Miasteczko Verden

Oto kilka z moich starszych utworów...

***

Biała chryzantema ugina się
pod ciężarem śmierci.
Tylko jedna srebrna łza
spływa powoli
na zimną szarą płytę
cały jej smutek nad tobą.

"Skazani na życie"

Skazani na życie
błądzimy po świecie,
toniemy w głębokiej wodzie,
gubimy się w zamieci.

Rani nas życie,
ranią ludzie.
Nie widać kropli wody na pustyni
ani lądu na szerokim morzu.

Przeszłość zgubiona po drodze,
przyszłość w głębokiej mgle.
Wspomnienia pokryte kurzem,
nadzieje dawno odleciały z wiatrem.

Toniemy, my, skazani na życie.
Za co?...

Dlaczego nie możemy odnaleźć domu?
Dlaczego słońce nie wyjdzie zza chmur?
Dlaczego rany się nie goją?
Dlaczego nie odnajdziemy wspomnień
i nie dogonimy nadziei?
Dlaczego wciąż brakuje nam sił?...

Za co, Boże, skazałeś nas na życie?

„Śmierć”

Przychodzi
na czarnych skrzydłach nocy
niesie za sobą
lodowaty podmuch.

Usłyszysz ciche kroki
wokół ciemność
i cisza
nieznośnie dzwoniąca ci w uszach.
Poczujesz zimny dreszcz-
to znaczy, że ona jest blisko
za blisko...
Przyszła po ciebie.

Kładzie biały palec
na twoich ustach
chłodną dłonią
zamyka puste oczy.
Dotyk zimnych warg
na twoim czole-
składa śmiertelny pocałunek.

Dobranoc...

Miękko zapadasz się w mrok.
Już nie zobaczysz wschodzącego słońca
nie obudzi cię śpiew skowronka
nie usłyszy świat twego głosu.
Ziemia nie wypije twych łez
lecz zabierze cię na zawsze
w swe ramiona.

Zasypiasz na wieki
snem bez marzeń.

Dobranoc...

"Złudzenia"

Są słowa, które nic nie mówią
jest milczenie wymowniejsze od słów
Jest uśmiech we łzach i smutku
jest cierpienie ukryte w uśmiechu
Są oczy martwe i puste
są gesty, które znaczą więcej
Jest światło raniące jak nóż
jest ciemność kojąca zmysły
Jest piękno pod warstwą brzydoty
i brzydota kryjąca się w pięknie
Jest cierpienie dające radość
i radość, co sprawia ból
Czasem wszystko jest niczym
a w martwej pustce kryje się sens wszystkiego.

Bo życie jest pasmem złudzeń i iluzji
i nic nie jest tym, czy się wydaje...

~*~

A to wiersze napisane ostatnio...

***

Idzie pod górę
po kamieniach
usuwających się spod nóg
ręce spływają krwią
gdy chwyta się cierni
z rozpaczliwą odwagą

Raz ostre promienie słońca
kaleczą boleśnie bezsilne ciało
raz chłoszczą niemiłosiernie łzy życia
w bezlitosnych kroplach deszczu.
Zimny wiatr uderza mocno
sypie piasek w oczy

A on idzie z uporem
ślepy
bosy
nagi
wśród przestrzeni.

Twarz skrzywiona od bólu
zakrwawione stopy
niepewnie stawiają kroki
załzawione oczy
rozpaczliwie szukają drogi.
Do szczytu daleko
tam dopiero spocznie
strudzony wędrowiec...

A jednak dąży z uporem
ślepy
bosy
nagi
na szczyt zasnuty obłokami marzeń.

***

śpisz
ułożony w trumnie
w której zgasiliśmy na zawsze
twój płomyczek

niechciany za życia
porzucony po śmierci
wydany bezlitośnie na pastwę piekieł.

przez nas
niewdzięcznych śmiertelników
wylana twoja krew...

rzucamy na twój grób
w garści zwiędłych kwiatów
pogardę

nie wołamy "wybacz!"
nie uginamy kolan
nie mamroczemy przeprosin
nie szlochamy

nie chcemy się oczyścić
z winy

spojrzymy tylko przez chwilę
na zamazany napis
wyryty w wieczności:
"tu leży dobroczyńca ludzkości"
i odejdziemy swoją drogą
jak najszybciej
żeby tylko zapomnieć

ziemia też cię nie zechce
odrzuci od siebie
każdą świetlistą cząsteczkę
twego anielskiego ciała

i znów srebrzysta krew
z duszy Anioła
rozerwanej krzykiem śmierci
i ludzką nienawiścią
splami nasze sumienia...

