agnes jęknęła, zrobiła cierpiętniczą minę, a potem zemdlała. Reynevan odruchowo uklęknął, aby zająć się omdlałą. Nie zdążył nawet przyłożyć dłoni do jej czoła. Ujrzał tylko przed sobą otwarte oczy barwy bezchmurnego nieba.
- Mon amour! - oplotła mu szyję ramionami i pociągnęła na siebie.
Reynevan odpychał ją, bronił się, jak tylko mógł, ale nie na wiele by się ta obrona zdała, gdyby nie przyjaciele. Horn ukrył się za Samsonem i zza jego ramienia, zerkał na rozgrywające się wydarzenia.
Szarlej chwycił Reynevana za ramiona i mocno szarpnął. A Agnes usilnie starała się dotrzeć do ust Reinmara.
- Och, najdroższy, czemuż mnie nie chcesz?
Z pomocą musiał przyjść Samson. Jego interwencja i siła ramion ostatecznie rozwiązała sprawę.
Reynevan, roztrzęsiony i nieco pobladły, poszedł za przykładem Horna i ukrył się za Samsonem.
A tymczasem, wokoło zebrał się tłum gapiów, którzy z wielkim zainteresowaniem przyglądali się incydentowi.Szarlej, wyraźnie podenerwowany, zaczął rozpędzać motłoch.
-I co się gapicie, suki*syny?! Spiepr*ać mi stąd! Nic ciekawego się nie dzieje! Do domów, już!
Dla lepszego efektu rzucił na chybił-trafił kamieniem. Ktoś dostał w głowę. Ktoś inny (tym samym kamieniem) w stopę. Zrobiło się nieprzyjemnie. Ludzie rzucili się na niego, oraz, siłą rzeczy, na całą resztę. I stała się rzecz niespodziewana. Kiedy któryś z atakujących mieszczan zamierzył się na Reynevana, Agnes wstała z ziemi, obróciła, wykonała masę skomplikowanych ruchów i kopnęła chłopa prosto między nogi.
-Odczep się od mojego chłopca!!! Jak śmiesz robić mu cokolwiek? - Krzyczała Zielona Dama, z rozczochranymi włosami i w podartej sukni. Ten widok wywołał salwy śmiechu nawet u mało rozgarniętego ludu. Rozbawienie było tak wielkie, że tłum rozszedł się na wszystkie strony, dyskutując z ożywieniem. Reinmar natomiast miał problem...
-Och, mon amour, boski chłopcze... Och, ooooochh, ooooooooooch!!! -Wbrew pozorom, Zielona Dama wcale nie zaciągnęła Reynevana w krzaczki. Nagle upadła i zaczęła się zwijać w konwulsjach, przeciągle jęcząc. Dodajmy, jęcząc aż nadto znajomo.
-Adela - pomyślał Bielawa - na pewno Adela. - Nie pomylił się. Wyglądało to na zwyczajne opętanie.
-Ale dlaczego Adela miałaby opętać Agnes? O co chodzi? - zastanawiał się.
Gdy Reynevan pochłonięty był roztrząsaniem motywów, hm, 'zbrodni', reszta kompanii gapiła się na całe zajście w osłupieniu.
Zielona Dama zaczęła jęczeć, bynajmniej nie z rozkoszy. Zwijała się z bólu. Reinmar już wiedział, co się stało. Z najgłębszych zakamarków pamięci wydobył odpowiednie zaklęcia, a ze swojej bezcennej szkatułki amulet. Już miał zacząć czary, kiedy Agnes zastygła w bezruchu.
Przejmująca cisza ogarnęła ich zewsząd.
Pani de Apolda nie dała się opętać. Nie docenił jej. Była silna. Adela się poddała.
Towarzysze Reynevana nagle drgnęli, jakby wybudzili się ze snu. Przecierając oczy, Szarlej i Horn rozejrzeli się, nie wiedząc, co się dzieje...
Wtedy Reinmar też to zobaczył. Miasto zniknęło. Niebo zrobiło się różowe. Uderzył w nich porywisty wiatr.
Ktoś czarował. Ktoś chciał się ich pozbyć. Wkrótce ujrzeli, kto był sprawcą.
Pospolita, szara i nijaka twarz. Chuda, przygarbiona sylwetka. Cherlawy człowieczek wyglądał takiego, co nie potrafił odróżnić ziarna groch od jabłka. Ale pozory potrafiły mylić.
Łukasz Bożyczko, agent polskiego wywiadu, uśmiechnął się paskudnie.
Reynevan zmrużył oczy.
- Proszę, proszę. Kogoż my tu mamy - uśmiechnął się Bożyczko. - Cóż za malownicza kompania!
- Czego tym razem chcesz, Bożyczko? - warknął Reynevan. - Kogo tym razem uprowadzisz? Może mnie?
Agent zaśmiał się głośno.
- Niczego nie rozumiesz, dlaczego to robię, prawda?
- Nie, nie rozumiem!
- To się zaraz dowiesz, Bielau - wysyczał Bożyczko.
Reynevan prychnął.
- A czegóż ty jeszcze możesz chcieć? Nie mam ci nic do zaoferowania.
- Pragnę czegoś... od twojej ukochanej - rzekł czarownik.
- Od Jutty łapy precz! - rozsierdził się Reynevan.
- Ależ to nie o nią chodzi - zarechotał Łukasz Bożyczko nienaturalnym głosem. - ale o pewną jej... znajomą.
- Znajomą? - zdziwił się Reinmar.
- Ależ tak... Potrzebuję wiedzieć, gdzie owa przebywa. Wiesz, wiesz o kogo chodzi... o niejaką Weronikę... masz się dowiedzieć, ile możesz.
- A jeśli odmówię...?
- A jeśli odmówisz, to... - Wymowne milczenie.
- Bożyczko? - wybuchł Reynevan. - Czyżbyś się zakochał? - zarechotał, a towarzysze mu zawtórowali.
- Nie pchaj nosa, gdzie nie trzeba, Bielawa. - zezłościł się Bożyczko - Masz zrobić, co każę. Rozumiesz? Czy mam użyć, ekhm, innych sposobów?
Reynevan zrobił wielkie oczy i udawał przerażonego.
- "Innych sposobów" mówisz? A jakichże to? Ekskomuniką mi zagrozisz? Nieee... Nie możesz, bo ja już jestem wyklęty... Juttę skrzywdzisz? Też nie możesz, bo jest bezpieczna i nawet ty nie wiesz, gdzie przebywa. Rzucisz się na mnie tu i teraz? Toż to z kompanią jestem, zatem sam będziesz miał problem. Jakieś inne propozycje? - Bielau drwił w najlepsze, a Bożyczko gotował się ze złości. Z bezsilnej złości, warto dodać. Rzeczywiście, miał dość ograniczone pole do popisu. Chociaż...
- Ty nie bądź taki pewny siebie, Bielawa! Co prawda nie wiem, gdzie jest twoja Jutta, ale, mimo wszystko, ona może się dowiedzieć, o, hmmm, jakby to ładnie ująć, twoim potomku. Żeńskim w dodatku. - Trafił w sedno. W najczulszy punkt. Widział to.
- Że cooooooooo?! Skąd wiesz takie rzeczy?! Ty... Ty... Byłeś na cmentarzu, śledzisz mnie...! Ty... Ty... Ty... - Reinmar jąkał się coraz bardziej. - Ty... Nie. Nie mogłeś tam być. Czytasz mi w myślach! Nie. To też nie... Noż psia mać! Ku*wa, Bożyczko, ja cię zatłukę!!!
I wtedy ktoś włączył się do dyskusji (no, nazwijmy to umownie dyskusją)... Rzucił się na Łukasza i krzyczał. A właściwie, krzyczała. Agnes rzuciła się na Bożyczkę. Przez moment zakotłowało się. Nikomu jakoś się nie spieszyło, żeby pomóc zaskoczonemu agentowi.
- A masz, sukin*ynu! A masz! – Zielona Dama poprawiła mocnym kopniakiem swoje dzieło, po czym przeczesała swe jasne włosy. A właściwie, burzę blond włosów. Przez chwilę panowała cisza.
- Agnes... Dlaczego? – Zapytał Reynevan. Zielona Dama spuściła wzrok. Dopiero po chwili obdarzyła go błękitnym spojrzeniem, które wiele mówiło.
- Nie... To nie może być prawda. Przecież między nami nic nie było...
- Było – przerwała Matka Jutty. – Wtedy, w krzaczkach...
- Których? Tych... tych... A nie. Pogubiłem się.
- Nieważne gdzie, Reinmarze. Będziemy mieli córkę.

Szarlej i Horn zarechotali zgodnym chórem, a Reynevan zakrztusił się własnym oddechem i wybałuszył oczy na Agnes, która wyglądała na całkiem z siebie zadowoloną.
- No co, Reinmarze, nie cieszysz się? - parsknął Szarlej.
- Ani trochę - burknął Reynevan i już chciał odwrócić się na pięcie i odejść, ale ktoś chwycił go za rękaw. Bożyczko.
- Pomalutku, drogi Reinmarze - polski agent uśmiechnął się złośliwie. - Albo w ciągu dwóch tygodni znajdziesz mi Weronikę, albo twoja Jutta dowie się o tym, że masz dziecko z jej matką. Nie sądzę, żeby była tym zachwycona, ale chętnie popatrzę na jej reakcję.
To powiedziawszy, Bożyczko oddalił się kilka kroków, i szepcząc niezrozumiałe słowa, zniknął z cichym pyknięciem.
Tymczasem Agnes...

xD

Szarlej i Horn zarechotali zgodnym chórem, a Reynevan zakrztusił się własnym oddechem i wybałuszył oczy na Agnes, która wyglądała na całkiem z siebie zadowoloną.
- No co, Reinmarze, nie cieszysz się? - parsknął Szarlej.
- Ani trochę - burknął Reynevan i już chciał odwrócić się na pięcie i odejść, ale ktoś chwycił go za rękaw. Bożyczko.
- Pomalutku, drogi Reinmarze - polski agent uśmiechnął się złośliwie. - Albo w ciągu dwóch tygodni znajdziesz mi Weronikę, albo twoja Jutta dowie się o tym, że masz dziecko z jej matką. Nie sądzę, żeby była tym zachwycona, ale chętnie popatrzę na jej reakcję.
To powiedziawszy, Bożyczko oddalił się kilka kroków, i szepcząc niezrozumiałe słowa, zniknął z cichym pyknięciem.
Tymczasem Agnes wyszeptała:
- Reinmarze... To moja wina. Zapomniałam o zielsku. Zresztą, nie przypuszczałam, że...
Reynevan nie słuchał jej słów. Bał się wrócić do Jutty. Agnes zniszczyła jego życie. Jego i Jutty. Nawet, jeśli odnajdzie Weronikę, to przecież Agnes będzie musiała urodzić. Chyba, że... Poroni?
- Reinmar, ja się martwię o ciebie. Horn, widzisz ten jego uśmieszek?
- Wypisz wymaluj, diabelski uśmieszek. Ba, diabelski plan zapewne. Dalej, Reynevan, zdradź nam co wymyśliłeś. - Dodał Horn.
Bielawa spojrzał na nich, po czym zaczął się histerycznie śmiać.

Szarlej i Horn zarechotali zgodnym chórem, a Reynevan zakrztusił się własnym oddechem i wybałuszył oczy na Agnes, która wyglądała na całkiem z siebie zadowoloną.
- No co, Reinmarze, nie cieszysz się? - parsknął Szarlej.
- Ani trochę - burknął Reynevan i już chciał odwrócić się na pięcie i odejść, ale ktoś chwycił go za rękaw. Bożyczko.
- Pomalutku, drogi Reinmarze - polski agent uśmiechnął się złośliwie. - Albo w ciągu dwóch tygodni znajdziesz mi Weronikę, albo twoja Jutta dowie się o tym, że masz dziecko z jej matką. Nie sądzę, żeby była tym zachwycona, ale chętnie popatrzę na jej reakcję.
To powiedziawszy, Bożyczko oddalił się kilka kroków, i szepcząc niezrozumiałe słowa, zniknął z cichym pyknięciem.
Tymczasem Agnes wyszeptała:
- Reinmarze... To moja wina. Zapomniałam o zielsku. Zresztą, nie przypuszczałam, że...
Reynevan nie słuchał jej słów. Bał się wrócić do Jutty. Agnes zniszczyła jego życie. Jego i Jutty. Nawet, jeśli odnajdzie Weronikę, to przecież Agnes będzie musiała urodzić. Chyba, że... Poroni?
- Reinmar, ja się martwię o ciebie. Horn, widzisz ten jego uśmieszek?
- Wypisz wymaluj, diabelski uśmieszek. Ba, diabelski plan zapewne. Dalej, Reynevan, zdradź nam co wymyśliłeś. - Dodał Horn.
Bielawa spojrzał na nich, po czym zaczął się histerycznie śmiać.
- Noż psia mać! Przecież to jest śmieszne! Żałosne!!! Coś nie gra. Nie wierzę. Pomyślcie logicznie: to jest niemożliwe. Nawet jeżeli do czegoś by doszło, to, z perspektywy czasu, nie możemy nic wiedzieć! Ty Agnes nie możesz! A nawet jeżeli, jeżeli rzeczywiście jesteś w ciąży, to przecież nie ze mną! Do jasnej cholery! - Śmiech Reynevana przerodził się we wściekłość. - Nie ze mną! Jeżeli to wtedy, kiedy cię opętało... - I wtedy właśnie Bielau doznał olśnienia! - Opętało cię! A ja myślałem, że jesteś za silna dla Adeli! To wszystko wyjaśnia.
-Adelo! - zwrócił się do Agnes. - Czy możesz mi powiedzieć, o co ci chodzi?! Przestaje mnie bawić ta sytuacja. Najpierw mówisz, żebym swojej córce nadał twoje imię, potem próbujesz wskórać coś, ale nie wiem co, opętując matkę mojej ukochanej! Ty... Poczekaj... Czy tobie przypadkiem nie chodzi o to, żeby rozdzielić mnie i Juttę?!
- Właśnie o to!!! - krzyknęła Adela ustami Zielonej Damy - Gdyby nie ona nie zostawiłbyś mnie!!!
- Cooooooooo??!?!? Przecież to ty mnie zostawiłaś, dla tego księciunia na Ziębicach!!!
- Teraz to już nie ważne. Masz dziecko z matką Jutty.
- Chwila, to nie jest prawda!
- Otóż jest. Pogódź się z tym i nadaj jej moje imięęęęęęęęęęęę... - Powiedziała i uleciała z ciała Agnes. Ta miękko opadła na ziemię i straciła przytomność.

Szarlej i Horn zarechotali zgodnym chórem, a Reynevan zakrztusił się własnym oddechem i wybałuszył oczy na Agnes, która wyglądała na całkiem z siebie zadowoloną.
- No co, Reinmarze, nie cieszysz się? - parsknął Szarlej.
- Ani trochę - burknął Reynevan i już chciał odwrócić się na pięcie i odejść, ale ktoś chwycił go za rękaw. Bożyczko.
- Pomalutku, drogi Reinmarze - polski agent uśmiechnął się złośliwie. - Albo w ciągu dwóch tygodni znajdziesz mi Weronikę, albo twoja Jutta dowie się o tym, że masz dziecko z jej matką. Nie sądzę, żeby była tym zachwycona, ale chętnie popatrzę na jej reakcję.
To powiedziawszy, Bożyczko oddalił się kilka kroków, i szepcząc niezrozumiałe słowa, zniknął z cichym pyknięciem.
Tymczasem Agnes wyszeptała:
- Reinmarze... To moja wina. Zapomniałam o zielsku. Zresztą, nie przypuszczałam, że...
Reynevan nie słuchał jej słów. Bał się wrócić do Jutty. Agnes zniszczyła jego życie. Jego i Jutty. Nawet, jeśli odnajdzie Weronikę, to przecież Agnes będzie musiała urodzić. Chyba, że... Poroni?
- Reinmar, ja się martwię o ciebie. Horn, widzisz ten jego uśmieszek?
- Wypisz wymaluj, diabelski uśmieszek. Ba, diabelski plan zapewne. Dalej, Reynevan, zdradź nam co wymyśliłeś. - Dodał Horn.
Bielawa spojrzał na nich, po czym zaczął się histerycznie śmiać.
- Noż psia mać! Przecież to jest śmieszne! Żałosne!!! Coś nie gra. Nie wierzę. Pomyślcie logicznie: to jest niemożliwe. Nawet jeżeli do czegoś by doszło, to, z perspektywy czasu, nie możemy nic wiedzieć! Ty Agnes nie możesz! A nawet jeżeli, jeżeli rzeczywiście jesteś w ciąży, to przecież nie ze mną! Do jasnej cholery! - Śmiech Reynevana przerodził się we wściekłość. - Nie ze mną! Jeżeli to wtedy, kiedy cię opętało... - I wtedy właśnie Bielau doznał olśnienia! - Opętało cię! A ja myślałem, że jesteś za silna dla Adeli! To wszystko wyjaśnia.
-Adelo! - zwrócił się do Agnes. - Czy możesz mi powiedzieć, o co ci chodzi?! Przestaje mnie bawić ta sytuacja. Najpierw mówisz, żebym swojej córce nadał twoje imię, potem próbujesz wskórać coś, ale nie wiem co, opętując matkę mojej ukochanej! Ty... Poczekaj... Czy tobie przypadkiem nie chodzi o to, żeby rozdzielić mnie i Juttę?!
- Właśnie o to!!! - krzyknęła Adela ustami Zielonej Damy - Gdyby nie ona nie zostawiłbyś mnie!!!
- Cooooooooo??!?!? Przecież to ty mnie zostawiłaś, dla tego księciunia na Ziębicach!!!
- Teraz to już nie ważne. Masz dziecko z matką Jutty.
- Chwila, to nie jest prawda!
- Otóż jest. Pogódź się z tym i nadaj jej moje imięęęęęęęęęęęę... - Powiedziała i uleciała z ciała Agnes. Ta miękko opadła na ziemię i straciła przytomność.
- Nie. - Reynevan tupnął nogą. - Ja w to nie-wie-rzę! Nie mam żadnego dziecka! A już na pewno nie z nią! Adela chce mnie pogrążyć, dokuczyć, zemścić się, opowiada niestworzone rzeczy! Poza tym... Już ja się sam dowiem prawdy.
Uklęknął przy Agnes, chcąc ją zbudzić, ale ta wzdrygnęła się lekko i odsunęła od siebie jego ręce. Usiadła i rozejrzała się dokoła.
- Chcę do domu. - powiedziała, o dziwo, trzeźwo i całkiem przytomnie.
- Ja też chcę - oświadczył Reynevan, pomagając jej wstać. - Ale wpierw musimy coś sobie wyjaśnić.
Agnes zamrugała, poprawiła fryzurę i sobolowy szal, który spowijał jej szyję. Spojrzała mu prosto w oczy.
- Tak?
- To nie jest moje dziecko. To nie może być moje dziecko. - Reynevan wcale nie spuścił wzroku i nie uląkł się jej szafirowo-turkusowego wzroku. Miał wprawę.
- Ach tak?
- Ach tak.
- Tak sądzisz?
- Owszem. Usiłowałaś, ha, wielokrotnie usiłowałaś zaciągnąć mnie w krzaczki i ... hmm, nie tylko, może i nawet ci się udało, ale do niczego poważnego nie doszło!
Szarlej westchnął i wzniósł oczy ku niebu. Horn miał wyjątkowo zdegustowaną minę.

Szarlej i Horn zarechotali zgodnym chórem, a Reynevan zakrztusił się własnym oddechem i wybałuszył oczy na Agnes, która wyglądała na całkiem z siebie zadowoloną.
- No co, Reinmarze, nie cieszysz się? - parsknął Szarlej.
- Ani trochę - burknął Reynevan i już chciał odwrócić się na pięcie i odejść, ale ktoś chwycił go za rękaw. Bożyczko.
- Pomalutku, drogi Reinmarze - polski agent uśmiechnął się złośliwie. - Albo w ciągu dwóch tygodni znajdziesz mi Weronikę, albo twoja Jutta dowie się o tym, że masz dziecko z jej matką. Nie sądzę, żeby była tym zachwycona, ale chętnie popatrzę na jej reakcję.
To powiedziawszy, Bożyczko oddalił się kilka kroków, i szepcząc niezrozumiałe słowa, zniknął z cichym pyknięciem.
Tymczasem Agnes wyszeptała:
- Reinmarze... To moja wina. Zapomniałam o zielsku. Zresztą, nie przypuszczałam, że...
Reynevan nie słuchał jej słów. Bał się wrócić do Jutty. Agnes zniszczyła jego życie. Jego i Jutty. Nawet, jeśli odnajdzie Weronikę, to przecież Agnes będzie musiała urodzić. Chyba, że... Poroni?
- Reinmar, ja się martwię o ciebie. Horn, widzisz ten jego uśmieszek?
- Wypisz wymaluj, diabelski uśmieszek. Ba, diabelski plan zapewne. Dalej, Reynevan, zdradź nam co wymyśliłeś. - Dodał Horn.
Bielawa spojrzał na nich, po czym zaczął się histerycznie śmiać.
- Noż psia mać! Przecież to jest śmieszne! Żałosne!!! Coś nie gra. Nie wierzę. Pomyślcie logicznie: to jest niemożliwe. Nawet jeżeli do czegoś by doszło, to, z perspektywy czasu, nie możemy nic wiedzieć! Ty Agnes nie możesz! A nawet jeżeli, jeżeli rzeczywiście jesteś w ciąży, to przecież nie ze mną! Do jasnej cholery! - Śmiech Reynevana przerodził się we wściekłość. - Nie ze mną! Jeżeli to wtedy, kiedy cię opętało... - I wtedy właśnie Bielau doznał olśnienia! - Opętało cię! A ja myślałem, że jesteś za silna dla Adeli! To wszystko wyjaśnia.
-Adelo! - zwrócił się do Agnes. - Czy możesz mi powiedzieć, o co ci chodzi?! Przestaje mnie bawić ta sytuacja. Najpierw mówisz, żebym swojej córce nadał twoje imię, potem próbujesz wskórać coś, ale nie wiem co, opętując matkę mojej ukochanej! Ty... Poczekaj... Czy tobie przypadkiem nie chodzi o to, żeby rozdzielić mnie i Juttę?!
- Właśnie o to!!! - krzyknęła Adela ustami Zielonej Damy - Gdyby nie ona nie zostawiłbyś mnie!!!
- Cooooooooo??!?!? Przecież to ty mnie zostawiłaś, dla tego księciunia na Ziębicach!!!
- Teraz to już nie ważne. Masz dziecko z matką Jutty.
- Chwila, to nie jest prawda!
- Otóż jest. Pogódź się z tym i nadaj jej moje imięęęęęęęęęęęę... - Powiedziała i uleciała z ciała Agnes. Ta miękko opadła na ziemię i straciła przytomność.
- Nie. - Reynevan tupnął nogą. - Ja w to nie-wie-rzę! Nie mam żadnego dziecka! A już na pewno nie z nią! Adela chce mnie pogrążyć, dokuczyć, zemścić się, opowiada niestworzone rzeczy! Poza tym... Już ja się sam dowiem prawdy.
Uklęknął przy Agnes, chcąc ją zbudzić, ale ta wzdrygnęła się lekko i odsunęła od siebie jego ręce. Usiadła i rozejrzała się dokoła.
- Chcę do domu. - powiedziała, o dziwo, trzeźwo i całkiem przytomnie.
- Ja też chcę - oświadczył Reynevan, pomagając jej wstać. - Ale wpierw musimy coś sobie wyjaśnić.
Agnes zamrugała, poprawiła fryzurę i sobolowy szal, który spowijał jej szyję. Spojrzała mu prosto w oczy.
- Tak?
- To nie jest moje dziecko. To nie może być moje dziecko. - Reynevan wcale nie spuścił wzroku i nie uląkł się jej szafirowo-turkusowego wzroku. Miał wprawę.
- Ach tak?
- Ach tak.
- Tak sądzisz?
- Owszem. Usiłowałaś, ha, wielokrotnie usiłowałaś zaciągnąć mnie w krzaczki i ... hmm, nie tylko, może i nawet ci się udało, ale do niczego poważnego nie doszło!
Szarlej westchnął i wzniósł oczy ku niebu. Horn miał wyjątkowo zdegustowaną minę. A potem krzyknął ze strachu, bo pojawiła się przed nim... Rixa! Powodem szoku Urbana, była fryzura dziewczyny. Na ramiona opadały jej płomiennorude pukle. Horn krzyknął jeszcze raz. I się zaczęło.
- No i czego mordę drzesz?! Pierwszy raz w życiu mnie widzisz?
- Nie drę mordy! Ale wyglądasz tak jakoś...
- Jak?! Jak, do cholery jasnej?! Nie podoba się coś?!
- Noż psia mać! Wszystko w porządku! Wyglądasz inaczej!
- Noooooooo... I ta... - Urwała w pół słowa, gdyż zobaczyła Reynevana i Agnes, którzy, cóż, zachowywali się w dość niedwuznaczny sposób.
- Tyyyyyy!!! Nie wmawiaj mi, że to moje dziecko! Ja cię nigdy nie chędożyłem!
- Chędożyłeś! I to nie raz!
- COOOOOOOOOOOOOOOO??!?!??!!? - krzyknął Reynevan - Co ty mi wmawiasz?!
- Tak, właśnie tak! Nie pamiętasz?!
- Nie! Bo i nie mam czego pamiętać! A zresztą, możemy sprawdzić!
- COOOOOOOOOOOOOOOO?!?!???!?! - tym razem wrzasnęła Agnes - Niby jak chcesz to zrobić? I co właściwie będziesz sprawdzał?
- Czy to naprawdę jest moje dziecko. I czy w ogóle jesteś w ciąży...
Reynevan zaczął grzebać w torbie w poszukiwaniu medykamentów, których zamierzał użyć do sporządzenia, hm, testu ciążowego. Tymczasem Rixa próbowała dowiedzieć się o co chodzi.
- Szarleju. Ponieważ jesteś najrozsądniejszy w tym towarzystwie, chciałabym spytać: co tu się do cholery wprawia?! Reinmar kłóci się ze swoją przyszłą teściową, ta mu wmawia jakieś niezrozumiałe dla mnie rzeczy, jakieś dzieci, jakieś ciąże... Rany Boskie! Panie, ratuj!
- Rixo ma droga, nie denerwuj się. Otóż...