a z miłości twojej do nas
zostanie pył
który wiatr rozdmucha
na cztery strony świata

"Pragnienia człowieka"

Chciałam...
Tak bardzo chciałam...
kupić uśmiech za duże pieniądze
chodziłam po świecie
ale nikt nie sprzedał mi uśmiechu

Chciałam...
Tak bardzo chciałam...
zyskać choć cząstkę ludzkiej duszy
kopałam w ziemi tysiące metrów
ale to za mało by odnaleźć siebie

Chciałam...
Tak bardzo chciałam...
usłyszeć to jedno słowo
wyszłam na ulicę
ale wśród milionów dźwięków była głucha cisza

Chciałam...
Tak bardzo chciałam...
choć na chwilę stać się człowiekiem
zraniłam, zabiłam
i świat stanął otworem
-przed pustką

Czy to grzech być człowiekiem?
Znów pragnę stać się sobą...

"Ty i ja"

TY.
JA.
Te dwa słowa wystarczą
za całe życie - moje i Twoje
jak nasze gwiazdy namalowane przez los
na płótnie nocnego nieba
przeplatanym srebrną nitką łez
i złotą - uśmiechów

JA. TY.
Te dwa słowa to przeciwieństwa
jak czarny i biały
jak słońce i deszcz
jak dwa różnoimienne magnesy
"plus" i "minus"
-tak się przyciągają

TY. JA.
Te dwa słowa to jedno zdanie
- nie do rozdzielenia
Bo są zapisanym w księdze życia
tytułem naszej historii
który zaczyna się TOBĄ, a kończy MNĄ
- nierozerwalnie i na zawsze

To jest przyjaźń?...
Miłość?...
Czy zaufanie?...
A może... nienawiść?...

Powiedz mi, bo zgubiłam się w tej księdze
gdzie każde słowo jest innym uczuciem...

~*~

Proszę o komentarze...

Ettariel... za każdym razem mam wrażenie, że czytam wiersze kogoś innego ^^ Naprawdę masz zmienny styl, ale dzięki temu czyta się to też z przyjemnością :) Z resztą wiersze nigdy nie są jednakowe. U Ciebie najczęstszą cechą są popwtórzenia. One nadają klimat twoim wiersza. Fragmenty, które ogormnie mi się spodobały i wywarły na mnie (stałe!) wrażenie to:

KLEP!

Tu będzie komentarz do Twoich wierszy Ettariel. Przeczytałam kilka pierwszych - dokładnie dwa - rzuciły na mnie czar, ale muszę zwolnić komputer, bo brat ma teraz sesję i musi się uczyć (trzeci rok informatyki^^) więc zaklepuje sobie miejsce i napiszę komentarz później.

Va faill!
Enid.

EDYTOWANE:
Obiecany komentarz:

Jak mówiłam, Twoje wiersze rzuciły na mnie czar. Ten pierwszy, bez tytułu, jest taki oczywisty i jednoznaczny... a niczego nie nazywa. Wywołuje we mnie dreszcz i mogłabym go czytać od początku i od początku i jeszcze raz... śliczny.

"Skazani na życie" też są fajni (:D), chociaż mam wrażenie, że lepiej by brzmiało, gdybyś zachowała rytm. Ale przekaz i treść są dobre, bardzo dobre.

"Śmierć" jest bardzo dobra zarównież. Jedyne, co mi się rzuciło w oczy to... tytuł. Nie wiem czemu, ale naturalne mi się wydało, że ten wiersz powinien nazywać się "Dobranoc"...

"Złudzenia" są przepiękne. Nie mogłam przestać czytać. Przeczytałam cztery razy i wciąż smakuję go i delektuję się jak za pierwszym razem... Kontrasty, czyli to, czym sama się lubie posługiwać... świetne!

Kolejny bezimienny wiersz - genialny, choć chyba w pierwszej części za dużo metafor, czy czegoś takiego... bo ja wiem? Pierwsza częśc jest jakby trochę zbyt nasycona :) Ale końcówka jest urzekająca....