Szarlej i Horn zarechotali zgodnym chórem, a Reynevan zakrztusił się własnym oddechem i wybałuszył oczy na Agnes, która wyglądała na całkiem z siebie zadowoloną.
- No co, Reinmarze, nie cieszysz się? - parsknął Szarlej.
- Ani trochę - burknął Reynevan i już chciał odwrócić się na pięcie i odejść, ale ktoś chwycił go za rękaw. Bożyczko.
- Pomalutku, drogi Reinmarze - polski agent uśmiechnął się złośliwie. - Albo w ciągu dwóch tygodni znajdziesz mi Weronikę, albo twoja Jutta dowie się o tym, że masz dziecko z jej matką. Nie sądzę, żeby była tym zachwycona, ale chętnie popatrzę na jej reakcję.
To powiedziawszy, Bożyczko oddalił się kilka kroków, i szepcząc niezrozumiałe słowa, zniknął z cichym pyknięciem.
Tymczasem Agnes wyszeptała:
- Reinmarze... To moja wina. Zapomniałam o zielsku. Zresztą, nie przypuszczałam, że...
Reynevan nie słuchał jej słów. Bał się wrócić do Jutty. Agnes zniszczyła jego życie. Jego i Jutty. Nawet, jeśli odnajdzie Weronikę, to przecież Agnes będzie musiała urodzić. Chyba, że... Poroni?
- Reinmar, ja się martwię o ciebie. Horn, widzisz ten jego uśmieszek?
- Wypisz wymaluj, diabelski uśmieszek. Ba, diabelski plan zapewne. Dalej, Reynevan, zdradź nam co wymyśliłeś. - Dodał Horn.
Bielawa spojrzał na nich, po czym zaczął się histerycznie śmiać.
- Noż psia mać! Przecież to jest śmieszne! Żałosne!!! Coś nie gra. Nie wierzę. Pomyślcie logicznie: to jest niemożliwe. Nawet jeżeli do czegoś by doszło, to, z perspektywy czasu, nie możemy nic wiedzieć! Ty Agnes nie możesz! A nawet jeżeli, jeżeli rzeczywiście jesteś w ciąży, to przecież nie ze mną! Do jasnej cholery! - Śmiech Reynevana przerodził się we wściekłość. - Nie ze mną! Jeżeli to wtedy, kiedy cię opętało... - I wtedy właśnie Bielau doznał olśnienia! - Opętało cię! A ja myślałem, że jesteś za silna dla Adeli! To wszystko wyjaśnia.
-Adelo! - zwrócił się do Agnes. - Czy możesz mi powiedzieć, o co ci chodzi?! Przestaje mnie bawić ta sytuacja. Najpierw mówisz, żebym swojej córce nadał twoje imię, potem próbujesz wskórać coś, ale nie wiem co, opętując matkę mojej ukochanej! Ty... Poczekaj... Czy tobie przypadkiem nie chodzi o to, żeby rozdzielić mnie i Juttę?!
- Właśnie o to!!! - krzyknęła Adela ustami Zielonej Damy - Gdyby nie ona nie zostawiłbyś mnie!!!
- Cooooooooo??!?!? Przecież to ty mnie zostawiłaś, dla tego księciunia na Ziębicach!!!
- Teraz to już nie ważne. Masz dziecko z matką Jutty.
- Chwila, to nie jest prawda!
- Otóż jest. Pogódź się z tym i nadaj jej moje imięęęęęęęęęęęę... - Powiedziała i uleciała z ciała Agnes. Ta miękko opadła na ziemię i straciła przytomność.
- Nie. - Reynevan tupnął nogą. - Ja w to nie-wie-rzę! Nie mam żadnego dziecka! A już na pewno nie z nią! Adela chce mnie pogrążyć, dokuczyć, zemścić się, opowiada niestworzone rzeczy! Poza tym... Już ja się sam dowiem prawdy.
Uklęknął przy Agnes, chcąc ją zbudzić, ale ta wzdrygnęła się lekko i odsunęła od siebie jego ręce. Usiadła i rozejrzała się dokoła.
- Chcę do domu. - powiedziała, o dziwo, trzeźwo i całkiem przytomnie.
- Ja też chcę - oświadczył Reynevan, pomagając jej wstać. - Ale wpierw musimy coś sobie wyjaśnić.
Agnes zamrugała, poprawiła fryzurę i sobolowy szal, który spowijał jej szyję. Spojrzała mu prosto w oczy.
- Tak?
- To nie jest moje dziecko. To nie może być moje dziecko. - Reynevan wcale nie spuścił wzroku i nie uląkł się jej szafirowo-turkusowego wzroku. Miał wprawę.
- Ach tak?
- Ach tak.
- Tak sądzisz?
- Owszem. Usiłowałaś, ha, wielokrotnie usiłowałaś zaciągnąć mnie w krzaczki i ... hmm, nie tylko, może i nawet ci się udało, ale do niczego poważnego nie doszło!
Szarlej westchnął i wzniósł oczy ku niebu. Horn miał wyjątkowo zdegustowaną minę. A potem krzyknął ze strachu, bo pojawiła się przed nim... Rixa! Powodem szoku Urbana, była fryzura dziewczyny. Na ramiona opadały jej płomiennorude pukle. Horn krzyknął jeszcze raz. I się zaczęło.
- No i czego mordę drzesz?! Pierwszy raz w życiu mnie widzisz?
- Nie drę mordy! Ale wyglądasz tak jakoś...
- Jak?! Jak, do cholery jasnej?! Nie podoba się coś?!
- Noż psia mać! Wszystko w porządku! Wyglądasz inaczej!
- Noooooooo... I ta... - Urwała w pół słowa, gdyż zobaczyła Reynevana i Agnes, którzy, cóż, zachowywali się w dość niedwuznaczny sposób.
- Tyyyyyy!!! Nie wmawiaj mi, że to moje dziecko! Ja cię nigdy nie chędożyłem!
- Chędożyłeś! I to nie raz!
- COOOOOOOOOOOOOOOO??!?!??!!? - krzyknął Reynevan - Co ty mi wmawiasz?!
- Tak, właśnie tak! Nie pamiętasz?!
- Nie! Bo i nie mam czego pamiętać! A zresztą, możemy sprawdzić!
- COOOOOOOOOOOOOOOO?!?!???!?! - tym razem wrzasnęła Agnes - Niby jak chcesz to zrobić? I co właściwie będziesz sprawdzał?
- Czy to naprawdę jest moje dziecko. I czy w ogóle jesteś w ciąży...
Reynevan zaczął grzebać w torbie w poszukiwaniu medykamentów, których zamierzał użyć do sporządzenia, hm, testu ciążowego. Tymczasem Rixa próbowała dowiedzieć się o co chodzi.
- Szarleju. Ponieważ jesteś najrozsądniejszy w tym towarzystwie, chciałabym spytać: co tu się do cholery wprawia?! Reinmar kłóci się ze swoją przyszłą teściową, ta mu wmawia jakieś niezrozumiałe dla mnie rzeczy, jakieś dzieci, jakieś ciąże... Rany Boskie! Panie, ratuj!
- Rixo ma droga, nie denerwuj się. Otóż, widzisz, nasz Reinmar ma problemy z ustaleniem ojcostwa...
- Że co? - zmrużyła oczy Rixa.
Szarlej wyjaśnił jej w czym rzecz. Dziewczyna westchnęła ciężko, zaplotła ręce na piersi i pokręciła głową, patrząc na Reynevana. Agnes wciąż stała tuż przy nim, ale demonstracyjnie odwróciła się tyłem, a mina wyrażała, a przynajmniej miała wyrażać, święte oburzenie.
Ledwie chwilkę zajęło Reynevanowi sporządzenie medykamentu. Uniósł się z klęczek, stanął naprzeciw Agnes i wskazał jej malutką fiolkę z ciemnoniebieskiego szkła.
- Wypij - jego głos był nadzwyczaj zimny. - Wypij to. Bardzo cię proszę, pani. Na dobre ci wyjdzie. Naprawdę. Niejednokrotnie dowodziłaś, że śmiało możesz iść w komparację z Zielonym Rycerzem. Udowodnij więc raz jeszcze. Postąp tak, jak postąpił by on. Wypij i nie przedłużaj więcej tej żałosnej sceny.
Agnes uniosła wzrok. Przygryzła wargi, a potem wzięła od Reynevana flakonik z lekiem. I szybko wychyliła niebieską buteleczkę. Reinmar skłonił głowę w podziękowaniu.
Specyfik podziałał natychmiastowo. Upadła na kolana. Wypuściła lekarstwo z dłoni. Pobladła. I zaczęła kaszleć.
- Coś ty jej podał?! - warknął Horn. - Co ty chcesz...
- Spokojnie! Nic jej nie będzie! - Reynevan uniósł dłonie w uspokajającym geście. - Wiem co robię! A zaraz wszystkiego się dowiemy. Ona sama mi opowie...
Uklęknął przed nią, oparł dłonie na kolanach i czekał, aż minie atak kaszlu. Agnes podniosła głowę, a oczy miała szkliste i nieobecne.
- Skup się. - szepnął Reynevan. - I spójrz na mnie.
- Powiedz. Przyznaj. - kontynuował, wymawiając słowa spokojnie i dobitnie, jakby tłumaczył dziecku. - Że to nie jest moje dziecko. Chociaż głową kiwnij.
Kobieta, wydawało się, lekko się zawahała. I kiwnęła.
Reinmar westchnął z ulgą. Rixa przyłożyła dłoń do czoła.
- Reynevan, po co się tak męczysz? - uśmiechnął się Horn samymi kącikami ust. - Wystarczyło porządnie ją ...
- Daj spokój - przerwał mu Szarlej, mrużąc oczy. - Niech się to jak najszybciej wyjaśni. Ja chcę do już do domu. Głodny jestem, jak cholera. Zjadłbym jajecznicy z selerem...
Reynevan zaś starał się nie reagować na komentarze przyjaciół.
- Teraz wyjaśnij mi, czyje jest to dziecko. - spojrzał w czy Zielonej Damie.
- Winę... winę... ponosi... Róg jeleni. - wyszeptała nieswoim głosem. I zemdlała.
- Róg jeleni? - zmarszczył brwi Szarlej. - Chodzi o Bibersteina?
- Najwyraźniej. - Reynevan uśmiechnął się nieznacznie. - No, cóż. Ale to już jest sprawa pana Jana...
- Skąd wiesz, że Jana? - zdziwił się Horn.
- A, to nieważne. Może i nawet Ulryka. Ale zostawmy im tą sprawę. To nie należy do nas.

Szarlej i Horn zarechotali zgodnym chórem, a Reynevan zakrztusił się własnym oddechem i wybałuszył oczy na Agnes, która wyglądała na całkiem z siebie zadowoloną.
- No co, Reinmarze, nie cieszysz się? - parsknął Szarlej.
- Ani trochę - burknął Reynevan i już chciał odwrócić się na pięcie i odejść, ale ktoś chwycił go za rękaw. Bożyczko.
- Pomalutku, drogi Reinmarze - polski agent uśmiechnął się złośliwie. - Albo w ciągu dwóch tygodni znajdziesz mi Weronikę, albo twoja Jutta dowie się o tym, że masz dziecko z jej matką. Nie sądzę, żeby była tym zachwycona, ale chętnie popatrzę na jej reakcję.
To powiedziawszy, Bożyczko oddalił się kilka kroków, i szepcząc niezrozumiałe słowa, zniknął z cichym pyknięciem.
Tymczasem Agnes wyszeptała:
- Reinmarze... To moja wina. Zapomniałam o zielsku. Zresztą, nie przypuszczałam, że...
Reynevan nie słuchał jej słów. Bał się wrócić do Jutty. Agnes zniszczyła jego życie. Jego i Jutty. Nawet, jeśli odnajdzie Weronikę, to przecież Agnes będzie musiała urodzić. Chyba, że... Poroni?
- Reinmar, ja się martwię o ciebie. Horn, widzisz ten jego uśmieszek?
- Wypisz wymaluj, diabelski uśmieszek. Ba, diabelski plan zapewne. Dalej, Reynevan, zdradź nam co wymyśliłeś. - Dodał Horn.
Bielawa spojrzał na nich, po czym zaczął się histerycznie śmiać.
- Noż psia mać! Przecież to jest śmieszne! Żałosne!!! Coś nie gra. Nie wierzę. Pomyślcie logicznie: to jest niemożliwe. Nawet jeżeli do czegoś by doszło, to, z perspektywy czasu, nie możemy nic wiedzieć! Ty Agnes nie możesz! A nawet jeżeli, jeżeli rzeczywiście jesteś w ciąży, to przecież nie ze mną! Do jasnej cholery! - Śmiech Reynevana przerodził się we wściekłość. - Nie ze mną! Jeżeli to wtedy, kiedy cię opętało... - I wtedy właśnie Bielau doznał olśnienia! - Opętało cię! A ja myślałem, że jesteś za silna dla Adeli! To wszystko wyjaśnia.
-Adelo! - zwrócił się do Agnes. - Czy możesz mi powiedzieć, o co ci chodzi?! Przestaje mnie bawić ta sytuacja. Najpierw mówisz, żebym swojej córce nadał twoje imię, potem próbujesz wskórać coś, ale nie wiem co, opętując matkę mojej ukochanej! Ty... Poczekaj... Czy tobie przypadkiem nie chodzi o to, żeby rozdzielić mnie i Juttę?!
- Właśnie o to!!! - krzyknęła Adela ustami Zielonej Damy - Gdyby nie ona nie zostawiłbyś mnie!!!
- Cooooooooo??!?!? Przecież to ty mnie zostawiłaś, dla tego księciunia na Ziębicach!!!
- Teraz to już nie ważne. Masz dziecko z matką Jutty.
- Chwila, to nie jest prawda!
- Otóż jest. Pogódź się z tym i nadaj jej moje imięęęęęęęęęęęę... - Powiedziała i uleciała z ciała Agnes. Ta miękko opadła na ziemię i straciła przytomność.
- Nie. - Reynevan tupnął nogą. - Ja w to nie-wie-rzę! Nie mam żadnego dziecka! A już na pewno nie z nią! Adela chce mnie pogrążyć, dokuczyć, zemścić się, opowiada niestworzone rzeczy! Poza tym... Już ja się sam dowiem prawdy.
Uklęknął przy Agnes, chcąc ją zbudzić, ale ta wzdrygnęła się lekko i odsunęła od siebie jego ręce. Usiadła i rozejrzała się dokoła.
- Chcę do domu. - powiedziała, o dziwo, trzeźwo i całkiem przytomnie.
- Ja też chcę - oświadczył Reynevan, pomagając jej wstać. - Ale wpierw musimy coś sobie wyjaśnić.
Agnes zamrugała, poprawiła fryzurę i sobolowy szal, który spowijał jej szyję. Spojrzała mu prosto w oczy.
- Tak?
- To nie jest moje dziecko. To nie może być moje dziecko. - Reynevan wcale nie spuścił wzroku i nie uląkł się jej szafirowo-turkusowego wzroku. Miał wprawę.
- Ach tak?
- Ach tak.
- Tak sądzisz?
- Owszem. Usiłowałaś, ha, wielokrotnie usiłowałaś zaciągnąć mnie w krzaczki i ... hmm, nie tylko, może i nawet ci się udało, ale do niczego poważnego nie doszło!
Szarlej westchnął i wzniósł oczy ku niebu. Horn miał wyjątkowo zdegustowaną minę. A potem krzyknął ze strachu, bo pojawiła się przed nim... Rixa! Powodem szoku Urbana, była fryzura dziewczyny. Na ramiona opadały jej płomiennorude pukle. Horn krzyknął jeszcze raz. I się zaczęło.
- No i czego mordę drzesz?! Pierwszy raz w życiu mnie widzisz?
- Nie drę mordy! Ale wyglądasz tak jakoś...
- Jak?! Jak, do cholery jasnej?! Nie podoba się coś?!
- Noż psia mać! Wszystko w porządku! Wyglądasz inaczej!
- Noooooooo... I ta... - Urwała w pół słowa, gdyż zobaczyła Reynevana i Agnes, którzy, cóż, zachowywali się w dość niedwuznaczny sposób.
- Tyyyyyy!!! Nie wmawiaj mi, że to moje dziecko! Ja cię nigdy nie chędożyłem!
- Chędożyłeś! I to nie raz!
- COOOOOOOOOOOOOOOO??!?!??!!? - krzyknął Reynevan - Co ty mi wmawiasz?!
- Tak, właśnie tak! Nie pamiętasz?!
- Nie! Bo i nie mam czego pamiętać! A zresztą, możemy sprawdzić!
- COOOOOOOOOOOOOOOO?!?!???!?! - tym razem wrzasnęła Agnes - Niby jak chcesz to zrobić? I co właściwie będziesz sprawdzał?
- Czy to naprawdę jest moje dziecko. I czy w ogóle jesteś w ciąży...
Reynevan zaczął grzebać w torbie w poszukiwaniu medykamentów, których zamierzał użyć do sporządzenia, hm, testu ciążowego. Tymczasem Rixa próbowała dowiedzieć się o co chodzi.
- Szarleju. Ponieważ jesteś najrozsądniejszy w tym towarzystwie, chciałabym spytać: co tu się do cholery wprawia?! Reinmar kłóci się ze swoją przyszłą teściową, ta mu wmawia jakieś niezrozumiałe dla mnie rzeczy, jakieś dzieci, jakieś ciąże... Rany Boskie! Panie, ratuj!
- Rixo ma droga, nie denerwuj się. Otóż, widzisz, nasz Reinmar ma problemy z ustaleniem ojcostwa...
- Że co? - zmrużyła oczy Rixa.
Szarlej wyjaśnił jej w czym rzecz. Dziewczyna westchnęła ciężko, zaplotła ręce na piersi i pokręciła głową, patrząc na Reynevana. Agnes wciąż stała tuż przy nim, ale demonstracyjnie odwróciła się tyłem, a mina wyrażała, a przynajmniej miała wyrażać, święte oburzenie.
Ledwie chwilkę zajęło Reynevanowi sporządzenie medykamentu. Uniósł się z klęczek, stanął naprzeciw Agnes i wskazał jej malutką fiolkę z ciemnoniebieskiego szkła.
- Wypij - jego głos był nadzwyczaj zimny. - Wypij to. Bardzo cię proszę, pani. Na dobre ci wyjdzie. Naprawdę. Niejednokrotnie dowodziłaś, że śmiało możesz iść w komparację z Zielonym Rycerzem. Udowodnij więc raz jeszcze. Postąp tak, jak postąpił by on. Wypij i nie przedłużaj więcej tej żałosnej sceny.
Agnes uniosła wzrok. Przygryzła wargi, a potem wzięła od Reynevana flakonik z lekiem. I szybko wychyliła niebieską buteleczkę. Reinmar skłonił głowę w podziękowaniu.
Specyfik podziałał natychmiastowo. Upadła na kolana. Wypuściła lekarstwo z dłoni. Pobladła. I zaczęła kaszleć.
- Coś ty jej podał?! - warknął Horn. - Co ty chcesz...
- Spokojnie! Nic jej nie będzie! - Reynevan uniósł dłonie w uspokajającym geście. - Wiem co robię! A zaraz wszystkiego się dowiemy. Ona sama mi opowie...
Uklęknął przed nią, oparł dłonie na kolanach i czekał, aż minie atak kaszlu. Agnes podniosła głowę, a oczy miała szkliste i nieobecne.
- Skup się. - szepnął Reynevan. - I spójrz na mnie.
- Powiedz. Przyznaj. - kontynuował, wymawiając słowa spokojnie i dobitnie, jakby tłumaczył dziecku. - Że to nie jest moje dziecko. Chociaż głową kiwnij.
Kobieta, wydawało się, lekko się zawahała. I kiwnęła.
Reinmar westchnął z ulgą. Rixa przyłożyła dłoń do czoła.
- Reynevan, po co się tak męczysz? - uśmiechnął się Horn samymi kącikami ust. - Wystarczyło porządnie ją ...
- Daj spokój - przerwał mu Szarlej, mrużąc oczy. - Niech się to jak najszybciej wyjaśni. Ja chcę do już do domu. Głodny jestem, jak cholera. Zjadłbym jajecznicy z selerem...
Reynevan zaś starał się nie reagować na komentarze przyjaciół.
- Teraz wyjaśnij mi, czyje jest to dziecko. - spojrzał w czy Zielonej Damie.
- Winę... winę... ponosi... Róg jeleni. - wyszeptała nieswoim głosem. I zemdlała.
- Róg jeleni? - zmarszczył brwi Szarlej. - Chodzi o Bibersteina?
- Najwyraźniej. - Reynevan uśmiechnął się nieznacznie. - No, cóż. Ale to już jest sprawa pana Jana...
- Skąd wiesz, że Jana? - zdziwił się Horn.
- A, to nieważne. Może i nawet Ulryka. Ale zostawmy im tą sprawę. To nie należy do nas.
- Nie do nas, owszem. Ale pomyśl, Reinmarze, jak się panowie na Stolzu ucieszą z tej nowiny! - Zarechotał Szarlej.
- Będą zachwyceni! - Teraz rechotali już razem.
Dalsza część rozmowy odbywała się przy siodłaniu koni. Rixa w międzyczasie cuciła Agnes, jednak bezskutecznie. Gdy wszystko było gotowe do drogi, wzięła ją na swoje siodło. I tak, cała kompania ruszyła w drogę do domu.

***

Podróż przebiegła bez żadnych strasznych przygód. No, w pewnym momencie spotkali dziada proszalnego, ale to był mało znaczący epizod. Gdy wrócili do domu, Szarlej otworzył drzwi kopniakiem.
- Bleżeno! Blażenko, kochanie, zrób nam jajecznicy z selerem, bośmy głodni! Proszę... - Wszyscy zdziwieni byli tonem głosu demeryta, gdyż ów nie zwykł prosić, a rozkazywać.
- O, szykuje się coś. I to niekoniecznie przyjemnego... - Rixa mruknęła sama do siebie, lecz Reynevan stał na tyle blisko, że dosłyszał. I zachował to dla siebie. Teraz myślał tylko o tym, żeby przywitać się z Juttą.
- Pani Blażeno, gdzie jest Jutta? Bo jakoś jej nie widać i nie słychać...
- Powinna być na górze, ale sprawdź sam...
Reinmar nieco się zaniepokoił. Zwykle kiedy wracał, Nikola schodziła na dół, aby go przywitać. Czuł, że coś jest nie tak. Podszedł pod drzwi jej pokoju i nacisnął klamkę. To co zobaczył zaparło mu dech w piersi, albowiem jego oczom...

Szarlej i Horn zarechotali zgodnym chórem, a Reynevan zakrztusił się własnym oddechem i wybałuszył oczy na Agnes, która wyglądała na całkiem z siebie zadowoloną.
- No co, Reinmarze, nie cieszysz się? - parsknął Szarlej.
- Ani trochę - burknął Reynevan i już chciał odwrócić się na pięcie i odejść, ale ktoś chwycił go za rękaw. Bożyczko.
- Pomalutku, drogi Reinmarze - polski agent uśmiechnął się złośliwie. - Albo w ciągu dwóch tygodni znajdziesz mi Weronikę, albo twoja Jutta dowie się o tym, że masz dziecko z jej matką. Nie sądzę, żeby była tym zachwycona, ale chętnie popatrzę na jej reakcję.
To powiedziawszy, Bożyczko oddalił się kilka kroków, i szepcząc niezrozumiałe słowa, zniknął z cichym pyknięciem.
Tymczasem Agnes wyszeptała:
- Reinmarze... To moja wina. Zapomniałam o zielsku. Zresztą, nie przypuszczałam, że...
Reynevan nie słuchał jej słów. Bał się wrócić do Jutty. Agnes zniszczyła jego życie. Jego i Jutty. Nawet, jeśli odnajdzie Weronikę, to przecież Agnes będzie musiała urodzić. Chyba, że... Poroni?
- Reinmar, ja się martwię o ciebie. Horn, widzisz ten jego uśmieszek?
- Wypisz wymaluj, diabelski uśmieszek. Ba, diabelski plan zapewne. Dalej, Reynevan, zdradź nam co wymyśliłeś. - Dodał Horn.
Bielawa spojrzał na nich, po czym zaczął się histerycznie śmiać.
- Noż psia mać! Przecież to jest śmieszne! Żałosne!!! Coś nie gra. Nie wierzę. Pomyślcie logicznie: to jest niemożliwe. Nawet jeżeli do czegoś by doszło, to, z perspektywy czasu, nie możemy nic wiedzieć! Ty Agnes nie możesz! A nawet jeżeli, jeżeli rzeczywiście jesteś w ciąży, to przecież nie ze mną! Do jasnej cholery! - Śmiech Reynevana przerodził się we wściekłość. - Nie ze mną! Jeżeli to wtedy, kiedy cię opętało... - I wtedy właśnie Bielau doznał olśnienia! - Opętało cię! A ja myślałem, że jesteś za silna dla Adeli! To wszystko wyjaśnia.
-Adelo! - zwrócił się do Agnes. - Czy możesz mi powiedzieć, o co ci chodzi?! Przestaje mnie bawić ta sytuacja. Najpierw mówisz, żebym swojej córce nadał twoje imię, potem próbujesz wskórać coś, ale nie wiem co, opętując matkę mojej ukochanej! Ty... Poczekaj... Czy tobie przypadkiem nie chodzi o to, żeby rozdzielić mnie i Juttę?!
- Właśnie o to!!! - krzyknęła Adela ustami Zielonej Damy - Gdyby nie ona nie zostawiłbyś mnie!!!
- Cooooooooo??!?!? Przecież to ty mnie zostawiłaś, dla tego księciunia na Ziębicach!!!
- Teraz to już nie ważne. Masz dziecko z matką Jutty.
- Chwila, to nie jest prawda!
- Otóż jest. Pogódź się z tym i nadaj jej moje imięęęęęęęęęęęę... - Powiedziała i uleciała z ciała Agnes. Ta miękko opadła na ziemię i straciła przytomność.
- Nie. - Reynevan tupnął nogą. - Ja w to nie-wie-rzę! Nie mam żadnego dziecka! A już na pewno nie z nią! Adela chce mnie pogrążyć, dokuczyć, zemścić się, opowiada niestworzone rzeczy! Poza tym... Już ja się sam dowiem prawdy.
Uklęknął przy Agnes, chcąc ją zbudzić, ale ta wzdrygnęła się lekko i odsunęła od siebie jego ręce. Usiadła i rozejrzała się dokoła.
- Chcę do domu. - powiedziała, o dziwo, trzeźwo i całkiem przytomnie.
- Ja też chcę - oświadczył Reynevan, pomagając jej wstać. - Ale wpierw musimy coś sobie wyjaśnić.
Agnes zamrugała, poprawiła fryzurę i sobolowy szal, który spowijał jej szyję. Spojrzała mu prosto w oczy.
- Tak?
- To nie jest moje dziecko. To nie może być moje dziecko. - Reynevan wcale nie spuścił wzroku i nie uląkł się jej szafirowo-turkusowego wzroku. Miał wprawę.
- Ach tak?
- Ach tak.
- Tak sądzisz?
- Owszem. Usiłowałaś, ha, wielokrotnie usiłowałaś zaciągnąć mnie w krzaczki i ... hmm, nie tylko, może i nawet ci się udało, ale do niczego poważnego nie doszło!
Szarlej westchnął i wzniósł oczy ku niebu. Horn miał wyjątkowo zdegustowaną minę. A potem krzyknął ze strachu, bo pojawiła się przed nim... Rixa! Powodem szoku Urbana, była fryzura dziewczyny. Na ramiona opadały jej płomiennorude pukle. Horn krzyknął jeszcze raz. I się zaczęło.
- No i czego mordę drzesz?! Pierwszy raz w życiu mnie widzisz?
- Nie drę mordy! Ale wyglądasz tak jakoś...
- Jak?! Jak, do cholery jasnej?! Nie podoba się coś?!
- Noż psia mać! Wszystko w porządku! Wyglądasz inaczej!
- Noooooooo... I ta... - Urwała w pół słowa, gdyż zobaczyła Reynevana i Agnes, którzy, cóż, zachowywali się w dość niedwuznaczny sposób.
- Tyyyyyy!!! Nie wmawiaj mi, że to moje dziecko! Ja cię nigdy nie chędożyłem!
- Chędożyłeś! I to nie raz!
- COOOOOOOOOOOOOOOO??!?!??!!? - krzyknął Reynevan - Co ty mi wmawiasz?!
- Tak, właśnie tak! Nie pamiętasz?!
- Nie! Bo i nie mam czego pamiętać! A zresztą, możemy sprawdzić!
- COOOOOOOOOOOOOOOO?!?!???!?! - tym razem wrzasnęła Agnes - Niby jak chcesz to zrobić? I co właściwie będziesz sprawdzał?
- Czy to naprawdę jest moje dziecko. I czy w ogóle jesteś w ciąży...
Reynevan zaczął grzebać w torbie w poszukiwaniu medykamentów, których zamierzał użyć do sporządzenia, hm, testu ciążowego. Tymczasem Rixa próbowała dowiedzieć się o co chodzi.
- Szarleju. Ponieważ jesteś najrozsądniejszy w tym towarzystwie, chciałabym spytać: co tu się do cholery wprawia?! Reinmar kłóci się ze swoją przyszłą teściową, ta mu wmawia jakieś niezrozumiałe dla mnie rzeczy, jakieś dzieci, jakieś ciąże... Rany Boskie! Panie, ratuj!
- Rixo ma droga, nie denerwuj się. Otóż, widzisz, nasz Reinmar ma problemy z ustaleniem ojcostwa...
- Że co? - zmrużyła oczy Rixa.
Szarlej wyjaśnił jej w czym rzecz. Dziewczyna westchnęła ciężko, zaplotła ręce na piersi i pokręciła głową, patrząc na Reynevana. Agnes wciąż stała tuż przy nim, ale demonstracyjnie odwróciła się tyłem, a mina wyrażała, a przynajmniej miała wyrażać, święte oburzenie.
Ledwie chwilkę zajęło Reynevanowi sporządzenie medykamentu. Uniósł się z klęczek, stanął naprzeciw Agnes i wskazał jej malutką fiolkę z ciemnoniebieskiego szkła.
- Wypij - jego głos był nadzwyczaj zimny. - Wypij to. Bardzo cię proszę, pani. Na dobre ci wyjdzie. Naprawdę. Niejednokrotnie dowodziłaś, że śmiało możesz iść w komparację z Zielonym Rycerzem. Udowodnij więc raz jeszcze. Postąp tak, jak postąpił by on. Wypij i nie przedłużaj więcej tej żałosnej sceny.
Agnes uniosła wzrok. Przygryzła wargi, a potem wzięła od Reynevana flakonik z lekiem. I szybko wychyliła niebieską buteleczkę. Reinmar skłonił głowę w podziękowaniu.
Specyfik podziałał natychmiastowo. Upadła na kolana. Wypuściła lekarstwo z dłoni. Pobladła. I zaczęła kaszleć.
- Coś ty jej podał?! - warknął Horn. - Co ty chcesz...
- Spokojnie! Nic jej nie będzie! - Reynevan uniósł dłonie w uspokajającym geście. - Wiem co robię! A zaraz wszystkiego się dowiemy. Ona sama mi opowie...
Uklęknął przed nią, oparł dłonie na kolanach i czekał, aż minie atak kaszlu. Agnes podniosła głowę, a oczy miała szkliste i nieobecne.
- Skup się. - szepnął Reynevan. - I spójrz na mnie.
- Powiedz. Przyznaj. - kontynuował, wymawiając słowa spokojnie i dobitnie, jakby tłumaczył dziecku. - Że to nie jest moje dziecko. Chociaż głową kiwnij.
Kobieta, wydawało się, lekko się zawahała. I kiwnęła.
Reinmar westchnął z ulgą. Rixa przyłożyła dłoń do czoła.
- Reynevan, po co się tak męczysz? - uśmiechnął się Horn samymi kącikami ust. - Wystarczyło porządnie ją ...
- Daj spokój - przerwał mu Szarlej, mrużąc oczy. - Niech się to jak najszybciej wyjaśni. Ja chcę do już do domu. Głodny jestem, jak cholera. Zjadłbym jajecznicy z selerem...
Reynevan zaś starał się nie reagować na komentarze przyjaciół.
- Teraz wyjaśnij mi, czyje jest to dziecko. - spojrzał w czy Zielonej Damie.
- Winę... winę... ponosi... Róg jeleni. - wyszeptała nieswoim głosem. I zemdlała.
- Róg jeleni? - zmarszczył brwi Szarlej. - Chodzi o Bibersteina?
- Najwyraźniej. - Reynevan uśmiechnął się nieznacznie. - No, cóż. Ale to już jest sprawa pana Jana...
- Skąd wiesz, że Jana? - zdziwił się Horn.
- A, to nieważne. Może i nawet Ulryka. Ale zostawmy im tą sprawę. To nie należy do nas.
- Nie do nas, owszem. Ale pomyśl, Reinmarze, jak się panowie na Stolzu ucieszą z tej nowiny! - Zarechotał Szarlej.
- Będą zachwyceni! - Teraz rechotali już razem.
Dalsza część rozmowy odbywała się przy siodłaniu koni. Rixa w międzyczasie cuciła Agnes, jednak bezskutecznie. Gdy wszystko było gotowe do drogi, wzięła ją na swoje siodło. I tak, cała kompania ruszyła w drogę do domu.