Ten o Aniele jest boski... Jak Ty to robisz, ż etak dobierasz słowa i wszystko Ci gra jak w zegarku?

"Pragnienie człowieka" jest bardzo poruszające. I znów coś, czego sama często używam - powtórzenia. Wyglądają bardzo ładnie, ale tutaj chybabym z nich zrezygnowała :)

"Ty i ja" też jest doskonałe. Zwłaszcza podoba mi się fragment:

Naprawdę, twoje wiersze Ettariel rzuciły na mnie jakiś urok. Po przeczytaniu długo nie mogłąm uwolnic się od tego czaru. Masz wielki talent, Ettariel

Ech... dzięki Wam =* Na razie mam dość gwałtowny spadek weny, zarówno do poezji (spokojnie, to tylko metafora...), jak i do prozy (bo prozę też czasem pisuję... ale jest niewarta publikacji^^), ale mam nadzieję, że wkrótce się to poprawi. Bo pisanie wierszy w jakiś niewyjaśniony sposób poprawia mi humor i podnosi poczucie własnej wartości. Wy też tak macie?

PeeS: Nietoperku, delikatnie i dyskretnie dopominam się o obiecany komentarz :)

Napisałam :) Wybacz, ż eto tak długo trwało :)
E.

Ojejej... dzieki, Enid. Nie spodziewałam się tak dobrej opinii. Przez Ciebie chyba popadnę w samouwielbienie xD
A że długo trwało... jakos żyję pomimo tego^^ Ale jak tak będzie nastepnym razem to... <grozi> xD
Ett.

Edit:
Co do tytułu jednego z wierszy.

Tu daję jeszcze parę starych wierszy, które swego czasu pojawiły się na ZF... Kilka z tamtych całkowicie wykreśliłam ze swojego "repertuaru", te które są jako-tako możecie przeczytać poniżej.

"Róża"

Róża
zachwyca urodą
czar słodkiego zapachu
delikatny szkarłat miłości.

Rani ostrym kolcem cierpienia
gorzki smak krwi
kapiącej z serca
lśniące diamenty łez.

To wszystko, co po niej zostało

***

Jeden płatek
tylko jeden płatek
czerwonej róży...

I białe perły.

Gorąca łza.
A może to krew?...
Odchodzisz tak spokojnie
a ona
niewidzialna istota
zbiera z ziemi swoje cierpienie

Nie widzisz?...
Ostry kolec w jej sercu
to twoje słowa
ziemia pije jej krew.
Odchodzisz
a ona
wciąż zbiera perły łez.

Pozostał jeden płatek
tylko jeden płatek
czerwonej róży...

Ja?

To ja

Niesie mnie wiatr
w wir własnych myśli
wołam pomocy
mój głos znika w próżni

To ja

Nieszczęście wisi nade mną
jak miecz Damoklesa
spada jak ciosy
Boli

To ja

Radość opada kroplami deszczu
ogarnia mnie przez chwilę
Moja spragniona dusza
pije tę wodę życia

To ja

Stoję nad przepaścią
tylko jeden krok
dzieli mnie od piekła

To ja

Unoszę się z prądem
szmaciana lalka
wyrzucona
chcę zawrócić do źródła-
nie umiem

To ja

Mały błysk w mroku
tak niewiele potrzeba-
pędzę jak szalona
by dogonić nadzieję

To ja

Chcę łzami zmyć przeszłość
wyrwać zapisane kartki
Żałuję
A czas biegnie dalej

To ja

Biegnę na oślep
wyrywam się do przodu
pokonuję przestrzenie
Moim celem jest życie.

Zaznaczam, że powyższy wiersz nie jest o mnie. "Ja" to tutaj coś w rodzaju metafory, wiersz odnosi się raczej do każdego człowieka, jest odzwierciedleniem każdego z osobna. Takie jest przynajmniej moje odczucie, ale szczerze mówiąc to nie zawsze mam pewność, o czym dokładnie są moje utwory, więc musicie je zinterpretować:)

~*~
Poniższe wiersze napisałam wczoraj wieczorem:

***

Biegnij! - woła świat
dołącz do tego pociągu
stań się kolejnym wagonem
do stacji wspólnego celu.