***

Podróż przebiegła bez żadnych strasznych przygód. No, w pewnym momencie spotkali dziada proszalnego, ale to był mało znaczący epizod. Gdy wrócili do domu, Szarlej otworzył drzwi kopniakiem.
- Bleżeno! Blażenko, kochanie, zrób nam jajecznicy z selerem, bośmy głodni! Proszę... - Wszyscy zdziwieni byli tonem głosu demeryta, gdyż ów nie zwykł prosić, a rozkazywać.
- O, szykuje się coś. I to niekoniecznie przyjemnego... - Rixa mruknęła sama do siebie, lecz Reynevan stał na tyle blisko, że dosłyszał. I zachował to dla siebie. Teraz myślał tylko o tym, żeby przywitać się z Juttą.
- Pani Blażeno, gdzie jest Jutta? Bo jakoś jej nie widać i nie słychać...
- Powinna być na górze, ale sprawdź sam...
Reinmar nieco się zaniepokoił. Zwykle kiedy wracał, Nikola schodziła na dół, aby go przywitać. Czuł, że coś jest nie tak. Podszedł pod drzwi jej pokoju i nacisnął klamkę. To co zobaczył zaparło mu dech w piersi, albowiem jego oczom najpierw pokazał się pusty pokój. Dopiero potem spostrzegł Juttę. Stała przy oknie.
- Jutto, umiłowana! - powiedział. - Czemu nie zeszłaś na dół? Jutto...?
Jutta nie poruszyła się, nie odwróciła nawet. Dosłyszał tylko jakby... cichy szloch?
- Jutto, co się stało? - Podszedł do okna, do płaczącej dziewczyny. - Jesteś chora? Ktoś ci zrobił coś złego? Powiedz...!
- Nic się nie stało, Reinmarze... - zapewniła cichym szeptem. - Naprawdę... - dodała, widząc, że nie uwierzył.
- Więc czemu płaczesz?
- No... Nie ważne, Reynevan. Cieszę się, że wróciłeś. - usiłowała sprawiać wrażenie uspokojonej. Wyraźnie coś ukrywała, chcąc usilnie zmienić temat. - Odnalazłeś grób Adeli? Co z moją matką?
- Tak, z Adelą wszystko załatwiłem. Ale, Jutto, twoja matka... jest w ciąży.
Jutta pobladła i uchwyciła się parapetu.
- Z kim??!
- Z Bibersteinem, nie wiem, którym. - Jutcie wyraźnie ulżyło. - Nawet sobie nie wyobrażasz, co się działo. Weź się w garść, Nikoletto, i zejdźmy na dół. Pani Blażena szykuje jajecznicę z selerem. Przy jedzeniu wszystko opowiemy.

Szarlej i Horn zarechotali zgodnym chórem, a Reynevan zakrztusił się własnym oddechem i wybałuszył oczy na Agnes, która wyglądała na całkiem z siebie zadowoloną.
- No co, Reinmarze, nie cieszysz się? - parsknął Szarlej.
- Ani trochę - burknął Reynevan i już chciał odwrócić się na pięcie i odejść, ale ktoś chwycił go za rękaw. Bożyczko.
- Pomalutku, drogi Reinmarze - polski agent uśmiechnął się złośliwie. - Albo w ciągu dwóch tygodni znajdziesz mi Weronikę, albo twoja Jutta dowie się o tym, że masz dziecko z jej matką. Nie sądzę, żeby była tym zachwycona, ale chętnie popatrzę na jej reakcję.
To powiedziawszy, Bożyczko oddalił się kilka kroków, i szepcząc niezrozumiałe słowa, zniknął z cichym pyknięciem.
Tymczasem Agnes wyszeptała:
- Reinmarze... To moja wina. Zapomniałam o zielsku. Zresztą, nie przypuszczałam, że...
Reynevan nie słuchał jej słów. Bał się wrócić do Jutty. Agnes zniszczyła jego życie. Jego i Jutty. Nawet, jeśli odnajdzie Weronikę, to przecież Agnes będzie musiała urodzić. Chyba, że... Poroni?
- Reinmar, ja się martwię o ciebie. Horn, widzisz ten jego uśmieszek?
- Wypisz wymaluj, diabelski uśmieszek. Ba, diabelski plan zapewne. Dalej, Reynevan, zdradź nam co wymyśliłeś. - Dodał Horn.
Bielawa spojrzał na nich, po czym zaczął się histerycznie śmiać.
- Noż psia mać! Przecież to jest śmieszne! Żałosne!!! Coś nie gra. Nie wierzę. Pomyślcie logicznie: to jest niemożliwe. Nawet jeżeli do czegoś by doszło, to, z perspektywy czasu, nie możemy nic wiedzieć! Ty Agnes nie możesz! A nawet jeżeli, jeżeli rzeczywiście jesteś w ciąży, to przecież nie ze mną! Do jasnej cholery! - Śmiech Reynevana przerodził się we wściekłość. - Nie ze mną! Jeżeli to wtedy, kiedy cię opętało... - I wtedy właśnie Bielau doznał olśnienia! - Opętało cię! A ja myślałem, że jesteś za silna dla Adeli! To wszystko wyjaśnia.
-Adelo! - zwrócił się do Agnes. - Czy możesz mi powiedzieć, o co ci chodzi?! Przestaje mnie bawić ta sytuacja. Najpierw mówisz, żebym swojej córce nadał twoje imię, potem próbujesz wskórać coś, ale nie wiem co, opętując matkę mojej ukochanej! Ty... Poczekaj... Czy tobie przypadkiem nie chodzi o to, żeby rozdzielić mnie i Juttę?!
- Właśnie o to!!! - krzyknęła Adela ustami Zielonej Damy - Gdyby nie ona nie zostawiłbyś mnie!!!
- Cooooooooo??!?!? Przecież to ty mnie zostawiłaś, dla tego księciunia na Ziębicach!!!
- Teraz to już nie ważne. Masz dziecko z matką Jutty.
- Chwila, to nie jest prawda!
- Otóż jest. Pogódź się z tym i nadaj jej moje imięęęęęęęęęęęę... - Powiedziała i uleciała z ciała Agnes. Ta miękko opadła na ziemię i straciła przytomność.
- Nie. - Reynevan tupnął nogą. - Ja w to nie-wie-rzę! Nie mam żadnego dziecka! A już na pewno nie z nią! Adela chce mnie pogrążyć, dokuczyć, zemścić się, opowiada niestworzone rzeczy! Poza tym... Już ja się sam dowiem prawdy.
Uklęknął przy Agnes, chcąc ją zbudzić, ale ta wzdrygnęła się lekko i odsunęła od siebie jego ręce. Usiadła i rozejrzała się dokoła.
- Chcę do domu. - powiedziała, o dziwo, trzeźwo i całkiem przytomnie.
- Ja też chcę - oświadczył Reynevan, pomagając jej wstać. - Ale wpierw musimy coś sobie wyjaśnić.
Agnes zamrugała, poprawiła fryzurę i sobolowy szal, który spowijał jej szyję. Spojrzała mu prosto w oczy.
- Tak?
- To nie jest moje dziecko. To nie może być moje dziecko. - Reynevan wcale nie spuścił wzroku i nie uląkł się jej szafirowo-turkusowego wzroku. Miał wprawę.
- Ach tak?
- Ach tak.
- Tak sądzisz?
- Owszem. Usiłowałaś, ha, wielokrotnie usiłowałaś zaciągnąć mnie w krzaczki i ... hmm, nie tylko, może i nawet ci się udało, ale do niczego poważnego nie doszło!
Szarlej westchnął i wzniósł oczy ku niebu. Horn miał wyjątkowo zdegustowaną minę. A potem krzyknął ze strachu, bo pojawiła się przed nim... Rixa! Powodem szoku Urbana, była fryzura dziewczyny. Na ramiona opadały jej płomiennorude pukle. Horn krzyknął jeszcze raz. I się zaczęło.
- No i czego mordę drzesz?! Pierwszy raz w życiu mnie widzisz?
- Nie drę mordy! Ale wyglądasz tak jakoś...
- Jak?! Jak, do cholery jasnej?! Nie podoba się coś?!
- Noż psia mać! Wszystko w porządku! Wyglądasz inaczej!
- Noooooooo... I ta... - Urwała w pół słowa, gdyż zobaczyła Reynevana i Agnes, którzy, cóż, zachowywali się w dość niedwuznaczny sposób.
- Tyyyyyy!!! Nie wmawiaj mi, że to moje dziecko! Ja cię nigdy nie chędożyłem!
- Chędożyłeś! I to nie raz!
- COOOOOOOOOOOOOOOO??!?!??!!? - krzyknął Reynevan - Co ty mi wmawiasz?!
- Tak, właśnie tak! Nie pamiętasz?!
- Nie! Bo i nie mam czego pamiętać! A zresztą, możemy sprawdzić!
- COOOOOOOOOOOOOOOO?!?!???!?! - tym razem wrzasnęła Agnes - Niby jak chcesz to zrobić? I co właściwie będziesz sprawdzał?
- Czy to naprawdę jest moje dziecko. I czy w ogóle jesteś w ciąży...
Reynevan zaczął grzebać w torbie w poszukiwaniu medykamentów, których zamierzał użyć do sporządzenia, hm, testu ciążowego. Tymczasem Rixa próbowała dowiedzieć się o co chodzi.
- Szarleju. Ponieważ jesteś najrozsądniejszy w tym towarzystwie, chciałabym spytać: co tu się do cholery wprawia?! Reinmar kłóci się ze swoją przyszłą teściową, ta mu wmawia jakieś niezrozumiałe dla mnie rzeczy, jakieś dzieci, jakieś ciąże... Rany Boskie! Panie, ratuj!
- Rixo ma droga, nie denerwuj się. Otóż, widzisz, nasz Reinmar ma problemy z ustaleniem ojcostwa...
- Że co? - zmrużyła oczy Rixa.
Szarlej wyjaśnił jej w czym rzecz. Dziewczyna westchnęła ciężko, zaplotła ręce na piersi i pokręciła głową, patrząc na Reynevana. Agnes wciąż stała tuż przy nim, ale demonstracyjnie odwróciła się tyłem, a mina wyrażała, a przynajmniej miała wyrażać, święte oburzenie.
Ledwie chwilkę zajęło Reynevanowi sporządzenie medykamentu. Uniósł się z klęczek, stanął naprzeciw Agnes i wskazał jej malutką fiolkę z ciemnoniebieskiego szkła.
- Wypij - jego głos był nadzwyczaj zimny. - Wypij to. Bardzo cię proszę, pani. Na dobre ci wyjdzie. Naprawdę. Niejednokrotnie dowodziłaś, że śmiało możesz iść w komparację z Zielonym Rycerzem. Udowodnij więc raz jeszcze. Postąp tak, jak postąpił by on. Wypij i nie przedłużaj więcej tej żałosnej sceny.
Agnes uniosła wzrok. Przygryzła wargi, a potem wzięła od Reynevana flakonik z lekiem. I szybko wychyliła niebieską buteleczkę. Reinmar skłonił głowę w podziękowaniu.
Specyfik podziałał natychmiastowo. Upadła na kolana. Wypuściła lekarstwo z dłoni. Pobladła. I zaczęła kaszleć.
- Coś ty jej podał?! - warknął Horn. - Co ty chcesz...
- Spokojnie! Nic jej nie będzie! - Reynevan uniósł dłonie w uspokajającym geście. - Wiem co robię! A zaraz wszystkiego się dowiemy. Ona sama mi opowie...
Uklęknął przed nią, oparł dłonie na kolanach i czekał, aż minie atak kaszlu. Agnes podniosła głowę, a oczy miała szkliste i nieobecne.
- Skup się. - szepnął Reynevan. - I spójrz na mnie.
- Powiedz. Przyznaj. - kontynuował, wymawiając słowa spokojnie i dobitnie, jakby tłumaczył dziecku. - Że to nie jest moje dziecko. Chociaż głową kiwnij.
Kobieta, wydawało się, lekko się zawahała. I kiwnęła.
Reinmar westchnął z ulgą. Rixa przyłożyła dłoń do czoła.
- Reynevan, po co się tak męczysz? - uśmiechnął się Horn samymi kącikami ust. - Wystarczyło porządnie ją ...
- Daj spokój - przerwał mu Szarlej, mrużąc oczy. - Niech się to jak najszybciej wyjaśni. Ja chcę do już do domu. Głodny jestem, jak cholera. Zjadłbym jajecznicy z selerem...
Reynevan zaś starał się nie reagować na komentarze przyjaciół.
- Teraz wyjaśnij mi, czyje jest to dziecko. - spojrzał w czy Zielonej Damie.
- Winę... winę... ponosi... Róg jeleni. - wyszeptała nieswoim głosem. I zemdlała.
- Róg jeleni? - zmarszczył brwi Szarlej. - Chodzi o Bibersteina?
- Najwyraźniej. - Reynevan uśmiechnął się nieznacznie. - No, cóż. Ale to już jest sprawa pana Jana...
- Skąd wiesz, że Jana? - zdziwił się Horn.
- A, to nieważne. Może i nawet Ulryka. Ale zostawmy im tą sprawę. To nie należy do nas.
- Nie do nas, owszem. Ale pomyśl, Reinmarze, jak się panowie na Stolzu ucieszą z tej nowiny! - Zarechotał Szarlej.
- Będą zachwyceni! - Teraz rechotali już razem.
Dalsza część rozmowy odbywała się przy siodłaniu koni. Rixa w międzyczasie cuciła Agnes, jednak bezskutecznie. Gdy wszystko było gotowe do drogi, wzięła ją na swoje siodło. I tak, cała kompania ruszyła w drogę do domu.