Biegnij!
razem ze wszystkimi
wśród kolorowej masy
identycznych ludzi

Biegnij!
nie bądź już sobą!
bądź taka jak inni...
głupia?

Biegnij...

Nie!
Zostanę sobą
taką samą
nie spełnię oczekiwań świata
zostanę wyrzutkiem!
Nie będę taką jak inni
czarno-białą kopią kiczu
Chociaż ludzie patrzą na mnie jak na wariatkę
chociaż świat biegnie naprzód
- bez celu.
Pójdę swoją drogą-
kolorową
krętą
pod górę
po kamieniach
- z melodią życia w sercu.

Nie szukajcie mnie
nie rozświetlajcie ciemności
nie nawołujcie
nie wypytujcie
nie oglądajcie się za siebie
na drodze głupoty
Bo może zabłyśnie zwodnicze światełko nadziei?

Ja odeszłam.
SWOJĄ drogą.

"Złote kwiaty"

Tam gdzie życie
prześwieca przez kraty samotności
w celi własnej duszy
siedzisz.
Przyjmij do serca błyski nadziei
ukryte w złotych kwiatach
w szepcie płatków zapisane
nutami życia.

~*~
A oto moje próby napisania haiku. Przyznaję, dość nieudolne, ale może to się zmieni...

W poświacie księżyca
zamknij swoją nadzieję
na życie

*

Nie ma nic
tylko ocean błekitu
Ty i ja
w obłokach marzeń

*

Biały płatek
tak czysty jak łza
ma w sobie wszystkie treści życia

Edit: Ja wiem że nie są takie dobre, ale niech ktoś skomentuje...
Dziękuję za uwagę^^
<schodzi ze sceny>

Więc tak.

"Róża" mi się nie podobała. Nie wiem czemu. Może za dużo metafor. Kiedy w wierszu jest za dużo metafor, zawsze wydaje mi się cięzki, jakby... przeładowany^^

Ten kolejny ładny, ale niezrozumiały. To znaczy: rozumiem go na swój (pokrętny :P) sposób, ale rozumiem go jako całość, natomiast pojedynczych zwrotek i metafor już nie za bardzo...

"Ja?" także nie bardzo przypadł mi do gustu. Znów z tego samego powodu: za dużo metafor. Lubię metafory, ale bez przesady. Najlepiej, jak cały wiersz jst jedną wielką przenośnią^^ (swoją drogą to ja sama mam w wierszach bardzo mało metafor :P Nie umiem ich tworzyć po prostu...)
Aha i jeszcze jedno: niewybaczalny błąd w prozie, a cóż dopiero w poezji!

Piękne. Odkryłam kolejne cudeńka, które często będę czytać. Claire, Animka, Rory S, niewidzialna a teraz Ty Ettariel dołączyłaś do grona moich ulubionych autorów, jeżeli chodzi o poezję ludzi, których z nam z forum. Oczywiście podoba mi się też wiele innych wierszy, w tym Nietoperza i Sariel, ale te, które wymieniłam jako pierwsze są najlepsze moim zdaniem. Pozwolę sobie komentować po kolei, bo z tych wierszy z pierwszego posta nie sposób jakiegoś opuścić:

*** - Zakończenie najbardziej do mnie przemówiło, było takie niezwykłe i ta jego niezwykłość odbiła się na całym wierszu.

Skazani na życie - Podoba mi się tematyka, i podejście do kwestii życia. Ja się czesto czuję właśnie tak, jak podmiot liryczny w tym wierszu. Co prawda daleko mu do ideału, ale i tak mi się podoba.

Śmierć - Ja, podobnie jak Nietoperz, również dałabym tytuł 'Dobranoc' na mnie to słowo największe wrażenie wywarło. I generalnie jak dla mnie trochę na siłę wydłużony.

Złudzenia - Nie mam absolutnie nic do zarzucenia. To jeden z najpiękniejszych wierszy, jakie kiedykolwiek przeczytałam na forach. Dołączył do grona moich ulubionych. Niesamowity, piękny, można czytać i czytać bo pozostawia niezatarte wrażenie. Po prostu mistrzostwo!!! (Ewentualnie wykreśliłabym słowo 'wszystkiego' i zostawiła samo 'sens')

*** - Również piękne, choć jak dla mnie za długie. Nie mam nic przeciwko wierszom długim, ale to to nie pasuje.

*** - To mi się bardzo, ale to bardzo podoba. Taki malowniczy. Niektóre stwierdzenia bym zmieniła, inne skróciła, ale to już kwestia gustu.