***

Podróż przebiegła bez żadnych strasznych przygód. No, w pewnym momencie spotkali dziada proszalnego, ale to był mało znaczący epizod. Gdy wrócili do domu, Szarlej otworzył drzwi kopniakiem.
- Bleżeno! Blażenko, kochanie, zrób nam jajecznicy z selerem, bośmy głodni! Proszę... - Wszyscy zdziwieni byli tonem głosu demeryta, gdyż ów nie zwykł prosić, a rozkazywać.
- O, szykuje się coś. I to niekoniecznie przyjemnego... - Rixa mruknęła sama do siebie, lecz Reynevan stał na tyle blisko, że dosłyszał. I zachował to dla siebie. Teraz myślał tylko o tym, żeby przywitać się z Juttą.
- Pani Blażeno, gdzie jest Jutta? Bo jakoś jej nie widać i nie słychać...
- Powinna być na górze, ale sprawdź sam...
Reinmar nieco się zaniepokoił. Zwykle kiedy wracał, Nikola schodziła na dół, aby go przywitać. Czuł, że coś jest nie tak. Podszedł pod drzwi jej pokoju i nacisnął klamkę. To co zobaczył zaparło mu dech w piersi, albowiem jego oczom najpierw pokazał się pusty pokój. Dopiero potem spostrzegł Juttę. Stała przy oknie.
- Jutto, umiłowana! - powiedział. - Czemu nie zeszłaś na dół? Jutto...?
Jutta nie poruszyła się, nie odwróciła nawet. Dosłyszał tylko jakby... cichy szloch?
- Jutto, co się stało? - Podszedł do okna, do płaczącej dziewczyny. - Jesteś chora? Ktoś ci zrobił coś złego? Powiedz...!
- Nic się nie stało, Reinmarze... - zapewniła cichym szeptem. - Naprawdę... - dodała, widząc, że nie uwierzył.
- Więc czemu płaczesz?
- No... Nie ważne, Reynevan. Cieszę się, że wróciłeś. - usiłowała sprawiać wrażenie uspokojonej. Wyraźnie coś ukrywała, chcąc usilnie zmienić temat. - Odnalazłeś grób Adeli? Co z moją matką?
- Tak, z Adelą wszystko załatwiłem. Ale, Jutto, twoja matka... jest w ciąży.
Jutta pobladła i uchwyciła się parapetu.
- Z kim??!
- Z Bibersteinem, nie wiem, którym. - Jutcie wyraźnie ulżyło. - Nawet sobie nie wyobrażasz, co się działo. Weź się w garść, Nikoletto, i zejdźmy na dół. Pani Blażena szykuje jajecznicę z selerem. Przy jedzeniu wszystko opowiemy.
Jutta odwróciła się i wyszła za Reinmarem z pokoju.
Kiedy zeszli z ostatniego stopnia poczuli miły zapach jajecznicy z selerem i usłyszeli strzępy ożywionej konwersacji odbywającej się przy zastawionym już stole. Reynevan, głodny, jakby nie patrzeć, szybko dołączył do przyjaciół. Nikoletta natomiast... Ona usiadła w kącie. Sama. Jej zachowanie nie umknęło uwadze zebranych, ale każdy zostawił ocenę dla siebie. Tyle tylko, że po zaspokojeniu pierwszego głodu Bielau zaczął się jeszcze bardziej martwić. Podszedł do Jutty.
- Kochanie moje, powiedz w końcu, co się stało! - Zaczął czule i objął ją najdelikatniej jak potrafił. - Przecież wiesz, że mnie możesz wszys...
- Wiem, kochany, wiem. I dlatego... Dlatego... Powiem ci...
- No już... Wyrzuć to z siebie. Zrobi ci się lepiej! - Reynevan wbrew pozorom nie nalegał. Bardzo chciał jej pomóc. Bardzo.
- No dobrze... - Jutta cały czas cichutko pochlipywała. - Reinmarze... Ja jestem w ciąży! - Teraz już płakała.
Bielawa spojrzał na nią zaskoczony. Tego się nie spodziewał! Przecież zielsko, czary... Jak to się mogło...?! No tak! Przecież zielsko, jeśli znieczula, to nie chroni... Tylko... Skąd Jutta wie o dziecku już teraz?!
Tysiące myśli kłębiło mu się w głowie. A Nikola czekała na jego reakcję.
- Kochanie! To cudownie... Tylko...
- Wiedziałam! U ciebie zawsze jest tylko! - Krzyknęła i pobiegła na górę. ...

Szarlej i Horn zarechotali zgodnym chórem, a Reynevan zakrztusił się własnym oddechem i wybałuszył oczy na Agnes, która wyglądała na całkiem z siebie zadowoloną.
- No co, Reinmarze, nie cieszysz się? - parsknął Szarlej.
- Ani trochę - burknął Reynevan i już chciał odwrócić się na pięcie i odejść, ale ktoś chwycił go za rękaw. Bożyczko.
- Pomalutku, drogi Reinmarze - polski agent uśmiechnął się złośliwie. - Albo w ciągu dwóch tygodni znajdziesz mi Weronikę, albo twoja Jutta dowie się o tym, że masz dziecko z jej matką. Nie sądzę, żeby była tym zachwycona, ale chętnie popatrzę na jej reakcję.
To powiedziawszy, Bożyczko oddalił się kilka kroków, i szepcząc niezrozumiałe słowa, zniknął z cichym pyknięciem.
Tymczasem Agnes wyszeptała:
- Reinmarze... To moja wina. Zapomniałam o zielsku. Zresztą, nie przypuszczałam, że...
Reynevan nie słuchał jej słów. Bał się wrócić do Jutty. Agnes zniszczyła jego życie. Jego i Jutty. Nawet, jeśli odnajdzie Weronikę, to przecież Agnes będzie musiała urodzić. Chyba, że... Poroni?
- Reinmar, ja się martwię o ciebie. Horn, widzisz ten jego uśmieszek?
- Wypisz wymaluj, diabelski uśmieszek. Ba, diabelski plan zapewne. Dalej, Reynevan, zdradź nam co wymyśliłeś. - Dodał Horn.
Bielawa spojrzał na nich, po czym zaczął się histerycznie śmiać.
- Noż psia mać! Przecież to jest śmieszne! Żałosne!!! Coś nie gra. Nie wierzę. Pomyślcie logicznie: to jest niemożliwe. Nawet jeżeli do czegoś by doszło, to, z perspektywy czasu, nie możemy nic wiedzieć! Ty Agnes nie możesz! A nawet jeżeli, jeżeli rzeczywiście jesteś w ciąży, to przecież nie ze mną! Do jasnej cholery! - Śmiech Reynevana przerodził się we wściekłość. - Nie ze mną! Jeżeli to wtedy, kiedy cię opętało... - I wtedy właśnie Bielau doznał olśnienia! - Opętało cię! A ja myślałem, że jesteś za silna dla Adeli! To wszystko wyjaśnia.
-Adelo! - zwrócił się do Agnes. - Czy możesz mi powiedzieć, o co ci chodzi?! Przestaje mnie bawić ta sytuacja. Najpierw mówisz, żebym swojej córce nadał twoje imię, potem próbujesz wskórać coś, ale nie wiem co, opętując matkę mojej ukochanej! Ty... Poczekaj... Czy tobie przypadkiem nie chodzi o to, żeby rozdzielić mnie i Juttę?!
- Właśnie o to!!! - krzyknęła Adela ustami Zielonej Damy - Gdyby nie ona nie zostawiłbyś mnie!!!
- Cooooooooo??!?!? Przecież to ty mnie zostawiłaś, dla tego księciunia na Ziębicach!!!
- Teraz to już nie ważne. Masz dziecko z matką Jutty.
- Chwila, to nie jest prawda!
- Otóż jest. Pogódź się z tym i nadaj jej moje imięęęęęęęęęęęę... - Powiedziała i uleciała z ciała Agnes. Ta miękko opadła na ziemię i straciła przytomność.
- Nie. - Reynevan tupnął nogą. - Ja w to nie-wie-rzę! Nie mam żadnego dziecka! A już na pewno nie z nią! Adela chce mnie pogrążyć, dokuczyć, zemścić się, opowiada niestworzone rzeczy! Poza tym... Już ja się sam dowiem prawdy.
Uklęknął przy Agnes, chcąc ją zbudzić, ale ta wzdrygnęła się lekko i odsunęła od siebie jego ręce. Usiadła i rozejrzała się dokoła.
- Chcę do domu. - powiedziała, o dziwo, trzeźwo i całkiem przytomnie.
- Ja też chcę - oświadczył Reynevan, pomagając jej wstać. - Ale wpierw musimy coś sobie wyjaśnić.
Agnes zamrugała, poprawiła fryzurę i sobolowy szal, który spowijał jej szyję. Spojrzała mu prosto w oczy.
- Tak?
- To nie jest moje dziecko. To nie może być moje dziecko. - Reynevan wcale nie spuścił wzroku i nie uląkł się jej szafirowo-turkusowego wzroku. Miał wprawę.
- Ach tak?
- Ach tak.
- Tak sądzisz?
- Owszem. Usiłowałaś, ha, wielokrotnie usiłowałaś zaciągnąć mnie w krzaczki i ... hmm, nie tylko, może i nawet ci się udało, ale do niczego poważnego nie doszło!
Szarlej westchnął i wzniósł oczy ku niebu. Horn miał wyjątkowo zdegustowaną minę. A potem krzyknął ze strachu, bo pojawiła się przed nim... Rixa! Powodem szoku Urbana, była fryzura dziewczyny. Na ramiona opadały jej płomiennorude pukle. Horn krzyknął jeszcze raz. I się zaczęło.
- No i czego mordę drzesz?! Pierwszy raz w życiu mnie widzisz?
- Nie drę mordy! Ale wyglądasz tak jakoś...
- Jak?! Jak, do cholery jasnej?! Nie podoba się coś?!
- Noż psia mać! Wszystko w porządku! Wyglądasz inaczej!
- Noooooooo... I ta... - Urwała w pół słowa, gdyż zobaczyła Reynevana i Agnes, którzy, cóż, zachowywali się w dość niedwuznaczny sposób.
- Tyyyyyy!!! Nie wmawiaj mi, że to moje dziecko! Ja cię nigdy nie chędożyłem!
- Chędożyłeś! I to nie raz!
- COOOOOOOOOOOOOOOO??!?!??!!? - krzyknął Reynevan - Co ty mi wmawiasz?!
- Tak, właśnie tak! Nie pamiętasz?!
- Nie! Bo i nie mam czego pamiętać! A zresztą, możemy sprawdzić!
- COOOOOOOOOOOOOOOO?!?!???!?! - tym razem wrzasnęła Agnes - Niby jak chcesz to zrobić? I co właściwie będziesz sprawdzał?
- Czy to naprawdę jest moje dziecko. I czy w ogóle jesteś w ciąży...
Reynevan zaczął grzebać w torbie w poszukiwaniu medykamentów, których zamierzał użyć do sporządzenia, hm, testu ciążowego. Tymczasem Rixa próbowała dowiedzieć się o co chodzi.
- Szarleju. Ponieważ jesteś najrozsądniejszy w tym towarzystwie, chciałabym spytać: co tu się do cholery wprawia?! Reinmar kłóci się ze swoją przyszłą teściową, ta mu wmawia jakieś niezrozumiałe dla mnie rzeczy, jakieś dzieci, jakieś ciąże... Rany Boskie! Panie, ratuj!
- Rixo ma droga, nie denerwuj się. Otóż, widzisz, nasz Reinmar ma problemy z ustaleniem ojcostwa...
- Że co? - zmrużyła oczy Rixa.
Szarlej wyjaśnił jej w czym rzecz. Dziewczyna westchnęła ciężko, zaplotła ręce na piersi i pokręciła głową, patrząc na Reynevana. Agnes wciąż stała tuż przy nim, ale demonstracyjnie odwróciła się tyłem, a mina wyrażała, a przynajmniej miała wyrażać, święte oburzenie.
Ledwie chwilkę zajęło Reynevanowi sporządzenie medykamentu. Uniósł się z klęczek, stanął naprzeciw Agnes i wskazał jej malutką fiolkę z ciemnoniebieskiego szkła.
- Wypij - jego głos był nadzwyczaj zimny. - Wypij to. Bardzo cię proszę, pani. Na dobre ci wyjdzie. Naprawdę. Niejednokrotnie dowodziłaś, że śmiało możesz iść w komparację z Zielonym Rycerzem. Udowodnij więc raz jeszcze. Postąp tak, jak postąpił by on. Wypij i nie przedłużaj więcej tej żałosnej sceny.
Agnes uniosła wzrok. Przygryzła wargi, a potem wzięła od Reynevana flakonik z lekiem. I szybko wychyliła niebieską buteleczkę. Reinmar skłonił głowę w podziękowaniu.
Specyfik podziałał natychmiastowo. Upadła na kolana. Wypuściła lekarstwo z dłoni. Pobladła. I zaczęła kaszleć.
- Coś ty jej podał?! - warknął Horn. - Co ty chcesz...
- Spokojnie! Nic jej nie będzie! - Reynevan uniósł dłonie w uspokajającym geście. - Wiem co robię! A zaraz wszystkiego się dowiemy. Ona sama mi opowie...
Uklęknął przed nią, oparł dłonie na kolanach i czekał, aż minie atak kaszlu. Agnes podniosła głowę, a oczy miała szkliste i nieobecne.
- Skup się. - szepnął Reynevan. - I spójrz na mnie.
- Powiedz. Przyznaj. - kontynuował, wymawiając słowa spokojnie i dobitnie, jakby tłumaczył dziecku. - Że to nie jest moje dziecko. Chociaż głową kiwnij.
Kobieta, wydawało się, lekko się zawahała. I kiwnęła.
Reinmar westchnął z ulgą. Rixa przyłożyła dłoń do czoła.
- Reynevan, po co się tak męczysz? - uśmiechnął się Horn samymi kącikami ust. - Wystarczyło porządnie ją ...
- Daj spokój - przerwał mu Szarlej, mrużąc oczy. - Niech się to jak najszybciej wyjaśni. Ja chcę do już do domu. Głodny jestem, jak cholera. Zjadłbym jajecznicy z selerem...
Reynevan zaś starał się nie reagować na komentarze przyjaciół.
- Teraz wyjaśnij mi, czyje jest to dziecko. - spojrzał w czy Zielonej Damie.
- Winę... winę... ponosi... Róg jeleni. - wyszeptała nieswoim głosem. I zemdlała.
- Róg jeleni? - zmarszczył brwi Szarlej. - Chodzi o Bibersteina?
- Najwyraźniej. - Reynevan uśmiechnął się nieznacznie. - No, cóż. Ale to już jest sprawa pana Jana...
- Skąd wiesz, że Jana? - zdziwił się Horn.
- A, to nieważne. Może i nawet Ulryka. Ale zostawmy im tą sprawę. To nie należy do nas.
- Nie do nas, owszem. Ale pomyśl, Reinmarze, jak się panowie na Stolzu ucieszą z tej nowiny! - Zarechotał Szarlej.
- Będą zachwyceni! - Teraz rechotali już razem.
Dalsza część rozmowy odbywała się przy siodłaniu koni. Rixa w międzyczasie cuciła Agnes, jednak bezskutecznie. Gdy wszystko było gotowe do drogi, wzięła ją na swoje siodło. I tak, cała kompania ruszyła w drogę do domu.

***

Podróż przebiegła bez żadnych strasznych przygód. No, w pewnym momencie spotkali dziada proszalnego, ale to był mało znaczący epizod. Gdy wrócili do domu, Szarlej otworzył drzwi kopniakiem.
- Bleżeno! Blażenko, kochanie, zrób nam jajecznicy z selerem, bośmy głodni! Proszę... - Wszyscy zdziwieni byli tonem głosu demeryta, gdyż ów nie zwykł prosić, a rozkazywać.
- O, szykuje się coś. I to niekoniecznie przyjemnego... - Rixa mruknęła sama do siebie, lecz Reynevan stał na tyle blisko, że dosłyszał. I zachował to dla siebie. Teraz myślał tylko o tym, żeby przywitać się z Juttą.
- Pani Blażeno, gdzie jest Jutta? Bo jakoś jej nie widać i nie słychać...
- Powinna być na górze, ale sprawdź sam...
Reinmar nieco się zaniepokoił. Zwykle kiedy wracał, Nikola schodziła na dół, aby go przywitać. Czuł, że coś jest nie tak. Podszedł pod drzwi jej pokoju i nacisnął klamkę. To co zobaczył zaparło mu dech w piersi, albowiem jego oczom najpierw pokazał się pusty pokój. Dopiero potem spostrzegł Juttę. Stała przy oknie.
- Jutto, umiłowana! - powiedział. - Czemu nie zeszłaś na dół? Jutto...?
Jutta nie poruszyła się, nie odwróciła nawet. Dosłyszał tylko jakby... cichy szloch?
- Jutto, co się stało? - Podszedł do okna, do płaczącej dziewczyny. - Jesteś chora? Ktoś ci zrobił coś złego? Powiedz...!
- Nic się nie stało, Reinmarze... - zapewniła cichym szeptem. - Naprawdę... - dodała, widząc, że nie uwierzył.
- Więc czemu płaczesz?
- No... Nie ważne, Reynevan. Cieszę się, że wróciłeś. - usiłowała sprawiać wrażenie uspokojonej. Wyraźnie coś ukrywała, chcąc usilnie zmienić temat. - Odnalazłeś grób Adeli? Co z moją matką?
- Tak, z Adelą wszystko załatwiłem. Ale, Jutto, twoja matka... jest w ciąży.
Jutta pobladła i uchwyciła się parapetu.
- Z kim??!
- Z Bibersteinem, nie wiem, którym. - Jutcie wyraźnie ulżyło. - Nawet sobie nie wyobrażasz, co się działo. Weź się w garść, Nikoletto, i zejdźmy na dół. Pani Blażena szykuje jajecznicę z selerem. Przy jedzeniu wszystko opowiemy.
Jutta odwróciła się i wyszła za Reinmarem z pokoju.
Kiedy zeszli z ostatniego stopnia poczuli miły zapach jajecznicy z selerem i usłyszeli strzępy ożywionej konwersacji odbywającej się przy zastawionym już stole. Reynevan, głodny, jakby nie patrzeć, szybko dołączył do przyjaciół. Nikoletta natomiast... Ona usiadła w kącie. Sama. Jej zachowanie nie umknęło uwadze zebranych, ale każdy zostawił ocenę dla siebie. Tyle tylko, że po zaspokojeniu pierwszego głodu Bielau zaczął się jeszcze bardziej martwić. Podszedł do Jutty.
- Kochanie moje, powiedz w końcu, co się stało! - Zaczął czule i objął ją najdelikatniej jak potrafił. - Przecież wiesz, że mnie możesz wszys...
- Wiem, kochany, wiem. I dlatego... Dlatego... Powiem ci...
- No już... Wyrzuć to z siebie. Zrobi ci się lepiej! - Reynevan wbrew pozorom nie nalegał. Bardzo chciał jej pomóc. Bardzo.
- No dobrze... - Jutta cały czas cichutko pochlipywała. - Reinmarze... Ja jestem w ciąży! - Teraz już płakała.
Bielawa spojrzał na nią zaskoczony. Tego się nie spodziewał! Przecież zielsko, czary... Jak to się mogło...?! No tak! Przecież zielsko, jeśli znieczula, to nie chroni... Tylko... Skąd Jutta wie o dziecku już teraz?!
Tysiące myśli kłębiło mu się w głowie. A Nikola czekała na jego reakcję.
- Kochanie! To cudownie... Tylko...
- Wiedziałam! U ciebie zawsze jest tylko! - Krzyknęła i pobiegła na górę.
Reynevan westchnął. Ale nie poszedł za nią. Wrócił do stołu, odsunął sobie krzesło i usiadł ciężko. Oparł głowę o blat.
- Co ci, Reinmarze? - zmarszczył czoło Szarlej.
- Baby. - mruknął niewyraźnie Reynevan.
Blażena uśmiechnęła się lekko, pogłaskała go po głowie.
- Och, nie martw się, mój drogi, będzie dobrze. - powiedziała łagodnie.
- Wątpię. - Reynevan zdecydował się wstać. A potem wyjść.
Kompania była wyraźnie zaskoczona. Horn zastygł z łyżką pomiędzy ustami a miską. Na twarzy Rixy malowało się coś na kształt zażenowania. Szarlej wpatrywał się w drzwi z wciąż zmarszczonym czołem. Samson kręcił głową. Wzrok Markety tkwił w jakimś nieokreślonym punkcie.
- Ten typ tak ma - mruknął Horn z pełnymi ustami. - On przecież tak zawsze...
- Oj, czekajcie chwilkę. Zaraz wracam. - Blażena wytarła ręce w fartuszek i zniknęła na schodach.

***

Jutta uspokoiła się już nieco, a teraz siedziała z podkulonymi kolanami i z zaczerwienionymi oczami patrzyła w okno. Usłyszała pukanie, a zaraz potem drzwi otworzyły się i weszła pani Pospichalova.
- Jutto droga, cóż się stało? - zapytała z troską.