Pragnienia człowieka - Też piękny. I prawdziwy. Masz niesamowite zakończenia.

Ty i ja - zakończenie, jak zwykle ogromnie mi się spodobało. Reszta w porządku, choć mogłoby być lepiej.

Co do pozostałych wierszy, to wypowiadałam się już o nich na forum Zakonu Feniksa. Moja opinia nie zmieniła się. Jest w twoich wierszach coś, co sprawia, że zapadają w pamięć. Ciekawe zestawienia słów i piękne metafory. Niewątpliwie mają w sobie dużo oryginalności. Na pewno będę do nich wracać. Mogę tylko weny życzyć :*

Co mogę powiedzieć... Dziękuję, Sh'een:*

Napisałam przedwczoraj trzy wiersze... Zamieszczam tutaj, bo Dżu mi groziła <rozgląda się niespokojnie>
<zza rogu którejś z verdeńskich uliczek wypada Judy, wymachując sztyletem>
<Ettariel ucieka, w pośpiechu gubiąc czerwono-żółto-zielono-niebieski zeszyt>
A oto co znajduje się w zeszycie. Ocenę pozostawiam Wam.

"Mój świat"

Słońce świeci nocą
a gwiazdy za dnia
W moim świecie
Nie możesz tu wejść.
Białe pola stokrotek
i żółte tulipanów
To mój świat
Nie możesz go zobaczyć.
Ciemny las
tonący w półmroku
Wspomnień
To moje życie.
Nie możesz tu wejść.
Złoty pałac
na fundamencie z obłoków
z tęczowym mostem
Nie będziesz go miał.
Bo to moja dusza.

Słońce już nie świeci
gwiazdy pogasły
W moim świecie.
Spalone łąki
witają mnie smutkiem
To mój świat?
Las tonie w mroku
szepczącym grozą
Śmierci.
Ruiny marzeń
wśród poszarpanych chmur
Kiedyś...
były moją duszą
Teraz to strzępy.

Mówili mi
że drzwi są zamknięte
Mówili
że nie możesz zranić.
Kazali
trwać w moim świecie.
Więc trwałam
w sennej nieświadomości
wśród gruzów które
Kiedyś...
były moją duszą
Teraz są niczym.

To mój świat.

"Uśmiech"

Wymalowany pospiesznie
gdzieś na dnie duszy
leży zakurzony.
Wyszyty złotą nitką
w czerni nieboskłonu
do połowy wypruty...
Schował się w nutach życia
- pauza ósemkowa.
Sięgnij do szuflady
na samo dno beznadziei
Może tobie będzie dane
odnaleźć
Uśmiech.

"Ostatnie życzenie"

Wyciągnij z dna serca
Wyłów z tysiąca myśli
tę jedną.
U kresu drogi
zachodzące słońce - twoje słońce
spełni życzenie
Ostatnie życzenie.
Wypowiedz to ostatnie słowo
ktore chowałeś przez całe życie
w złotej szkatułce.
To ono dawało siły
Było gwiazdą
Drogowskazem.
Bo przecież
ostatnie życzenie to cel twojego życia.

*chwyta zeszycik*
*czyta*
Ettariel.... *patrzy z podziwem, chowając pospiesznie sztylecik*
Twoje wiersze mi się bardzo podobają *wkłada feainne do cholewy buta* Czy ja wiem, czy teraz powiedziałabym o nich, że sa z innego świata? Nie, one są z twojego świata. I ten wiersz, był poprostu genialny.
Genialne!
"Mój Świat" mi się ogromnie spodobał. Taki wykończony, nic dodać, nic ująć.