Szarlej i Horn zarechotali zgodnym chórem, a Reynevan zakrztusił się własnym oddechem i wybałuszył oczy na Agnes, która wyglądała na całkiem z siebie zadowoloną.
- No co, Reinmarze, nie cieszysz się? - parsknął Szarlej.
- Ani trochę - burknął Reynevan i już chciał odwrócić się na pięcie i odejść, ale ktoś chwycił go za rękaw. Bożyczko.
- Pomalutku, drogi Reinmarze - polski agent uśmiechnął się złośliwie. - Albo w ciągu dwóch tygodni znajdziesz mi Weronikę, albo twoja Jutta dowie się o tym, że masz dziecko z jej matką. Nie sądzę, żeby była tym zachwycona, ale chętnie popatrzę na jej reakcję.
To powiedziawszy, Bożyczko oddalił się kilka kroków, i szepcząc niezrozumiałe słowa, zniknął z cichym pyknięciem.
Tymczasem Agnes wyszeptała:
- Reinmarze... To moja wina. Zapomniałam o zielsku. Zresztą, nie przypuszczałam, że...
Reynevan nie słuchał jej słów. Bał się wrócić do Jutty. Agnes zniszczyła jego życie. Jego i Jutty. Nawet, jeśli odnajdzie Weronikę, to przecież Agnes będzie musiała urodzić. Chyba, że... Poroni?
- Reinmar, ja się martwię o ciebie. Horn, widzisz ten jego uśmieszek?
- Wypisz wymaluj, diabelski uśmieszek. Ba, diabelski plan zapewne. Dalej, Reynevan, zdradź nam co wymyśliłeś. - Dodał Horn.
Bielawa spojrzał na nich, po czym zaczął się histerycznie śmiać.
- Noż psia mać! Przecież to jest śmieszne! Żałosne!!! Coś nie gra. Nie wierzę. Pomyślcie logicznie: to jest niemożliwe. Nawet jeżeli do czegoś by doszło, to, z perspektywy czasu, nie możemy nic wiedzieć! Ty Agnes nie możesz! A nawet jeżeli, jeżeli rzeczywiście jesteś w ciąży, to przecież nie ze mną! Do jasnej cholery! - Śmiech Reynevana przerodził się we wściekłość. - Nie ze mną! Jeżeli to wtedy, kiedy cię opętało... - I wtedy właśnie Bielau doznał olśnienia! - Opętało cię! A ja myślałem, że jesteś za silna dla Adeli! To wszystko wyjaśnia.
-Adelo! - zwrócił się do Agnes. - Czy możesz mi powiedzieć, o co ci chodzi?! Przestaje mnie bawić ta sytuacja. Najpierw mówisz, żebym swojej córce nadał twoje imię, potem próbujesz wskórać coś, ale nie wiem co, opętując matkę mojej ukochanej! Ty... Poczekaj... Czy tobie przypadkiem nie chodzi o to, żeby rozdzielić mnie i Juttę?!
- Właśnie o to!!! - krzyknęła Adela ustami Zielonej Damy - Gdyby nie ona nie zostawiłbyś mnie!!!
- Cooooooooo??!?!? Przecież to ty mnie zostawiłaś, dla tego księciunia na Ziębicach!!!
- Teraz to już nie ważne. Masz dziecko z matką Jutty.
- Chwila, to nie jest prawda!
- Otóż jest. Pogódź się z tym i nadaj jej moje imięęęęęęęęęęęę... - Powiedziała i uleciała z ciała Agnes. Ta miękko opadła na ziemię i straciła przytomność.
- Nie. - Reynevan tupnął nogą. - Ja w to nie-wie-rzę! Nie mam żadnego dziecka! A już na pewno nie z nią! Adela chce mnie pogrążyć, dokuczyć, zemścić się, opowiada niestworzone rzeczy! Poza tym... Już ja się sam dowiem prawdy.
Uklęknął przy Agnes, chcąc ją zbudzić, ale ta wzdrygnęła się lekko i odsunęła od siebie jego ręce. Usiadła i rozejrzała się dokoła.
- Chcę do domu. - powiedziała, o dziwo, trzeźwo i całkiem przytomnie.
- Ja też chcę - oświadczył Reynevan, pomagając jej wstać. - Ale wpierw musimy coś sobie wyjaśnić.
Agnes zamrugała, poprawiła fryzurę i sobolowy szal, który spowijał jej szyję. Spojrzała mu prosto w oczy.
- Tak?
- To nie jest moje dziecko. To nie może być moje dziecko. - Reynevan wcale nie spuścił wzroku i nie uląkł się jej szafirowo-turkusowego wzroku. Miał wprawę.
- Ach tak?
- Ach tak.
- Tak sądzisz?
- Owszem. Usiłowałaś, ha, wielokrotnie usiłowałaś zaciągnąć mnie w krzaczki i ... hmm, nie tylko, może i nawet ci się udało, ale do niczego poważnego nie doszło!
Szarlej westchnął i wzniósł oczy ku niebu. Horn miał wyjątkowo zdegustowaną minę. A potem krzyknął ze strachu, bo pojawiła się przed nim... Rixa! Powodem szoku Urbana, była fryzura dziewczyny. Na ramiona opadały jej płomiennorude pukle. Horn krzyknął jeszcze raz. I się zaczęło.
- No i czego mordę drzesz?! Pierwszy raz w życiu mnie widzisz?
- Nie drę mordy! Ale wyglądasz tak jakoś...
- Jak?! Jak, do cholery jasnej?! Nie podoba się coś?!
- Noż psia mać! Wszystko w porządku! Wyglądasz inaczej!
- Noooooooo... I ta... - Urwała w pół słowa, gdyż zobaczyła Reynevana i Agnes, którzy, cóż, zachowywali się w dość niedwuznaczny sposób.
- Tyyyyyy!!! Nie wmawiaj mi, że to moje dziecko! Ja cię nigdy nie chędożyłem!
- Chędożyłeś! I to nie raz!
- COOOOOOOOOOOOOOOO??!?!??!!? - krzyknął Reynevan - Co ty mi wmawiasz?!
- Tak, właśnie tak! Nie pamiętasz?!
- Nie! Bo i nie mam czego pamiętać! A zresztą, możemy sprawdzić!
- COOOOOOOOOOOOOOOO?!?!???!?! - tym razem wrzasnęła Agnes - Niby jak chcesz to zrobić? I co właściwie będziesz sprawdzał?
- Czy to naprawdę jest moje dziecko. I czy w ogóle jesteś w ciąży...
Reynevan zaczął grzebać w torbie w poszukiwaniu medykamentów, których zamierzał użyć do sporządzenia, hm, testu ciążowego. Tymczasem Rixa próbowała dowiedzieć się o co chodzi.
- Szarleju. Ponieważ jesteś najrozsądniejszy w tym towarzystwie, chciałabym spytać: co tu się do cholery wprawia?! Reinmar kłóci się ze swoją przyszłą teściową, ta mu wmawia jakieś niezrozumiałe dla mnie rzeczy, jakieś dzieci, jakieś ciąże... Rany Boskie! Panie, ratuj!
- Rixo ma droga, nie denerwuj się. Otóż, widzisz, nasz Reinmar ma problemy z ustaleniem ojcostwa...
- Że co? - zmrużyła oczy Rixa.
Szarlej wyjaśnił jej w czym rzecz. Dziewczyna westchnęła ciężko, zaplotła ręce na piersi i pokręciła głową, patrząc na Reynevana. Agnes wciąż stała tuż przy nim, ale demonstracyjnie odwróciła się tyłem, a mina wyrażała, a przynajmniej miała wyrażać, święte oburzenie.
Ledwie chwilkę zajęło Reynevanowi sporządzenie medykamentu. Uniósł się z klęczek, stanął naprzeciw Agnes i wskazał jej malutką fiolkę z ciemnoniebieskiego szkła.
- Wypij - jego głos był nadzwyczaj zimny. - Wypij to. Bardzo cię proszę, pani. Na dobre ci wyjdzie. Naprawdę. Niejednokrotnie dowodziłaś, że śmiało możesz iść w komparację z Zielonym Rycerzem. Udowodnij więc raz jeszcze. Postąp tak, jak postąpił by on. Wypij i nie przedłużaj więcej tej żałosnej sceny.
Agnes uniosła wzrok. Przygryzła wargi, a potem wzięła od Reynevana flakonik z lekiem. I szybko wychyliła niebieską buteleczkę. Reinmar skłonił głowę w podziękowaniu.
Specyfik podziałał natychmiastowo. Upadła na kolana. Wypuściła lekarstwo z dłoni. Pobladła. I zaczęła kaszleć.
- Coś ty jej podał?! - warknął Horn. - Co ty chcesz...
- Spokojnie! Nic jej nie będzie! - Reynevan uniósł dłonie w uspokajającym geście. - Wiem co robię! A zaraz wszystkiego się dowiemy. Ona sama mi opowie...
Uklęknął przed nią, oparł dłonie na kolanach i czekał, aż minie atak kaszlu. Agnes podniosła głowę, a oczy miała szkliste i nieobecne.
- Skup się. - szepnął Reynevan. - I spójrz na mnie.
- Powiedz. Przyznaj. - kontynuował, wymawiając słowa spokojnie i dobitnie, jakby tłumaczył dziecku. - Że to nie jest moje dziecko. Chociaż głową kiwnij.
Kobieta, wydawało się, lekko się zawahała. I kiwnęła.
Reinmar westchnął z ulgą. Rixa przyłożyła dłoń do czoła.
- Reynevan, po co się tak męczysz? - uśmiechnął się Horn samymi kącikami ust. - Wystarczyło porządnie ją ...
- Daj spokój - przerwał mu Szarlej, mrużąc oczy. - Niech się to jak najszybciej wyjaśni. Ja chcę do już do domu. Głodny jestem, jak cholera. Zjadłbym jajecznicy z selerem...
Reynevan zaś starał się nie reagować na komentarze przyjaciół.
- Teraz wyjaśnij mi, czyje jest to dziecko. - spojrzał w czy Zielonej Damie.
- Winę... winę... ponosi... Róg jeleni. - wyszeptała nieswoim głosem. I zemdlała.
- Róg jeleni? - zmarszczył brwi Szarlej. - Chodzi o Bibersteina?
- Najwyraźniej. - Reynevan uśmiechnął się nieznacznie. - No, cóż. Ale to już jest sprawa pana Jana...
- Skąd wiesz, że Jana? - zdziwił się Horn.
- A, to nieważne. Może i nawet Ulryka. Ale zostawmy im tą sprawę. To nie należy do nas.
- Nie do nas, owszem. Ale pomyśl, Reinmarze, jak się panowie na Stolzu ucieszą z tej nowiny! - Zarechotał Szarlej.
- Będą zachwyceni! - Teraz rechotali już razem.
Dalsza część rozmowy odbywała się przy siodłaniu koni. Rixa w międzyczasie cuciła Agnes, jednak bezskutecznie. Gdy wszystko było gotowe do drogi, wzięła ją na swoje siodło. I tak, cała kompania ruszyła w drogę do domu.

***

Podróż przebiegła bez żadnych strasznych przygód. No, w pewnym momencie spotkali dziada proszalnego, ale to był mało znaczący epizod. Gdy wrócili do domu, Szarlej otworzył drzwi kopniakiem.
- Bleżeno! Blażenko, kochanie, zrób nam jajecznicy z selerem, bośmy głodni! Proszę... - Wszyscy zdziwieni byli tonem głosu demeryta, gdyż ów nie zwykł prosić, a rozkazywać.
- O, szykuje się coś. I to niekoniecznie przyjemnego... - Rixa mruknęła sama do siebie, lecz Reynevan stał na tyle blisko, że dosłyszał. I zachował to dla siebie. Teraz myślał tylko o tym, żeby przywitać się z Juttą.
- Pani Blażeno, gdzie jest Jutta? Bo jakoś jej nie widać i nie słychać...
- Powinna być na górze, ale sprawdź sam...
Reinmar nieco się zaniepokoił. Zwykle kiedy wracał, Nikola schodziła na dół, aby go przywitać. Czuł, że coś jest nie tak. Podszedł pod drzwi jej pokoju i nacisnął klamkę. To co zobaczył zaparło mu dech w piersi, albowiem jego oczom najpierw pokazał się pusty pokój. Dopiero potem spostrzegł Juttę. Stała przy oknie.
- Jutto, umiłowana! - powiedział. - Czemu nie zeszłaś na dół? Jutto...?
Jutta nie poruszyła się, nie odwróciła nawet. Dosłyszał tylko jakby... cichy szloch?
- Jutto, co się stało? - Podszedł do okna, do płaczącej dziewczyny. - Jesteś chora? Ktoś ci zrobił coś złego? Powiedz...!
- Nic się nie stało, Reinmarze... - zapewniła cichym szeptem. - Naprawdę... - dodała, widząc, że nie uwierzył.
- Więc czemu płaczesz?
- No... Nie ważne, Reynevan. Cieszę się, że wróciłeś. - usiłowała sprawiać wrażenie uspokojonej. Wyraźnie coś ukrywała, chcąc usilnie zmienić temat. - Odnalazłeś grób Adeli? Co z moją matką?
- Tak, z Adelą wszystko załatwiłem. Ale, Jutto, twoja matka... jest w ciąży.
Jutta pobladła i uchwyciła się parapetu.
- Z kim??!
- Z Bibersteinem, nie wiem, którym. - Jutcie wyraźnie ulżyło. - Nawet sobie nie wyobrażasz, co się działo. Weź się w garść, Nikoletto, i zejdźmy na dół. Pani Blażena szykuje jajecznicę z selerem. Przy jedzeniu wszystko opowiemy.
Jutta odwróciła się i wyszła za Reinmarem z pokoju.
Kiedy zeszli z ostatniego stopnia poczuli miły zapach jajecznicy z selerem i usłyszeli strzępy ożywionej konwersacji odbywającej się przy zastawionym już stole. Reynevan, głodny, jakby nie patrzeć, szybko dołączył do przyjaciół. Nikoletta natomiast... Ona usiadła w kącie. Sama. Jej zachowanie nie umknęło uwadze zebranych, ale każdy zostawił ocenę dla siebie. Tyle tylko, że po zaspokojeniu pierwszego głodu Bielau zaczął się jeszcze bardziej martwić. Podszedł do Jutty.
- Kochanie moje, powiedz w końcu, co się stało! - Zaczął czule i objął ją najdelikatniej jak potrafił. - Przecież wiesz, że mnie możesz wszys...
- Wiem, kochany, wiem. I dlatego... Dlatego... Powiem ci...
- No już... Wyrzuć to z siebie. Zrobi ci się lepiej! - Reynevan wbrew pozorom nie nalegał. Bardzo chciał jej pomóc. Bardzo.
- No dobrze... - Jutta cały czas cichutko pochlipywała. - Reinmarze... Ja jestem w ciąży! - Teraz już płakała.
Bielawa spojrzał na nią zaskoczony. Tego się nie spodziewał! Przecież zielsko, czary... Jak to się mogło...?! No tak! Przecież zielsko, jeśli znieczula, to nie chroni... Tylko... Skąd Jutta wie o dziecku już teraz?!
Tysiące myśli kłębiło mu się w głowie. A Nikola czekała na jego reakcję.
- Kochanie! To cudownie... Tylko...
- Wiedziałam! U ciebie zawsze jest tylko! - Krzyknęła i pobiegła na górę.
Reynevan westchnął. Ale nie poszedł za nią. Wrócił do stołu, odsunął sobie krzesło i usiadł ciężko. Oparł głowę o blat.
- Co ci, Reinmarze? - zmarszczył czoło Szarlej.
- Baby. - mruknął niewyraźnie Reynevan.
Blażena uśmiechnęła się lekko, pogłaskała go po głowie.
- Och, nie martw się, mój drogi, będzie dobrze. - powiedziała łagodnie.
- Wątpię. - Reynevan zdecydował się wstać. A potem wyjść.
Kompania była wyraźnie zaskoczona. Horn zastygł z łyżką pomiędzy ustami a miską. Na twarzy Rixy malowało się coś na kształt zażenowania. Szarlej wpatrywał się w drzwi z wciąż zmarszczonym czołem. Samson kręcił głową. Wzrok Markety tkwił w jakimś nieokreślonym punkcie.
- Ten typ tak ma - mruknął Horn z pełnymi ustami. - On przecież tak zawsze...
- Oj, czekajcie chwilkę. Zaraz wracam. - Blażena wytarła ręce w fartuszek i zniknęła na schodach.

***

Jutta uspokoiła się już nieco, a teraz siedziała z podkulonymi kolanami i z zaczerwienionymi oczami patrzyła w okno. Usłyszała pukanie, a zaraz potem drzwi otworzyły się i weszła pani Pospichalova.
- Jutto droga, cóż się stało? - zapytała z troską.
- Pani Blażeno! J... - Jutta rozpłakała się znowu i oparła głowę na piersi kobiety. - Ja jestem... Boże...
- No, powiedz kochanie, powiedz...
- Bo, widzi pani, ja jestem w ciążyyyyyy!!! - to wyznanie pociągnęło za sobą kolejny wybuch płaczu.
- Jutteńko, nie płacz! Przecież to wspaniale!
- Nie, pani Blażeno. To znaczy, tak, ale Reynevan zno... Znowu...
- Co kochaneczko?
- Bo cokolwiek się nie dzieje, on zawsze ma jakieś 'ale', albo 'tylko'. Tak strasznie mnie to martwi. Dlatego, że ja go tak strasznie kocham. I mam wątpliwości co do jego uczuć. Teraz był na grobie Adeli. No i...
- I co? - odważyła się spytać Pospichalova, dotychczas słuchając spokojnie wywodu Nikoletty - Co się dzieje?
- Moja matka... Zachowuje się, jakby ją coś opętało. I widzę jak patrzy na Reinmara. Boję się!
Pani Blażena siedziała koło Jutty i głaskała ją po głowie. Wiedziała, że dziewczynie przejdzie. Że zawsze tak jest, gdy kobieta dowiaduje się o dziecku. Ale też się bała. Bo widziała Agnes w akcji...
- Pani Blażeno... Dziękuję pani... Ale moglibyśmy zostać chwilę sami? - Całą scenę przerwał...