No, a ja zgoła inaczej skomęcę. Bo mnie się "Mój świat" właśnie mniej podobał od reszty. Owszem, ładny bardzo, ale nie powalający (jak większośc innych Twoich wierszy :P). Początek zapowiada się bardzo dobrze, ale póxniej coś się zpesuło... jakby taki kanciasty się zrobił. Takie wrażenie odnoszę^^

"Uśmiech" natomiast, tak jak chyba wszystkie Twoje krotkie wiersze, to po prostu majstersztyk. Używasz takich metafor, że znaczenie skrywasz w brzmieniu słów, a jednoczesnie nie trudno wyłapać sens... Tak ładnie komponujesz słowa, uzywasz własnie tych, które w danym miejscu sa najbardziej pożądane. Po prostu - doskonałe! Ja nie wiem, jak Ty to robisz. Jak Wy to robicie. Ja choćbym nie wiem jak się wysilała nie potrafię metafor wymyslać, moje wiersze zawsze są takie po prostu. Za to chyba całe sa jedną wielka metaforą^^'

"Ostatnie życzenie" już ciutkę gorsze od "uśmiechu", ale lepsze od "Mojego świata". Mniej tu jest takich pięknych metafor, za to przesłanie równie cudne (czy ja mówiam, że Twoje wiersze zawsze mają jakies cudowne przesłanie? To nadaje im sens i urok, o jakim niektórzy [jak ja :>] mohą tylko marzyc...). I dobór słów, ach...

Słowem: Cudeńko. Poproszę dokładkę...!

Pozdrawiam,
Nietoperek.

Och. Ojej <nie wie co powiedzieć>
<czerwieni się>
Dziękuję Wam kochane:* :*
Na razie coś nie mam weny... Bardziej do opowiadań. Właśnie piszę jedno... Ale znając mnie to pewnie go nie skończę^^

Nietoperku, nie mów tak! Ja uważam, że Twoje wiersze są lepsze od moich. I to wcale nie z fałszywej skromności albo czegoś takiego.
Ale nie będziemy się o to kłócić:>

Pozdrawiam.

Po drugiej przerwie jesteście świadkami Return of the Queen :wink: xD

Oto mój pierwszy w miarę udany rymowany wiersz, napisany wczoraj między 23.00 a ok. 24.30 :)

Gdzie się za dnia gwiazdy kryją śpiące?
Gdzie o wiecznym zmroku wzlata dusz tysiące?
Gdzie goreją łzy nadziei lśniące?

Gdzie się wieczność z wieżyczkami splata
co się wznoszą ponad srebrną krawędź świata?
Gdzie się dusza ludzka z aniołami brata?

Tam, gdzie niebo z krańcem ziemi się spotyka.
Tam, gdzie anioł ziemię skrzydłem swym dotyka.
Tam, gdzie widmo wiecznych marzeń wciąż umyka.
Tam poeta pisze pieśni swe natchniony
Tam się właśnie kryją gwiazd miliony
Tam wzlatują ludzkich dusz tysiące
Tam poranne krople srebrem lśniące

Sznury długich drabin tam wiszące
są splecione promieniami słońca
Z szarej ziemi w biały obłok pną się

Właśnie tam płynęła wczoraj dusza moja
w środek niebios, tam gdzie marzeń mych ostoja.
Gdzie na tęczy wznosi się błękitny zamek
Gdzie tysiącem barw się mieni każdy kamyk
Gdzie wszystko zamknięte w piękna ramy
Gdzie otwarte dla mnie zawsze raju bramy

Właśnie tam co nocy wzlata dusza moja
Tam, gdzie piękno, gdzie mych marzeń jest ostoja...

:clap: Na początek nalezałoby zacząć od tego, że jak na rymowany wiersz to jest bardzo ładnie dobrane słownictwo ze skojarzeniami owej krainy i rymami. Chociaż osobiście przyznaję, że najlepsze są i tak w wykonaniu twoje wiersze właśnie nie rymowane.

Bardzo ładny wiersz, piękne rymy i jak zwyle perfeksyjnie dobrane słowa. Umiesz to robić, Ettariel, robisz to doskonale... Cudnie :)
Jedyne, do czego się przyczepię to rytm. Brakuje mi go. Niektóre wersy sa dłuższe, inne krótsze i kiedy sie to czyta, sprawia to wrażenie niespójności i chaotyczności. W wierszu rymowanym wersy powinny być tej samej lub zbliżonej dłużgości, one muszą rytmicznie płynąć przez wiersz... Tutaj mi tego brakło.
Ale wynagradzają to piekne metafory i opis... ach, Twoje opisy piękna są tak piekne! :)

P,
Nietoperek.

Dzieki:* Co do rytmu, to starałam się go zachować, ale nie zawsze jest to wykonalne:) Rytm jest o wiele trudniejszy od dobierania rymów...